అధ్యాయం 45: త్రికాల గ్రంథం
ఇక్కడ రాత్రిపగళ్ళు లేవు. కానీ భూమి యొక్క 24 గంటల కాలమానం ప్రకారం మా శారీరక జీవ గడియాల అనుభూతిని లెక్కిస్తే, చాలా రోజులు గడిచిపోయాయి.
క్యూపర్ బెల్ట్‌లో నెప్ట్యూన్ యొక్క శీతల ఉపగ్రహం ట్రైటాన్‌లో పగలు లేదా రాత్రి లేదు.
ఇది ఎల్లప్పుడూ ఉదాసీనంగా, నిర్మానుష్యంగా ఉంటుంది. మేము ఆహారం తీసుకొన్నాం, రక్షణ సంస్థ అంతా కలయతిరిగాం. టీవీలో వార్తల సారాంశాలను చూశాము, సిబ్బందితో మాట్లాడి మళ్ళీ మా గదులకు తిరిగి వచ్చి పడుకున్నాము.
మూడవ రోజు నుంచి మేం రక్షణ శాఖ వారి క్వార్టర్స్ బయట తిరిగేందుకు అనుమతి లభించింది – మాకు థర్మల్ స్యూట్లు, ఆక్సిజన్, నావిగేషనల్ కంపాస్, కెమెరాలు అందజేశారు.
నక్షత్రాలతో నిండిన నిశీధిలో వివర్ణమైన ఆకాశం అది. పశ్చిమాన చాలా దూరంలో పేలవంగా సూర్యుడు కనబడుతున్నాడు. అదే పశ్చిమంలో ఒక ప్రకాశవంతమైన నక్షత్రం వలె గోచరిస్తోంది నెప్ట్యూన్. ట్రైటాన్ దానికి వ్యతిరేక దిశలో కదులుతుంది. నెప్ట్యూన్ ప్రసరించే కాంతిలో ఇక్కడి మంచుతో నిండిన శిలలు, కొండలు నీలిరంగుతో మెరుస్తున్నాయి.
పొడవైన ఓ ప్లాటినం వాకింగ్ స్టిక్ సహాయంతో నేనూ రోజూ కొన్ని కిలోమీటర్ల దూరం నడిచేవాణ్ణి. డిజిటల్ కంపాస్ దిశ, స్థానం చూపించేది.
అయితే అండర్‌గ్రౌండ్ బేస్ నుంచి మమ్మని నిరంతరం గమనిస్తూనే ఉండేవారు.
యురేకస్ ఎల్లప్పుడూ నాతోనే ఉంటోంది. దానిలో ఉన్న రహస్య ఫ్రీక్వెన్సీలతో గ్రహాల నుండి సమాచారాన్ని సేకరించగలదు.
“మాస్టర్! మాస్టర్! సమూరాకు అజ్ఞాత ప్రతిఘటనలు ఎదురవుతున్నట్లు ప్రాథమిక నివేదికలు వస్తున్నాయి. నేను ఎర్త్ కౌన్సిల్ నుండి నిగూఢ సందేశాలను పొందాను. వారంతా ఎక్కడో శివారు ప్రాంతాల్లో రహస్యంగా దాక్కున్నారు. వివిధ ప్రదేశాలలో… సహారా ఎడారి, దక్షిణ అమెరికా అరణ్యాల్లో కొందరు, హిమాలయాలలో కొందరు… వీళ్ళంతా ఒకరినొకరు సంప్రదించుకుంటున్నారు, ప్రణాళికలు రూపొందిస్తున్నారు. ‘రేడియో ఫ్రీడం’ అనే ఒక కోడ్ పదాన్ని వారు నాకు ఇచ్చారు. ఇది వింతగా ఉంది. సమూరా కుజుడిపై అధికారంలోకి వచ్చిన తరువాత, భూమి మరియు చంద్రుడి పతనం సంభవించి 10 సంవత్సరాలు గడిచాయి.”
“అంత సాంకేతికత, అణ్వాయుధాలు ఉన్న భూమిని ఎలా జయించాలో తెలుసుకో!”
యురేకస్ యుద్ధం వివరాలను నాకు క్లుప్తంగా వివరించింది. ముగింపు ఎల్లప్పుడూ ఒకేలా ఉంది: అత్యున్నత రాజకీయ ప్రదేశాలలో దేశద్రోహం.
సైన్యంలో నమ్మకద్రోహం – భూమిపై ఉన్న పిసియుఎఫ్‌లకు లేదా తాంత్రికులకు విధేయులుగా ఉన్న సైనికాధికారులు అణు దహనకాండ జరిపి భూమి పర్యావరణానికి ముప్పు కలిగిస్తామని ప్రభుత్వాలను బెదిరించడం – భూమి ఓటమికి ప్రధాన కారణం. ఎర్త్ కౌన్సిల్‌కి తాంత్రిక అనుచరులు లొంగిపొమ్మని లేదా అణ్వాయుధాలను ఎదుర్కోమని ఒక ఆఖరి హెచ్చరిక చేశారు. క్లోన్డ్ సైనికులు కవాతు చేశారు, ఆమ్ల వర్షం కురిపించారు, ఇంకా న్యూ హోప్ సిటీ శివార్లలోని అణ్వాయుధ భాండాగారంపై క్షిపణి దాడి జరిపారు – అత్యంత నిర్దుష్టతతో సుమారు 10 కిలోమీటర్ల పరిసర ప్రాంతాలలో నష్టం కలిగించారు.
చెన్ లితో పాటు స్వేచ్ఛ, సమానత్వం మరియు సోదరభావం కలిగిన ఎర్త్ కౌన్సిల్‍లోని ఇతర సభ్యులు – గుర్తు తెలియని స్థలాలకు పారిపోయారు. అన్ని ఇతర రక్షణ వ్యవస్థలు, ప్రభుత్వాలు లొంగిపోయాయి. భూమితో పోలిస్తే చిన్నగా ఉన్న చంద్రుడి అమృతా కాలనీ చాలా సులువుగా ఓడిపోయింది. వారు కేవలం తమ ప్రభుత్వాన్ని మార్చుకున్నారు మరియు తద్వారా వారికి సలహా ఇచ్చే తాంత్రికుల మండలితో సమారాకు విశ్వసనీయతను ప్రకటించారు. ఇది రక్తరహిత తిరుగుబాటు!
“కుజుడి వివరాలు లేవు!” చెప్పింది యురేకస్. “నేను ఐజి నెట్ కమ్యూనికేషన్స్ నుండి క్రాస్‌టాక్ ద్వారా కొంత సమాచారం పొందాను కాని అవి రెండు సంవత్సరాలు ఆలస్యంగా ఇక్కడకి వస్తాయి.
వార్తలు చాలా పాతవి. అయితే సౌరవ్యవస్థలో చాలా భాగాన్ని చేజిక్కించుకున్నది విశ్వశక్తిలో ప్రవీణులైన తాంత్రికులే. ఇప్పుడు దౌత్యంలోనూ రాణిస్తున్నారు. చాలావరకు ఇది రక్తపాతం లేకుండా ప్రభుత్వాల మార్పు, స్వచ్ఛందమైనదిగా అనిపిస్తుంది. రిమోట్ గెలాక్టిక్ కౌన్సిల్ జోక్యాన్ని తిరస్కరించిందని తెలుస్తోంది. సమూరా పర్యాటకుల గ్రహాంతర పర్యటనల కోసం, గెలాక్టిక్ ట్రావెల్ కోసం స్పేస్ ప్లాట్‌ఫ్లామ్‌లను మాత్రం ఆక్రమించకుండా విడిచిపెట్టాడు. వాటిని గెలాక్టిక్ కౌన్సిల్ నియంత్రణలో ఉంచేందుకు బహుశా అతనికేదో పన్నాగాలు ఉండే ఉంటాయి, అందుకే అది నిశ్శబ్దంగా ఉండిపోయింది. అతను ఒక తెలివైన వ్యక్తి.”
“యురేకస్! నోరుమూసుకో! నువ్వు నా శత్రువుని పొడుగుతున్నావు. అతను దుష్టుడు. అతను విజయం సాధించ కూడడు!” అన్నాను.
నా స్నేహితుడు, కుజుడి లోని మాంత్రిక కాలనీ‌లో నేను అధికారంలోకి తెచ్చిన వృద్ధ మాంత్రిక పాలకుడైన మీరోస్ గురించి, మాంత్రికులను ద్వేషించే మానవ జనరల్ గ్యానీ అంగారక్ గురించి ఆలోచించాను.
కుజుడిపై ఆధిపత్యం ఎలా సాధించగలిగారు? రోబోతో ఇలాంటి చర్చలు అనేక రోజులపాటు జరిపిన తరువాత నేను ఆలోచిస్తూ అలసిపోయాను. ప్రకృతి, డిమిట్రీ వ్యతిరేక దిశలో వెళ్లారు. నీలిరంగు ప్రకాశంతో ఉన్న మంచు తప్ప ఏదీ కనుగొనలేకపోయారు. ఎటు చూసినా హిమమే!
నేను మళ్ళీ కలలు కనడం మొదలుపెట్టాను.
ప్రతి ఉదయం మేము అల్పాహారం కోసం వెళ్ళినప్పుడు ఒక్కోసారి ముగంబ, బెనోత్‌మన్ కలిసేవారు. నాకేసి తీవ్రంగా చూసేవారు, కాని సాధారణంగా నిశ్శబ్దంగా ఉండేవారు.
బహుశా వారు విసుగు చెంది ఉంటారు.
నేను మిలియన్ల మైళ్ళ దూరంలో ఉన్న భూమిని స్వప్నించాను, వెచ్చని సూర్యోదయాలు, సూర్యాస్తమయాలు, తోటలో గులాబీలు, నీలి సముద్రం, మధ్యధరా సముద్ర తీరంలోని తరంగాలపై తెల్లటి నురగలు… ఇంకా పారానార్మల్ ఫోర్స్ గురించి నా ఉపన్యాసాలు విన్నప్పుడు ఉత్సాహంగా ముఖాలు పెట్టే నా విద్యార్థులు… కనబడేవారు. కానీ నిర్జనమైన మంచులో క్రూరమైన చలిలో అమానుషమైన ట్రైటాన్ భూభాగంపై రోజూ నడవడం నాకో దినచర్య అయిపోయింది. ఇక్కడ ఏదైనా దొరుకుతుందన్న ఆశ మిగలడం లేదు.
అప్పుడు అది జరిగింది. చివరి అద్భుత వస్తువు ఇక్కడ దాగి ఉందని చాలా ఖచ్చితంగా తెలియకపోతే సీనియర్ మాంత్రికులు నన్ను ట్రైటాన్‌కు పంపించరు.
నేను ఆ రాత్రి నిరుత్సాహపడ్డాను, అందరూ నిద్రించాకా, నేను ఒక్కడినే రాత్రిపూట బయటకు వెళ్ళేందుకు ఆలోచించాను. యురేకస్‌ని కూడా పిలవలేదు. నేను ఒంటరిగా బయల్దేరుతూ, ముగంబకి ఒక సందేశాన్ని పంపాను.
“ఎందుకు?” అడిగాడు. అతని స్వరం నిద్రలో గొణిగినట్టుగా ఉంది. అతను అభ్యంతరం చెప్పలేదు.
“వెళ్ళాలనిపిస్తే, వెళ్ళు. నీ పొజిషనింగ్ సెన్సార్ నాదగ్గరే ఉంది! నీ భ్రమని అనుసరించు! కానీ నాకు భయంకరమైన నిద్ర వస్తోంది…” అన్నాడు
ఈ ఆల్ఫా సెంటారీ జీవులకి రెడ్ వైన్ బాగా నచ్చుతుంది, ఇక్కడది సమృధ్ధిగా నిల్వ ఉంది. ఘనీభవింపజేసిన ఉప్పు చేపలంటే మరింత ఇష్టం! ఈ రోజు వైన్ బాగా ఎక్కువ తాగి ఉంటాడతను.
నేను నక్షత్రాలతో కూడిన చల్లని రాత్రిలోకి వెళ్ళిపోయాను, నేను ఈశాన్య దిశ వైపు వెళ్ళాను. ఉపచేతన మనస్సుచే మార్గనిర్దేశం చేయబడే నిద్రలో నడిచేవాళ్ళలా అనుభూతి కలిగింది.
నేను అలా నడుస్తూనే ఉన్నాను, కలలు కనే నిద్రాస్థితిలో వెళ్తూనే ఉన్నాను. స్వప్నస్థితిలో కొందరు మానవులు నొప్పితో రోదిస్తున్నట్టుగా ధ్వనించే శబ్దాలు వింటున్నాను. అప్పుడు నేను బూడిదరంగు రంగు గడ్డాలున్న వృద్ధ మానవులను, తలమీద యాంటెనాలు ఉన్న హ్యుమనాయిడ్లని చూశాను. వారు పొడవాటి తెల్లని దుస్తులు ధరించారు, చీకట్లో తెల్లని నీడల వలె కనిపించారు.
నెప్ట్యూన్ ప్రసరించే కాంతి చాలా తక్కువగా ఉంది. భూమి మీద పౌర్ణమి తరువాతి సప్తమి నాటి చంద్రుడి కాంతిలా వుంది.
వాళ్ళు నన్ను పిలుస్తున్నారు, నాకు పలువురి స్వరాలు వినబడుతున్నాయి.
నాకు యుద్ధం యొక్క దృశ్యాలు కనబడుతున్నాయి, గిట్టల చప్పుడు చేస్తున్న గుర్రాలపై సైనికులు వృద్ధులైన గడ్డం గల పురుషులను, స్త్రీలను వెంటాడుతున్నారు, కొన్ని తలలు తెగి నేల మీద పడ్డాయి. మసక కాంతిలో ఎర్రటి రక్తం చీకటి వెలుగులోకి మార్చాయి.
గుర్రాలపై ఉన్న పురుషులు నవ్వుతున్నారు. చంపుతూ నవ్వుతున్నారు, కానీ కాసేపటికే వారు – కుంటుతూ, నొప్పితో బాధపడుతున్న వృద్ధులను వదిలేసి అదృశ్యమయ్యారు.
అప్పుడు మరొక దృశ్యం కనబడింది. మంచుతో నిండిన కొండ వైపు దారితీసే ఇరుకైన మార్గంలో నడిచాను: నాకు ఇరువైపులా మట్టిలో పాతేసిన లేత బూడిద రంగు తలల ఛాయలు కనబడ్డాయి. వారిలో ఏదో అద్భుతమైన, మార్మికమైన కాంతివలయం ఉంది.
విస్మృతిలోనూ నేను భయపడ్డాను. దెయ్యాలా? లేక అభౌతిక రూపాలా? శతాబ్దాల పూర్వం ఖననం చేసిన తాంత్రికులా?
భారీగా ముడతలు పడిన ముఖంతో, పొడవాటి తెల్లని జుట్టుతో, మెరిసే ఎర్రని కళ్ళతో ఓ వృద్ధ మహిళ భారీ ఆకారం నా ముందు ప్రత్యక్షమైంది.
నా మార్గంలో నేను ఆగిపోయాను.
ఆమె గొంతు కీచుగా ఉంది, మాట బలహీనమైన వినబడింది. అయితే వినడానికి తగినంత బిగ్గరగా ఉంది. అది సార్వత్రిక డిజిటల్ భాషలో ఉంది.
“పుత్రా! భూమికి చెందినా నా కుమారా! దక్షిణాసియాకు చెందిన నా బిడ్డా! కుమారా, నువ్వు ఎంపికైన వ్యక్తివి! బిడ్డా… 50 క్రోమోజోమ్‌లతో ఉత్పరివర్తనం చెందినవాడా! నా ఈ పుత్రుడు ఇతరులకు చెడు చేయని గొప్ప తల్లిదండ్రులకు జన్మించాడు!” అందామె.
ఆమె నాతోనో, నా గురించే మాట్లాడుతోందని నాకు తెలుస్తోంది.
“పుత్రా, నీ పేరు నాకు తెలియదు. కానీ రక్తమాంసాలతో ఉన్న నువ్వు క్యూపర్ బెల్ట్‌లోని నెప్ట్యూన్ యొక్క ఉపగ్రహం ట్రైటాన్‌కి వచ్చావు. ఇక్కడి వరకూ రాగలిగి, నన్ను చూడగలిగితే నువ్వు… ఎంపికైన వాడివే! నువ్వు రక్షకుడివి!”
కర్పూరదీపం ఆరిన తర్వాత వెలువడే గుండ్రటి పొగలా ఆమె అదృశ్యమైపోయింది.
పొగ, తెల్లదనం, ఇంకా పరిమళం.
నేను ముందుకు సాగాను. అప్పుడు మరో ఆత్మ అభౌతిక దృశ్యంలా కనిపించింది, ఈసారి ఒక మనిషి ఆకారంలో నా ముందు ప్రత్యక్షమైంది.
“ఓ మానవా! నేరుగా వెళ్ళు. “గెలిలియో” పర్వతాన్ని తవ్వు. భూత భవిష్యత్ వర్తమానాలను తెలిపే త్రికాల గ్రంథం కనుగొంటావు. నాలుగవ మిలీనియం ముగింపు వరకు భవిష్యత్ జోస్యం రూపంలో చెప్పబడింది. దాన్ని చదువు లేదా నమోదు చెయ్యి. సమస్యలకు పరిష్కారం దొరుకుతుంది.”
నేను మత్తులో ఉన్నట్టు నడుస్తున్నాను, ఆ ఆత్మ కనిపించకుండా పోయింది.
నాకు తల తిరుగుతున్నట్టుగా ఉంది, అలసటగా ఉంది. ఉన్నట్టుంది నా ముందు గడ్డంతో ఉన్న బలిష్టమైన కండలు తిరిగిన యువకుడి ఆత్మ మంచు సమాధి నుండి పైకి లేచింది. అది భయంతో వణుకుతోంది.
“వారు మమ్మల్నందరినీ చంపారు! కుజగ్రహానికి చెందిన దుష్ట ‘సమూరా’ ఆల్ఫా సెంటారీ స్టార్ యొక్క దిగ్గజ తాంత్రికులతో మమ్మల్ని చంపించాడు. వారు పురుషులనీ, స్త్రీలని, వృద్ధులని, పిల్లలని చంపారు. మమ్మల్ని ఇక్కడే ఖననం చేశారు!
ఓ మానవా! నువ్వు నన్ను చూడగలుగుతుంటే, వెళ్ళి పగ తీర్చుకో! చెడు గెలవకూడదు. దుష్టులు నాశనమైనప్పుడు మాత్రమే మేము ప్రశాంతంగా నిద్రపోతాము!”
ఆ తర్వాత నేను ముందుకుసాగాను. కొండకు చేరేలోపు మరికొన్ని ఆత్మలు లేస్తూ పడుతూనే ఉన్నాయి, ఆ త్రికాల గ్రంథాన్ని సాధించమని నన్ను ప్రార్థించాయి.
చివరికి నేను కొండ వైపు మార్గం ముగింపులో ఉన్న పొడవాటి మంచుతో నిండిన శిఖరానికి గుర్తించాను.
నేను పరిగెడుతూనే ఉన్నాను. మంచును తవ్వడానికి గ్లవుజులు ధరించిన చేతులు తప్ప నా వద్ద ఏమీ లేవు. నా కళ్ళ నుంచి వచ్చే లేజర్ కిరణాలతో మంచుని మండించడానికి ప్రయత్నించాను.
ఓ వింత ప్రాంతంలో ఆ చీకటి రాత్రిలో నేనో పిచ్చివాడిలా మంచుని తవ్వడం, మండించడం చేయసాగాను.
గంటల పాటు నన్ను గమనిస్తున్నారని నాకు తెలుసు, పైగా నేను చాలా విద్యుదయస్కాంత శక్తిని వెలువరించాను. నన్ను గమనిస్తున్న ఆ దుష్ట శక్తులు కూడా నేనక్కడ తవ్వి ఆ వస్తువుని బయటకు తీయాలనే కోరుకుంటున్నాయని నాకు తెలుసు.
మంచు పెళ్ళలు, రాళ్ళ కుప్పలను ఎత్తి పైకి పోస్తున్నాను, చివరిగా గట్టిగా తవ్వినప్పుడు లోహపు ధ్వనిని విన్నాను.
ప్లాటినం లాంటి విలక్షణమైన లోహంతో పొడవుగా, 10 అడుగుల వెడల్పుతో ఒక చతురస్రం ఆకారంలో తయారు చేసిన పెట్టె కనబడింది.
పైగా దాని చుట్టూ నీలి రంగు ప్రకాశం ఉంది.
వెంటనే తెలిసిపోయింది, ఇదే అదని. వృద్ధ మాంత్రికుల సంఘం సుదీర్ఘ కాలం క్రితం దాచిన ఆఖరి అద్భుత వస్తువు ఇదే. గ్రహాల మీద నియంత్రణ కోసం అనంతమైన యుద్ధ కాలంలో మంచి చెడుల మధ్య ఎన్ని యుద్ధాలు జరిగాయో నాకు తెలియదు, నెప్ట్యూన్ యొక్క ఉపగ్రహం ట్రైటాన్‌పై ఈ అద్భుతం ఎలా జరిగిందో నాకు తెలియదు. వారి ఆత్మలు ఎలా క్షీణించాయో నాకు తెలియదు. వారు నన్ను ఇక్కడ కలిసే వరకు ఎన్ని శతాబ్దాల పాటు కృశించిపోయిన్నారో నాకు తెలియదు.
లేదా నేను ఈ పెట్టెని సాధించే మార్గంలో వారు నాకు తటస్థపడ్డారా?
అలసటగా ఉన్నప్పటికీ దాన్ని చూస్తూ ఉండిపోయాను. అరగంట సేపు కూర్చుని ఉపశమనం పొందాను. తర్వాత పెట్టె మూత తెరిచాను. అది తెరుచుకుంది, అక్కడ తెల్లటి తెరపై నేను ఎరుపు, నీలం రంగులలో ప్రకాశవంతమైన అక్షరాలను గుర్తించాను, ఆ తెర నిస్సందేహంగా నాలుగు కొలమానాలు – లోతు, వెడల్పు, పొడవు మరియు ఎత్తు కలిగి ఉంది. ఎడమ చేతి మూలలో ఎరుపు రంగులో మెరుస్తున్న ఒక మీట ఉంది. దాని మీద నాలుగు పదాలున్నాయి: కాలం. గతం, వర్తమానం, మరియు భవిష్యత్తు.
ఆ తెర మధ్యలో గడ్డం, మీసాలతో, కళ్ళు మూసుకుని ధ్యానిస్తున్న ఓ వృద్ధ పవిత్రమూర్తి తల ఉంది. అక్షరాలు అక్కడ మెరిసిపోతున్నాయి.
“కాలజ్ఞానాన్ని తెలిపే త్రికాల గ్రంథానికి స్వాగతం” అని చిన్న అక్షరాలలో రాసి ఉంది.
‘క్రీ.శ.2465లో వృద్ధ మాంత్రిక సంఘంచే రూపొందించబడినది. 3999 సంవత్సరం చివరి వరకు… అంతే నాల్గవ సహస్రాబ్ది ముగింపు వరకు – జోస్యాలు, పరిష్కారాలు.’
అధ్యాయం 46: త్రికాల గ్రంథం- 2
నాకెంతో దప్పికగా అనిపించింది, నేను బాగా అలసిపోయినట్లు భావించాను. నాకు మంచి నీళ్ళు కావాలి. కానీ ముగంబ, బెనోత్‌మన్ నన్ను కనుగొని – ఈ త్రికాల గ్రంథాన్ని నా నుంచి లాక్కోక ముందే నేనా పుస్తకంలోకి ప్రవేశించాలి.
పెట్టె తెరవగానే పలచని గాలి వెలువడింది. లోపల ఒక తెర, దానిపై టచ్ బటన్స్ ఉన్నాయి.
పేరు?
హనీ ఆమ్రపాలి అని టైప్ చేశాను.
పాస్వర్డ్?
తికమకకి లోనయ్యాను. నాకే పాస్వర్డ్ తెలియదు. నేను ఊహించలేకపోయాను.
“మీ పాస్వర్డ్ మరిచిపోయినట్లయితే, మీ గ్రామం పేరు, టెర్రిటరీ నెంబర్ ఎంటర్ చేయండి” అని సూచన కనబడింది.
నేను ఆమ్రపాలి అని పేరు టైప్ చేసి, టెర్రిటరీ నెంబర్‌ని ఎంటర్ చేశాను.
కాసేపు నిశ్శబ్దం. తరువాత కొన్ని క్షణాల పాటు వేణుగానం వినవచ్చింది. ఆ సంగీతం నన్నెప్పటికీ వెంటాడుతుంది. ఆపై అకస్మాత్తుగా తెరపై “జోస్యాల త్రికాల గ్రంథానికి స్వాగతం! మీకు కావలసిన తేదీని ఎంటర్ చేయండి!” అని కనబడింది.
ముందుగా దీనిని ధ్రువీకరించుకోడానికి పాత తేదీలను ఎంటర్ చేశాను. ఒక పొడవాటి అలమారా కనబడింది. దానిలో పుస్తకాలు, టీవీ, మానిటర్లు, రియల్ ప్లే థియేటర్లు ఉన్నాయి. ఇవి నాకు భూమిపై మనిషి చరిత్రని పాతరాతియుగం నుంచి క్రీ.శ. 3999 నాల్గవ సహస్రాబ్ది చివరి వరకూ చూపించాయి. నాగరికతలు, సామ్రాజ్యాల ఉత్థానపతనాలు, స్పేస్ యుగం, గ్రహ కాలనీల అభివృద్ధి, పతనం… అన్ని వివరాలు లభించాయి. మాంత్రిక కాలనీల కోసం అడిగినప్పుడు, నేను మొత్తంగా మాంత్రిక లోకానికే వెళ్ళినట్టు అనిపించింది. వారి శక్తి, దుష్టులు, మంచివారు, ఇంకా వాళ్ళ మధ్య యుద్ధాలు… నేను వర్తమానం వివరాలు అడిగాను, అది ఖచ్చితమైన వివరాలే అందించిందని నిర్ధారించుకొన్నాను.
సమూరా పాలనలో ఉన్న భూమిని చూశాను. ఆమ్రపాలి గురించి అడిగితే, ఓ శిథిలావస్థలో ఉన్న గ్రామం గోచరించింది, పొలాలలో ఎడ్లతో శ్రమిస్తున్న రైతులు, వాళ్ళని పర్యవేక్షిస్తున్న తెల్లగడ్డం సాధువులు కనబడ్డారు.
ఆహార దుకాణాల ముందు పొడవాటి వరుసలు ఉన్నాయి. ఎక్కడ చూసినా పేదరికమే! ప్రజలు దీర్ఘకాలిక అనారోగ్యంతో బాధపడుతున్నవారిలా, వేదనతో ఉన్నవారిలా నడుస్తున్నారు.
సాధారణ పౌరులు – అణగద్రొక్కబడినవారిలా, ఆకలితో ఉన్నవారిలా, సర్వం కోల్పోయిన వారిలా చలిస్తున్నారు.
వర్తమానాన్ని తెలిపే అనేక చిత్రాలు కనబడ్డాయి. న్యూ హోప్ ఓటమి, కుజుడిపై చక్రవర్తిగా సమూరా పట్టాభిషేకం. నన్ను విస్మయానికి గురిచేసిన అంశం మరొకటి – ద్రోహులుగా ప్రకటించి అరుణ భూములలోని ఓ కూడలిలో కొందరిని తల నరికి చంపడం! హతులైన వారిలో నా మిత్రుడు మీరోస్ కూడా ఉన్నాడు. ఇక చాలు!
ఇదంతా సంక్లిష్టంగా ఉంది. టచ్ స్క్రీన్‌పై నేను చివరి ప్రశ్న అడిగాను.
చివరి అద్భుత వస్తువు ఏది? సమూరాను చంపడానికి… భూమి మీద, కుజుడి మీద మానవ పాలనను పునరుద్ధరించడానికి అంతిమ ఆయుధం ఏది?
ఒక సొరంగం ద్వారా భవిష్యత్‍లోకి ప్రయాణం చేసినట్లుగా తెరపై ఓ ప్రవాహంలా సమాధానాలు వచ్చాయి.
నేను అలసిపోయాను. ఆ పెట్టెని మూసివేశాను. నేను నా పాఠాలను నేర్చుకొన్నాను, నా జవాబులను కనుగొన్నాను. నాకెంతో నిరాశ కలిగింది. నన్ను నేనో జీవచ్ఛవంగా భావించాను.
అధ్యాయం 47: స్వాతంత్ర్యపు మొదటి ప్రకటన
రాత్రి చల్లగా, మరీ చీకటిగా ఉంది. ఇది బహుశా మరొక ఆరు నెలలు ఇలాగే ఉంటుంది. నేను వెళ్ళలేనంతగా అలసిపోయాను. ఆత్మలు దూరంగా వెళ్ళిపోయినట్లున్నాయి. తిరిగి వెడుతున్నప్పుడు మార్గంలో అవి నన్ను అభినందించలేదు.
సమస్యేంటంటే త్రికాల గ్రంథం ఉన్న పది చదరపు అడుగుల భారీ వెడల్పున్న ఆ పెట్టెని మోసుకురావడం. అది నా శక్తికి మించినది, పైగా నాకు అవసరం కూడా లేదు. అన్ని నా మనసులో ఉన్నాయి.
కాబట్టి ఆ అద్భుత వస్తువు లేకుండానే వెనక్కి మళ్ళాను. ట్రైటాన్ భూగర్భ రక్షణ కేంద్రాల వైపు సగం దూరం వెళ్ళేసరికి, రెండు నల్లని పొడవాటి ఆకారాలు, వాటి వెనక కొందరు సైనికులు నా వైపు పరిగెత్తుకు రావడం గమనించాను.
“హనీ! ఏం? ఏం జరిగింది? నువ్వు దానిని కనుగొన్నారా? “
నేను సమాధానం చెప్పలేదు. ఏం చెప్పాలో కూడా తెలియలేదు.
రెండు లేజర్ తుపాకులను నా ఛాతీకి ఎడమవైపు గురిపెట్టాయి. నా గుండె ఛాతీలో కుడి వైపున ఉందని వాళ్ళకి తెలియదు. నేను 50 క్రోమోజోములు కలిగి ఉన్నాను. పైగా నేను చనిపోవాలని అనుకోవడంలేదు.
వాళ్ళకీ ఏమీ తెలియదు.
“నేనా వస్తువుని గుర్తించాను! రండి! నాతో రండి!” అన్నాను
“ఎలా? ఎలా మరియు ఎక్కడ?”
వారు ఆత్రుతగా ఉన్నారు, ఉత్కంఠతో ఉన్నారు. గొంతు వణుకుతోంది.
“నాతో రండి!” అన్నాను. ఒక పరిష్కారం వెతకడానికి నా మనస్సు పరుగులు తీస్తోంది. సమారా యొక్క ఈ భయంకరమైన ఏజెంట్ల నుండి ఎలా తప్పించుకోవాలి అని ఆలోచిస్తున్నాను.
మేము మళ్లీ వెనక్కి నడిచాము.
“నేను ఇక్కడ త్రవ్వాను, ఇక్కడే కనిపించింది” అంటూ మంచు శిఖరం వద్ద ఒక స్థానం చూపాను.
వారు నలుమూలలా పరుగెత్తి, పైకి క్రిందికి చూసారు.
“నాతో మాట్లాడిన దయ్యాలు ఎక్కడ ఉన్నాయి? వారు నాకు సహాయం చేస్తారా?” అని నేను ఆలోచిస్తున్నాను.
కానీ అక్కడ ఏమీ లేదు. తెల్ల గడ్డం తాంత్రికులు లేరు, దయ్యాలు, లేదా ఏడుపు శబ్దాలు ఏవీ లేవు.
“ఇక్కడ ఏమీ లేదు! మానవ పంది! నువ్వు అబద్దం చెపుతున్నావు! ఇక్కడ మంచు మాత్రమే ఉంది. అంతకు మించి మాకేమీ కనబడడం లేదు!”
నేను ఆశ్చర్యపోయినా, సంతోషించాను.
అప్పుడు తట్టింది నాకు. వారు దానిని చూడలేరు. నేను ఒక్కడినే చూడగలను! నేను ఎంపికైన వ్యక్తిని. బహుశా శాపగ్రస్థుడిని? నేను 50 క్రోమోజోములున్న లేదా నీలి కాంతిని ఇంకా అద్భుత వస్తువులను చూడగల కళ్ళు కలిగిన ఉత్పరివర్తిని.
ఏం చేయాలో నాకు తెలుసు.
“నేను దాన్ని చూసాను. మీరు చూడలేక పోతే, మీ ఖర్మ. మీ ఆల్ఫా సెంటౌరీ వాళ్ళు పనికిరాని చెత్త, కనీసం మాయల కాంతివలయాన్ని సైతం గుర్తుంచలేని దద్దమ్మలు. మీరు నన్ను హేళన చేస్తారా?” అన్నాను.
“ఓయ్ మానవ నక్క! నువ్వు కనుగొన్నదాని గురించి చెప్పు! అది బాంబా? కత్తా? విల్లంబులా? ఏంటి?”
ఇద్దరు నల్లటి తాంత్రికులు, వారి సెక్యూరిటీ గార్డుల వెనుక నేను ఏనిమోయిడ్, డిమిట్రీ, ఇంకా చీర ధరించిన ప్రకృతి నీడలను చూశాను.
టెలిపతీ ద్వారా నేను వారికి ‘దాడి’ చెయ్యమని సందేశాన్ని ఇచ్చాను.
‘యురేకస్! అటాక్!’ అంటూ నేను నా వేళ్లను వాళ్ళవైపు తిప్పాను.
ఇరువైపుల నుంచి ఎర్రటి కాంతులతో, తెల్లని ధారల శక్తికిరణాలు ప్రయాణించాయి. యురేకస్ వెనుక నుండి వారిపై దాడి చేయగా, నేను ఆల్ఫా సెంటారీ మాంత్రికుల తలలో నా కిరణాలతో దాడి చేశాను.
ఆ గ్రంథంలో చెప్పారు – వాళ్ళని నిర్మూలించాలంటే తలలో కాల్చి, వారి కార్టెక్స్‌ని నాశనం చేయమని. భద్రతా దళాలు కూడా దాడి చేయడానికి ప్రయత్నించాయి, కాని యురేకస్ ముందుగానే వాళ్ళపై దాడి చేసింది.
ఇంకా నా జట్టులోని ముగ్గురు సభ్యులు తమ చేతి వేళ్ళ నుండి లేజర్ కిరణాలను పంపారు.
ఒక నిమిషంలో పోరాటం ముగిసిపోయింది. చనిపోయిన గార్డుల నుండి లేజర్ తుపాకీలను తీసుకుని, రక్షణ కేంద్రానికి పరిగెత్తాను.
“ట్రైటాన్ రక్షణ కేంద్రాన్ని మా ఆధీనంలోకి తీసుకుంటున్నాం” అని అరిచాను. “ఇది స్వాతంత్ర పోరాటం” అన్నాను.
“మొదట, కమ్యూనికేషన్ ప్యానెల్స్‌ని దెబ్బతీయండి! తర్వాత గార్డుల తలలకు గురి పెట్టండి! తుపాకులు, ఇంకా విశ్వశక్తిని ఉపయోగించండి! స్వేచ్ఛ పొందేందుకు ఇదే చివరి అవకాశం!” అంటూ ఆదేశాలిచ్చాను.
మేము మెట్లు దిగి క్రిందికి వెళ్ళాము. మేం నలుగురం, ఇంకా లోహ యంత్రం యురేకస్… గార్డులు తుపాకీలతో వస్తున్నారు, మాపై కాల్పులు జరుపుతున్నారు.
బీభత్సమైన యుద్ధం.
తుపాకీ కాల్పులు జరుపుతూనే నేను అరిచాను. “స్వేచ్ఛను కోరుకునేవారు కాల్పులు జరపకండి. సమూరా పట్ల విశ్వాసం లేని వాళ్ళు దయచేసి మాతో చేతులు కలపండి. లేదంటే అందరినీ చంపవలసి వస్తుంది.”
వారంతా నిశ్శబ్దంగా ఉండిపోయారు, ఒక్కరు తప్ప మిగతా అందరూ తుపాకీలను వదిలేసి, చేతులు పైకెత్తారు.
ఏనిమాయిడ్ ఒకే ఒక షాట్‌తో తుపాకీ పట్టుకున్న ఆ ఒక్కడినీ కాల్చేసాడు.
“కమ్యూనికేషన్ ప్యానెల్స్‌ని నాశనం చెయ్యండి! ఈ వార్తలు ఏవీ బయటకు పొక్కకూడదు. మేము అంతరిక్షకేంద్రానికి వెళ్ళి, ఏదైనా వాహనాన్ని స్వాధీనం చేసుకొంటాం” అన్నాను.
ట్రైటాన్ భూగర్భ రక్షణ కేంద్రానికి నిప్పుపెట్టాం. అక్కడ నిలిపి ఉంచిన వాహనాలెక్కి స్పేస్‌పోర్ట్‌కు దారి తీసే హైవే మీదకి మళ్ళించాం.
బహుళ జాతి మానవులు నిశ్శబ్దంగా ఉన్నారు, కానీ ఎట్టకేలకు వారి ముఖాలపై చిరునవ్వు వెలసింది.
“మనమందరం హైజాక్ లేదా బెదిరింపులు ద్వారా తప్పించుకోవాల్సి ఉంటుంది. స్పేస్ ప్లాట్‌ఫామ్‌కి చేరుకుని మనమో స్పేస్ షటిల్‌ని స్వాధీనం చేసుకుందాం. అక్కడ నుండి భూమికి చేరుకుందాం. లేదా త్వరిత ప్రయాణం కోసం టేకియన్ హైపర్ స్పేస్ ఫ్లయిట్‌ని పట్టుకుంటాము” అని చెబుతూ, కొన్ని క్షణాలు ఆపాను.
“మీరు ప్రక్రియలో మీరు చనిపోవచ్చు లేదా బ్రతికిపోవచ్చు. మాతో చేరడానికి ముందు బాగా ఆలోచించుకోండి. సరేనా?”
పన్నెండో ఇంకాస్త ఎక్కువగా ఉన్న సిబ్బంది ఏకగళంతో ఇలా అన్నారు:
“మేము మీతోనే ఉంటాము!”
“ఎంపిక చేయబడిన వ్యక్తి నెప్ట్యూన్ యొక్క ట్రైటాన్‌ని స్వాధీనం చేసుకుంటాడు. మానవుల మొదటి స్వాతంత్ర్య సమరపు ప్రకటన వెలువరిస్తాడు” అని త్రికాల గ్రంథం చెప్పింది.
నేను అలాగే చేశాను. ఆల్ఫా సెంటారీ తాంత్రికులు నశించాకా నా ఆత్మవిశ్వాసం, పట్టుదల తిరిగి వచ్చాయి. నా ప్రతీకారం కొద్దిగా నెరవేరింది.
“యో-హో! ‘భూమి వైపుకు!’ అది మన మిషన్ పేరు” అంటూ అరిచాను.
ఇక మా రోవర్‌క్రాఫ్ట్ నక్షత్ర కాంతితో నిండిన నిశీధిలో ముందుకు సాగిపోయింది.
అధ్యాయం 48: పలాయనం
నెప్ట్యూన్-ప్లూటో ఆర్బిటల్ స్పేస్ ప్లాట్‌ఫామ్‌పైకి వెళ్ళటానికి మాకు అనేక పద్ధతులు ఉన్నాయి. అదృశ్యంగానో లేదా సూక్ష్మరూపంలోనో వెళ్ళచ్చు లేదా నాతో పాటు ఉన్న భద్రతా సిబ్బంది సాయంతో ఓ స్పేస్ షటిల్‌ను హైజాక్ చేయచ్చు.
తుపాకీ కాల్పులు జరిపితే మేం బయటపడిపోతాం, నెమ్మదిగా వార్తలు కమాండ్ పోస్ట్ చేరిపోతాయి. నేను భూమికి చేరుకునే వరకు, ఎర్త్ కౌన్సిల్ రహస్య ప్రతిఘటన బృందాలను కలుసుకునే వరకు నేను జాగ్రత్తగా ఉండాలి.
“మనం కొన్ని గంటలపాటు అదృశ్యరూపంలో ఉందాం. మానవ గార్డులు అక్కడున్న సిబ్బంది దృష్టి మళ్ళిస్తారు, అందుబాటులో ఉన్న మొదటి అంతరిక్ష నౌకలో ప్రయాణం చేస్తారు” అన్నాను.
“ఎలా యురేకస్ సంగతి ఏంటి?” అడిగింది డిమిట్రీ.
“యురేకస్, నిన్ను నువ్వు ఫోటో రెపెల్లెంట్‌గా మార్చుకో, అదృశ్యంగా ఉండు!” అన్నాను
“సరే మాస్టర్. కానీ ఎనిమిది గంటలే అలా ఉండగలను!”
నేను యురేకస్‌కి ఒక ప్రణాళిక చెప్పాను.
మేము స్పేస్‌పోర్ట్ ప్రవేశ ద్వారం వద్దకు చేరుకున్నప్పుడు, మా మనస్సులను కేంద్రీకరించడం ద్వారా మేము అదృశ్యమవుతాము. అయినా అక్కడ మాంత్రిక సిబ్బంది ఉంటే మా నుంచి వెలువడే వికిరణాలను గుర్తించి, మమ్మల్ని పట్టుకునే ప్రమాదం ఉంది. వారు మమ్మల్ని ఇబ్బంది పెటినట్లయితే, మాతో ఉన్న ట్రైటాన్ గార్డులు వాళ్ళని కాల్చేయ్యాలి. అవసరమైతే విశ్వశక్తిని ఉపయోగించి ఆర్బిటల్ ప్లాట్‌ఫామ్‌పైకి వెళ్ళడానికి ఒక స్పేస్ షటిల్ పట్టుకోవాలి.
ఇది ఇలా ఉంటే, తిరుగుబాటు వార్త ఇంకా స్పేస్‌డ్రోమ్‌కి చేరుకోలేదు. మేము అదృశ్యరూపంలో లోపలికి ప్రవేశించగలిగాము. అక్కడున్న ఇద్దరు మాంత్రిక సిబ్బంది మా శరీర వికిరణాలని గమనించలేదు.
మేము డిస్‌ప్లే బోర్డు దిశగా పరిగెత్తాం. “గేట్ 3కి పదండి, షటిల్ త్వరలో బయల్దేరనుంది” చెప్పాను.
మేమూ, ఇంకా అంకిత భావంతో మా వెంటే ఉన్న ట్రైటాన్ గార్డులు మూడవ నెంబరు గేటు వద్దకు వెళ్ళాము.
టిక్కెట్లు కొనడానికి డబ్బు లేదు.
మేము గేట్ 3 లోకి ప్రవేశించాము.ఇది సాధారణమైన, సరళమైన పద్ధతిలో తలుపులు బద్దలు కొట్టడం, హైజాక్ చేయడం.
షటిల్ దాదాపుగా ఖాళీగా ఉంది. ఒక వృద్ధ మాంత్రిక జంట, ఓ మంత్రగత్తె, ఇంకా ఇద్దరు మధ్య వయస్కులైన హ్యుమనాయిడ్లు తలపై యాంటెనాలతో చూడ్డానికి గ్రహాంతరవాసుల వలె ఉన్నారు.
గేటుకీపర్లు టిక్కెట్లు, బోర్డింగ్ పాస్‌లు అడిగితే ట్రైటాన్ గార్డులు వాళ్లని కాల్చేసారు. మేమంతా షటిల్ లోపలికి నడిచాం. మేం క్యాబిన్‌కి చేరుకునేసరికి, స్పేస్‌డ్రోమ్‌లో లైట్లు వెలిగాయి, సైరన్లు మ్రోగాయి.
నేను నా మామూలు రూపానికి వచ్చేశాను.
“ఇప్పుడు మనలో వ్యోమగామి ఎవరు? మనల్ని తీసుకెళ్ళి కక్ష్యలో ఉన్న స్పేస్ ప్లాట్‌ఫామ్‌కి డాకింగ్ ఎవరు చేస్తారు?”
“ఎవరు లేరు”
“లేదు, నాకు డాకింగ్ తెలియదు” గొణుగుతూ అన్నాడు ఏనిమాయిడ్.
“అయితే క్యాబిన్లోకి పరిగెత్తండి! అక్కడి వారిని బెదిరించండి, షటిల్‌ని నడపాల్సిందిగా ఒత్తిడి చేయాలి!” అన్నాను.
మేము లోగొంతుతో మాట్లాడుకున్నాం. ముందరి ఇంజన్ ఉన్న గదిలోకి నడిచాం. అక్కడ నలుగురు నావిగేటర్లు – ఇద్దరు చైనీస్ ఇద్దరు ఆఫ్రికన్ మాంత్రికులు – పొడవాటి జుట్టు, పెద్ద గడ్డాలతో నల్లటి దుస్తుల ధరించి ఉన్నారు.
“restez sans movement” అంటూ ఓ మంత్రాన్ని ఉచ్చరించాను.
“కదలద్దు! మీ మనస్సులు నా నియంత్రణలో ఉన్నాయి” అన్నాను.
వారు భయపడుతూ చూశారు! డిమిట్రీ, ప్రకృతి వారివైపు సమ్మోహనంగా చూశారు.
“ఇప్పుడు నెప్ట్యూన్-ప్లూటో స్పేస్ ప్లాట్‌ఫామ్‌కి తీసుకెళ్ళండి! ఇది హైజాక్. తీసుకెళ్ళకపోతే, నేను దీన్నీ, తరువాత మొత్తం స్పేస్‌డ్రోమ్‌ని పేల్చేస్తాను” అన్నాను.
మొదట వారి భాష ‘మాండరిన్’లోనూ, తర్వాత ఆంగ్లంలో మాట్లాడారు.
“వద్దు! వద్దు! మేము మీ మాటకి కట్టుబడి ఉంటాం! ఇంజన్ ఆన్ చేసి, అన్ని కంట్రోల్స్‌ని తనిఖీ చేయడానికి మాకు కాస్త సమయం ఇవ్వండి” అన్నారు వాళ్ళు.
“అన్నీ సరిగ్గా చేయండి. లేదంటే అందరం చస్తాం! మీరు విధేయత చూపకపోతే మిమ్మల్ని చంపడానికి కూడా వెనుకాడను!” అంటూ నేను ఎరుపు లేజర్‌తో గాలిలో ఆంగ్లంలో అక్షరాలను వ్రాశాను.
“DANGER IF YOU DO NOT OBEY!”
“మాకర్థమైంది” చెప్పారు ఆఫ్రికన్లు.
“మేము కూడా 100 నక్షత్రాల స్థాయి తాంత్రికులమే! తొందపడి ఏ దురుసు పని చేయకండి. ప్రశాంతంగా కూర్చోండి! మనం త్వరలో బయల్దేరుదాం!” అన్నారు.
(సశేషం)
తెలుగులో సైన్స్ ఫిక్షన్ రచనలు ఒక ఉద్యమంలా చేస్తున్న రచయిత మధు చిత్తర్వు. వృత్తి రీత్యా డాక్టర్ అయిన వీరు మెడికల్ థ్రిల్లర్లు రాయడం స్వాభావికం. “ఐ.సి.సి.యూ”, “బై బై పోలోనియా”, “ది ఎపిడమిక్”, “కుజుడి కోసం”, “నీలీ – ఆకుపచ్చ” వంటి నవలలు రచించారు.