జ్ఞాపకాల పందిరి-53

“కొన్ని అనుభవాలు, కొందరి జీవితాలకు జ్ఞాన మార్గాలు కావచ్చు. జీవనశైలిని సరిదిద్దుకునే వినూత్న పోకడలు కావచ్చు. అందుకే, అందరి అనుభవాల జ్ఞాపకాలూ, అందరికి అవసరమే…!!” అంటూ తమ జ్ఞాపకాల పందిరి క్రింద విహరింపజేస్తున్నారు డా. కె. ఎల్. వి. ప్రసాద్.

మొదటి అడుగు…!!

మొదటి అడుగు అనగానే టక్కున మనకు గుర్తుకు వచ్చేది పిల్లలు నడక నేర్చుకుని వేసే మొదటి అడుగు. అలా కాకుండా కాస్త ప్రపంచ జ్ఞానం వంటబట్టించుకున్న వాళ్లకు చంద్రమండలం మీద నీల్ ఆర్మ్‌స్ట్రాంగ్ వేసిన మొదటి అడుగు గుర్తుకు వస్తుంది. అయితే మొదటిది అందరి జీవితాల్లోనూ చూడగలమేమో గానీ, రెండవది ఆ మహానుభావులకు మాత్రమే సాధ్యం, అది వేరే విషయం.

సందర్భం ఏదైనా, మొదట మనం తలపెట్టే పనిని, మొదటి అడుగుగా అనుకుంటాం. విషయాన్ని బట్టి, అంశాన్ని బట్టి దాని ప్రాధాన్యత వెలుగులోనికి వస్తుంటుంది. వారి వారి, అభిరుచులను బట్టి, తీసుకునే నిర్ణయాలను బట్టి, చేసే సాహసాలను బట్టి, మొదటి అడుగు లేదా మొదటి ప్రయత్నం తగిన ప్రాధాన్యతను సంతరించుకుంటుంది. భవిష్యత్తు గురించి క్షుణ్ణంగా ఆలోచించే వాళ్లకి దీని ప్రాధాన్యత విలువ తెలుస్తుంది. కష్టపడనిదే ఫలితాలు ఉండవని, ఉచితాల గురించి అదే పనిగా ఆలోచించేవాళ్ళు ఎన్నటికీ తమ జీవితంలో అడుగు ముందుకు వేయలేరని ప్రత్యేకంగా చెప్పనవసరం లేదు. ఇంచుమించు, అక్షరాస్యులైనా, నిరక్షరాస్యులైన, ప్రతి వారి జీవితంలోనూ ఈ మొదటి ప్రయత్నం అనుభవాలు తప్పక ఉంటాయి. ఇలాంటి విషయాల కోసం ఎవరి జీవితాలలోనికో తొంగి చూసే బదులు నా జీవితంలోని నా మొదటి ఉద్యోగ ప్రయత్నం గురించి చెబితే సబబుగా ఉంటుందేమో.. అందులోని తీపి/చేదు అనుభవాలు, నేటి తరం యువతీ యువకులకు, లేదా రాబోయే తరానికి, ఉపయోగపడి ప్రతి క్షణం అప్రమత్తంగా వుండే దానికి ఉపయోగ పడుతుందన్నదే, ఈ నా వ్యాసం ప్రధానోద్దేశం. మరి, పదండి ముందుకు.

కేవలం ఉద్యోగం మీద ఆధారపడి బ్రతకాలనుకునే మధ్యతరగతి మందహాసులకు, విద్యాపర్వం అత్యంత కీలకమైంది. చదువుకున్న చదువు మీదే, భవిష్యత్తు ఆధార పడివుంటుంది. ఈ రోజుల్లో పరిస్థితులనుబట్టి ఎంత చదువు చదివినా, చిన్న.. చిన్న ఉద్యోగాలతోనే సరిపెట్టుకోవాల్సి వస్తున్నది,అది వేరే విషయం!

ఇంతకీ అసలు నా విషయానికొస్తే, ఎన్నో సమస్యలను ఎదుర్కొని, ఎవరూ ఊహించని రీతిలో వృత్తి విద్యా (దంత వైద్యం)కోర్సులో సీటు సంపాదించగలిగాను. దీనితో భవిష్యత్తు మీద చిన్న ఆశ కలిగింది. అది చివరికి నన్నొక బాధ్యత గల దంతవైద్యుడిగా నిలబెట్టింది. జీవితంలో చదువు ఒక ముఖ్యమైన మైలు రాయి అయితే, ఉద్యోగం సంపాదించడం అంతకు మించినది. ఇది అంత సులభమైనది కాదు. కానీ,కాలం నన్ను కనికరించింది. ఒక్కో మెట్టూ సులభంగానే అధిరోహించగలిగాను. నా గురువులు ప్రొఫెసర్ రామచంద్రా రెడ్డి గారి ఆశీస్సులు మెండుగా లభించే అవకాశం నాకు కలగడంతో, హౌస్ సర్జెన్సీ పూర్తి కాగానే, సింగరేణి కాలరీస్‌కు చెందిన ప్రాంతీయ ఆసుపత్రి (బెల్లంపల్లి, ఆదిలాబాదు జిల్లా)లో దంతవైద్యుడిగా ఉద్యోగం రావడం గొప్ప అదృష్టమే!

ఉద్యోగం వచ్చిన ఆనందం ఒక వైపు, అసలు ఆ ప్రాంతమే తెలియని నేను ఒంటరిగా వెళ్లడం ఎలా? అన్న భయం మరోవైపు. ఈ రెంటిలోనూ, ఉద్యోగం వచ్చిందన్న ఆనందమే గెలిచి, ఒంటరిగానైనా, వెళ్ళడానికి ప్రయాణ ఏర్పాట్లు చేసుకున్నాను. పెద్దన్నయ్య తప్పని పరిస్థితిలో, నన్ను ఒంటరిగా పంపాలనే నిర్ణయం తీసుకొనక తప్పలేదు.

ఇద్దరం గౌలిగూడ (పాత) బస్‍స్టాండుకు చేరుకున్నాం. హైదరాబాద్ – ఆసిఫాబాద్ బస్సు సిద్ధంగా వుంది. సీటు రిజర్వ్ చేసుకున్నాను కనుక, నా సీట్ వెతుక్కుని అందులో కూర్చున్నాను. నన్ను చూస్తూ అన్నయ్య బయట నిలబడ్డాడు. క్షణాల్లో బస్సు నిండిపోవడమూ, కండక్టర్ టికెట్లు చెక్ చేస్తూ, “డ్రైవర్ సాబ్ – రైట్.. రైట్..” అన్నాడు. డ్రైవర్ ఒకసారి వెనక్కి తిరిగి చూసి, బస్సు స్టార్ట్ చేసాడు. మెల్లగా బస్సు కదలడం మొదలు పెట్టింది. అన్నయ్య జాగ్రత్తలు చెబుతూ, కాసేపు బస్సు కూడా నడిచాడు.

బస్సు వేగం అందుకోగానే, నిలబడిపోయి చెయ్యి వూపుతూ బస్సు కనుమరుగు అయ్యేంత వరకూ, అక్కడే నిలబడి ఉండిపోవడం గమనించాను.

అన్నయ్య నాకు దగ్గరగా ఉన్నంత సేపు, ఏదో దిగులు నన్ను ఆవరించింది. తెలియని చోట, ఎలా వుంటుందన్న భయం. బస్సు వేగం అందుకోగానే, ఎందుకో గొప్ప దైర్యం నా వెన్ను తట్టింది. చెప్పలేని దైర్యం వచ్చింది. నా ఉద్యోగం గురించిన ఆలోచనలతో చాలా సేపు గడిపాను. రాత్రి తొమ్మిది కావొస్తోంది. అప్పటికి లగ్జరీ బస్సుల్లో టి.వి.లు ప్రారంభం కాలేదు. కండక్టర్ బస్సులో లైట్స్ ఆర్పేశాడు. మెల్లగా నేను కూడా నిద్రలోకి జారుకున్నాను. ఉదయం నుంచి సూట్‌కేసు సర్దుకోవడం, చెప్పలేని టెన్షన్‌తో అటూ -ఇటూ తిరగడం, తిండి సహించక పోవడం వంటి సమస్యలతో, శారీరకంగానూ మానసికంగానూ బాగా అలసిపోయాను. అందుకే త్వరగా నిద్ర పట్టేసింది.

మళ్ళీ బస్సులో లైట్లు వెలిగే వరకూ నాకు మెలుకవ రాలేదు. ఉదయం 5.30 అయివుంటుంది. బస్సు బెల్లంపల్లి చేరుకుంది. ఆ విషయం తెలియగానే, గబ గబా సూట్‌కేసు తీసుకుని క్రిందికి దిగాను. కొత్త ప్రదేశం, కొత్త వాతావరణం, కొత్త మనుష్యులు. నా ముఖం చూడగానే ఆటోవాళ్ళు నన్ను చుట్టుముట్టారు. బస్సు స్టాండ్ నుండి సింగరేణి – ఏరియా ఆసుపత్రికి దూరం ఎంతో తెలీదు. ఒక్కొక్కడు ఒక్కో రేటు చెబుతున్నాడు. అంతా కన్ఫ్యూషన్. చివరికి నాకు నచ్చిన ఆటో ఎన్నుకుని ఆసుపత్రికి పోనిమ్మన్నాను. జనవరి నెల కాబట్టి ఆటోలోనికి చల్లని గాలి రివ్వున కొడుతోంది. అయినా చలి అనిపించలేదు. ఆలోచనల, తల వేడికి,అది సర్దుబాటు చేసుకుంది.

పది నిముషాల్లో ఆటో ఆసుపత్రి ప్రాంగణం లోనికి చేరుకుంది. అసలు సంగతి ఇక్కడితోనే ప్రారంభం అయింది. ఆటో దిగి అతను అడిగిన సొమ్ము చెల్లించి, ఆసుపత్రిలోని డ్యూటీ మెడికల్ ఆఫీసర్‌ను కలిసి విషయం చెప్పాను. ఆయన మనిషిని ఇచ్చి మాలాంటి వాళ్ళకోసం ఏర్పాటు చేసిన గెస్ట్ హౌస్‌కు పంపించారు. నాకు కేటాయించిన గదిలోకి వెళ్లి, ఫ్యాన్ వేసుకుని మంచం మీద కూర్చుని అయిదు నిముషాల తర్వాత బట్టలు మార్చుకుని స్నానం చేద్దామన్న ఆలోచన వచ్చేసరికి గుండె ఝల్లుమంది. ఒళ్లు చెమటలు పట్టి చల్లగా అయిపోయింది. ఒక్కసారిగా మెదడు మొద్దుబారిపోయింది. ఏమిటిది? ఎందుకు ఇలా జరిగింది?

ఒక్కసారిగా శరీరంలో వణుకు పుట్టింది. చెప్పడానికి అక్కడ ఎవరూ లేరు. ఒక్కసారిగా కళ్ళల్లో చీకటి ఆవరించింది. త్వరగా నిర్ణయం తీసుకోవాలి, ఏది అటూ ఇటూ జరిగినా, నా ఉద్యోగ జీవితానికి తెర పడినట్లే! కారణం, ఆటో దిగాను గానీ, ఆ సంతోషంలో నా సూట్‌కేస్ తీసుకోవడం మర్చిపోయాను. నా బట్టలు, సర్టిఫికెట్లు, ఉద్యోగానికి సంబంధించిన ఆర్దరు, ఇతర అవసరాలకు సంబందించిన వస్తువులు అన్నీ అందులోనే వున్నాయి.

ఇక ఎలాంటి ఆలోచనలకూ సమయం లేదు. ఒక్కసారి లేచి, వేగంగా బస్ స్టాండు వైపు, కాలినడకన బయలుదేరాను. అప్పుడు ఆలోచన అంతా, సూట్‌కేస్ దొరుకుతుందా లేదా? అన్నదే మెదడులో మరుగుతోంది. అపశకునపు ఆలోచనలు ఎక్కువ అయ్యాయి. నడుస్తూనే వున్నాను. చెమటతో లోపలి బనియన్ తడిచి, చొక్కా మీద తడి చిత్రపటాలు ఏర్పడుతున్నాయి. ఆటో తీసుకునే సమయం కన్నా ముందుగానే, కాలినడకన బస్ స్టాండ్‌కు చేరుకున్నాను. నన్ను ఆసుపత్రికి తీసుకువెళ్లిన ఆటో కనిపించింది. ముఖంలో సన్నని వెలుగు ప్రకాశించింది. మళ్ళీ అనుమానం, అతడు అబద్ధం చెబుతాడేమో! నాకు తెలియదు అంటాడేమో!! ఇలా పరి పరి విధాల ఆలోచిస్తూ ఆటో దగ్గరకు వెళ్లాను. నన్ను చూడగానే కొత్త పాసెంజర్ అనుకుని “ఎక్కడికి పోవాలి సార్?” అంటూనే, నన్ను గుర్తు పట్టి, “ఇప్పుడే కదా సార్, మిమ్ములను అక్కడ దింపి వచ్చాను!” అంటూ,ఆశ్చర్యంగా నా వంక చూసాడు.

“అవునయ్యా…. నేను నా పెట్టె తీసుకోవడం మర్చిపోయాను” అన్నాను కాస్త ఆందోళనగా. నిజానికి నేను ఆటో దిగినప్పుడు, ఇది అతను కూడా గమనించలేదు. నా మాట విని, అతను ఆటో వెనుక డిక్కీలో చూసాడు. నా అదృష్టం పండింది. అది అక్కడ వుంది. సూట్‌కేస్ నా చేతిలో పెడుతూ.. “జాగ్రత్తగా ఉండాలి సార్” అన్నాడు. ఎప్పుడూ దేవుడిని తలవని నేను మనస్సులో ‘థాంక్ గాడ్’ అనుకున్నాను.

ఎవరెస్టు విజేత యెంత పులకించిపోయి ఉంటాడో ఆ సమయంలో గానీ నేను అంతకు మించిన ఆనందానికి గురి అయ్యాను. ఆటో వాలాకు ధన్యవాదాలు చెప్పి, పెట్టె బరువుగా వున్నా, చేతితో పట్టుకుని చెమటలు కక్కుకుంటూ నడక సాగించాను. ఆశ్చర్యం ఏమిటంటే ఆ ఆటోవాలా మళ్ళీ నన్ను తీసుకెళతానని కూడా అడగలేదు. తిరుగు ప్రయాణం కాలినడకన సుమారు అరగంట సేపు పట్టింది. రూమ్‌కు వెళ్లి తృప్తిగా స్నానం చేసి, కాసేపు పడుకుని, ఆ తర్వాత జరగాల్సిన కార్యక్రమాల కోసం సిద్ధపడడం మొదలు పెట్టాను. జరిగిన విషయం చాలా రోజులవరకూ ఎవరికీ చెప్పలేదు. ఆలోచనల్లో పడి అసలు విషయాలు మరచిపోకూడదన్న విషయం మెదడులో ముద్ర పడిపోయింది. అయినా అన్నీ మన చేతుల్లో వుండవు కదా!

ఉద్యోగంలో చేరడానికి ముందు ఎంత టెన్షన్‌కు గురి అయ్యానో, అంతకు మించిన ఆనందం అక్కడ పని చేసిన ఆరునెలలూ పొందాను. మంచి వైద్య మిత్రులతో పరిచయాలు, ఊహించని అనుభవాలూ, బెల్లంపల్లి జ్ఞాపకాలుగా మిగిలిపోయాయి. మొదటి అడుగు అలా ఒక క్లిష్టమైన, భయంకరమైన జ్ఞాపకాన్ని మిగిల్చింది. ఇలాంటి అనుభవం ఎవరికీ రాకూడదు సుమా!

(మళ్ళీ కలుద్దాం)

డా. ప్రసాద్ కె. ఎల్. వి.

వృత్తిరీత్యా వైద్యులు, ప్రవృత్తి రీత్యా రచయిత అయిన డా. కె.ఎల్.వి. ప్రసాద్ పుట్టింది, పెరిగింది తూర్పు గోదావరి జిల్లా దిండి గ్రామం. హైస్కూలు విద్య పాక్షికంగా అప్పటి తాలూకా కేంద్రం రాజోలులో. తదుపరి విద్య నాగార్జున సాగర్ (హిల్ కాలనీ), హైద్రాబాదులలో. వారి అన్నయ్య కె.కె.మీనన్ స్వయంగా నవలా/కథా రచయిత కావడం వల్ల, చిన్న వయస్సులోనే పెద్ద పెద్ద రచయితల సాహిత్యం చదువుకున్నారు. ఇంటర్మీడియట్ నుండే కవితలు రాయడం మొదలుపెట్టారు. 1975 నుండి వ్యాసాలు రాస్తున్నారు. 1983 నుండి కథలు రాస్తున్నారు. ఉద్యోగ రీత్యా హన్మకొండలో స్థిరపడ్డారు. వరంగల్ “సహృదయ సాహిత్య సాంస్కృతిక సంస్థ”కు వరుసగా 15 సంవత్సరాలు అధ్యక్షుడిగా ఉన్నారు. 2011లో కరీంనగర్ జిల్లా ఆసుపత్రిలో సివిల్ సర్జన్‌గా రిటైర్ అయ్యారు. “కె ఎల్వీ కథలు”, “అస్త్రం”, “హగ్ మీ క్విక్”, “విషాద మహనీయం” (స్మృతి గాథ) వంటి పుస్తకాలను వెలువరించారు.

1

డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
April 11, 2021 at 7:19 am
సంచిక సంపాదకవర్గానికి
ఇతర సాంకేతిక నిపుణుల కు
హృదయపూర్వక ధన్యవాదాలు.

Reply
2

sagar
April 11, 2021 at 7:28 am
మంచి అనుభవం సర్ . ఉద్యోగానికి వెళ్ళిన మొదటీరోజే మిమ్మల్ని విధి హెచ్చరించింది జాగ్రత్తగా మసలమని. అది కూడ మీకు ఒకందుకు మంచిదే అని నా అభిప్రాయం. మీ మొదటి అడుగే మీకు మార్గదర్శిని అయ్యింది అన్నమాట. మీకు అభినందనలు మరియు ధన్యవాదములు సర్

Reply
1. 2.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 11, 2021 at 7:58 am
  నీ స్పందన కు ధన్యవాదాలు
  సాగర్.
  
  Reply
3

బాపూజీ కానూరు
April 11, 2021 at 7:50 am
మీ మొదట అడుగు మీ జీవితానికి మంచి పునాది వేసింది. జాగ్రత్త నేర్పింది. ఆ పునాది మీ జీవన సౌధం వెలుగు లీనింది. ప్రయాణం లో పదనిసలు జీవితంలో మధురానుభూతులు.
మీజ్ఞాపకాల చిరుజల్లుల్లో మమ్మల్ని తడుపుతూ మార్గదర్శకత్వం వహిస్తున్నందుకు ధన్యవాదాలు..

Reply
1. 3.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 11, 2021 at 10:00 am
  బాపూజీ గారూ
  మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ.
  
  Reply
4

రమాదేవి బాల బోయిన/మృదువిరి
April 11, 2021 at 8:04 am
మంచి అనుభవం సార్

Reply
1. 4.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 11, 2021 at 9:59 am
  అవును
  
  Reply
5

రాపాక అశోక్ కుమార్
April 11, 2021 at 8:42 am
మామయ్య, మీ టెన్సన్ మాట ఏమో గాని, చదువుతున్న నేను మాత్రం చాలా టెన్సన్ కు గురి అయ్యాను. ఏది ఏమైనా ఉద్యోగంలో చేరిన తొలి రోజులు మరచచిపోలేము. అప్పుడు కంగారు పడినా ఇప్పుడు ఆ విషయాలు సంతోషాన్ని కలిగిస్తాయి.

Reply
1. 5.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 11, 2021 at 9:59 am
  అశోక్
  ధన్యవాదాలు.
  
  Reply
6

డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
April 11, 2021 at 9:35 am
శుభోదయం సార్..
జాగ్రత్తను గుర్తు చేసుకునే *అడుగు* జ్ఞాపకం ఓ హెచ్చరికనే.కొత్త మనసును కొంత ఆరాటంలోకి నెట్టివేయడం వల్ల వచ్చిన మరుపే.ఐతే ఆనాటి కాలం మంచిది.
మీ పదాలు గబగబ చదివించేస్తాయి..అయ్యో!అప్పుడే ఐ పోయిందా అనేలోగా మరోవారం వచ్చేస్తుంది.
—–డా.మల్లి కార్జున్
హనంకొండ.

Reply
1. 6.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 11, 2021 at 9:36 am
  మీస్పందనకు
  ధన్యవాదాలు.
  
  Reply
7

డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
April 11, 2021 at 9:57 am
మీ మొదటి అడుగును భగవంతుడే అద్భుతంగా వేయించాడు. అందుకే మీరు ఇంత సున్నితంగా ఆలోచిస్తూ సేవ చేశారు. చేస్తున్నారు…సాహిత్య రంగంలో కూడా. మొదటి అడుగు తడబడినా ( సూట్ కేస్ తప్పిపోయి దొరకడం) నిలదొక్కుకున్నారు. ఇది భగవంతుడు మీకు తెలీకుండా చెప్పిన జాగ్రత్త. కారణం లేకుండా మన జీవితంలో ఏదీ జరగదు ఆన్న కర్మ సిద్ధాంతాన్ని నేను మనస్పూర్తిగా నమ్ముతాను. మీ అనుభవం బాగుంది….

——మారుతీ కిరణ్
హైదరాబాద్.

Reply
1. 7.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 11, 2021 at 9:57 am
  మీస్పందనకు ధన్యవాదాలండీ.
  
  Reply
  1. 7.1.1
    
    డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
    April 11, 2021 at 9:58 am
    ధన్యవాదాలండీ
    
    Reply
8

డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
April 11, 2021 at 10:08 am
ఇది నా జీవితంలో మూడు సార్లు జరిగింది. కానీ మీలా సూట్ కేస్ దొరకలేదు. ఒకసారి బాబు సూట్ కేస్ ఆటోలో మర్చిపోయాం. ఆటో మళ్ళీ కనబడలేదు. రెండుసార్లు పాప సూట్కేసు ట్రైన్లో మర్చిపోయాం. ట్రైన్ వెళ్ళిపోయింది.

—-ప్రొఫెసర్. సుశీల
హైదరాబాద్ (గుంటూరు )

Reply
1. 8.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 11, 2021 at 10:08 am
  మీస్పందనకు ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
9

Sarasi
April 11, 2021 at 10:34 am
ఇటువంటి అనభవాలు ఎప్పుడు గుర్తకు వచ్చినా వొళ్లు కంపిస్తుంది. పెట్టె దొరికింది అదృష్టవశాత్తు.

Reply
1. 9.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 11, 2021 at 12:08 pm
  అవును
  ధన్యవాదాలు.
  
  Reply
10

Bhujanga rao
April 11, 2021 at 10:36 am
కఠోరశ్రమ,దృఢమైన సంకల్పం,తదుపరి వరించే విజయం చాలా సంతృప్తినిస్తుంది.మీరు ఎంచుకున్న వైద్య రంగంలో తొలి ప్రయత్నంలోనే డాక్టర్ గా తగిన ప్రాధాన్యతను సంపాందించారు.ఏ విషయాన్నైనా స్పష్టంగా చూడగలుగే మీరు,ఉద్యోగంలో చేరిన రోజు యాదృచ్చికంగా జరిగిన సంఘటన,మీరు పడిన టెన్షన్,అంతకు మించిన ఆనందం ఈ ఎపిసోడ్ లో తెలియ పరిచిన విధానం బాగుంది సర్.

Reply
1. 10.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 11, 2021 at 12:07 pm
  భుజం గ రావు గారూ
  మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
11

Sambasivarao Thota
April 11, 2021 at 11:19 am
Prasad Garu!
Mee modati roju udyoga anubhavam Baagundandi..
Suit case thirigi dorakadam Adrushtam .. Shubhasoochakam..
Dhanyavaadaalandi 🙏

Reply
1. 11.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 11, 2021 at 12:06 pm
  ధన్యవాదాలండీ.
  
  Reply
12

Ch S N Murthy
April 11, 2021 at 11:22 am
ఆరోజు ఆ సూటేకేస్ దొరక్క పొతే ఏంచెయ్యాలి, ఎక్కడ ఎక్కడ తిరగాలి. వచ్చిన ఉద్యోగం పొతే మళ్ళీ ఉద్యోగం సంపాదించడం ఎలా? అసలు సర్టిఫికెట్స్ పొతే ఏం చెయ్యాలి. ఇలా మీ ఆలోచనలు ఆ అరగంట సమయంలో పరిపరి విధాలా పరుగేట్టి ఉంటాయి. ఆ ఆటో కనపడగానే కొంత ధైర్యం. ఆటో వాడితో ఎలా సంభాషించాలి అనే రిహార్శలు కూడ మీ మనసులో ద్విపాత్రభినయం చేసే ఉంటుంది. మీ అనుభవం మీకే కాదు అందరికి ఒక హేచ్చరిక. ఈ రోజుల్లో సెల్ ఫోన్లో మాట్లాడుకుంటూ సందేశాలు చదువుకుంటూ పరిసరాలను కూడా మరచిపోతున్నారు. ప్రమాదలకు కారకులౌతున్నారు.
తస్మాత్ జాగర్త

Reply
1. 12.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 11, 2021 at 12:05 pm
  బాగా చెప్పారు మూర్తి గారూ
  మీ స్పందనకు ధన్యవాదాలు.
  
  Reply
13

డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
April 11, 2021 at 12:03 pm
53వ సంచిక చదివిన సర్.
నాకు బాగా నచ్చిన విెషయం మీరు ముందు చెప్పే ప్రొలాగ్ .పాఠకుడిని మీ సబ్జెక్ట్ లొకి తీసుకొని పొయ్యే పద్ధతి .ఒక మూడ్ కల్పించటం. దానివలన పాఠకునికి ఒక ఉత్సుకత కలుగుతుంది .ఒకవాతావరణం ముందేంకానుందొ అని తయారు గా ఉండే వాతావరణంఏర్పాటు ఔతుంది .కొంతమందికైనా మీకు ఎదురైన అనుభవం లొకి వచ్చి ఉంటది.అత్యుత్సాహంలొ పరిసరాలని మరచి పొవటం .అప్పుడప్పుడూ జరిగేదే. బాగుంది అభినందనలు

——రామ శాస్త్రి
హనంకొండ.

Reply
1. 13.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 11, 2021 at 12:04 pm
  శాస్త్రి గారు
  మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ.
  
  Reply
14

Shyam
April 11, 2021 at 12:09 pm
ఈ కాలంలో అలా ఉద్యోగాలు వస్తున్నాయి చ ఇలా ఉద్యోగాలు పోతున్నాయి కాబట్టి మొదటి ఉద్యోగానికి అంత ప్రాముఖ్యత లేదు. కానీ మన రోజుల్లో ఒక ఉద్యోగం వచ్చింది అంటే జీవితాంతం అదే ఉండేది. ఒక ఉద్యోగం వచ్చింది అంటే మనకు మన జీవితంలో ఒక గొప్ప మార్పు మరియు మలుపు వచ్చినట్టే. ఒక కథ కు క్లైమాక్స్ ఉన్నట్టుగా మీ ఉద్యోగం వచ్చింది ఒక ఒక ఎత్తు అయితే మీ సూట్కేసు దొరకడం ఇంకా పెద్ద సంతోషమైన విషయం. మొట్టమొదటి పబ్లిక్ ఎగ్జామ్ రిజల్ట్ రోజు, మొట్ట మొదటి ఉద్యోగం అలాగే మొదటి జీతం, పెళ్లయిన మొదటి రోజు ఎప్పుడు తలచుకున్నా అపరిమితమైన ఆనందాన్నిచ్చే సంఘటనలే. వాటిలో కాస్త అడ్వెంచర్ మిక్స్ అయితే ఇంకా బాగుంటుంది .అది మీకు జరిగింది ప్రసాద్. మీరు జీవితంలో పడిన కష్టాలకి చేసిన కృషికి తగిన ప్రతిఫలం అన్నది మీ ఉద్యోగమే. ఆ మొదటి దినాన్ని ఎన్నిరోజులు ,ఎన్నిసార్లు తలచుకున్నా సరే అది చాలా సంతోషమైనదే.

Reply
1. 14.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 11, 2021 at 12:15 pm
  శ్యామ్
  నీ విశ్లేషణకు
  ధన్యవాదాలు.
  
  Reply
15

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
April 11, 2021 at 3:33 pm
అద్భుతం!

—–విష్ణు మూర్తి. చదలవాడ
హైదరాబాద్

Reply
1. 15.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 11, 2021 at 3:34 pm
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
16

Jhansi koppisetty
April 11, 2021 at 5:02 pm
హహహ….బావుంది…. ఈ అలవాటు అనాదిగా వస్తున్నదేనా😃😃😃
మా ఇంటికి వచ్చినప్పుడు ఆటోలో పుస్తకాలు మరిచిపోయి ఎంత కంగారు పడ్డారో గుర్తొచ్చింది. అవి పుస్తకాలే…మరి సర్టిఫికేట్స్ పోతే మీ అప్పటి పరిస్థితి ఊహించటానికే భయంగా వుంది. దొరకటం నిజంగా మీ అదృష్టమే

Reply
1. 16.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 11, 2021 at 5:33 pm
  మీస్పందనకు ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
17

డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
April 11, 2021 at 5:31 pm
మొదటి అడుగు అనుభవం చదువుతుంటే అక్కడే మీ పక్కనే ఉండి ఆ సన్నివేశాన్ని చూస్తున్నంత ఉత్కంఠ కలిగింది.అప్రమత్తత ఎంత అవసరమో కళ్ళకి కట్టినట్లు చూపారు.దేవుని దయ వల్ల సూట్కేస్ దొరకడం జీవితం తిరిగి దొరకడం అంత ఆనందాన్ని ఇచ్చింది.లేకపోతే ఉద్యోగం మొదటిరోజు చేదు అనుభవం మిగిలిపోదును.అప్రమత్తత ఆవశ్యకత తెలిపిన మీ ఈ అనుభవాన్ని పంచుకున్నందుకు ధన్యవాదాలు సర్🙏💐

—–నాగజ్యోతీ శేఖర్
కాకినాడ.

Reply
1. 17.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 11, 2021 at 5:32 pm
  అమ్మా
  మీ స్పందనకు ధన్యవాదాలు
  
  Reply
18

బి.జానిభాష
April 11, 2021 at 11:21 pm
మీరన్నట్టుగా మీ జీవితంలోని సంఘటనలు యువతకు మార్గదర్శకంగా ఉంటాయి అనడం లో ఏమాత్రం అతిశయోక్తికాదు సర్.
మీ ఉద్యోగ జీవితంలోని మొదటి అడుగు లో సూట్ కేస్ ఆటోలో మరిచిపోయినప్పుడు మీరు పడ్డ టెన్షన్ ఎలాంటిదో అర్థం అయ్యింది సర్….దీని ద్వారా ముఖ్యమైన సందర్భలలో మనం ప్రతిక్షణం అప్రమత్తంగా ఉండాలని అర్థం అయ్యింది సర్.
అప్రమత్తంగా లేకపోతే ఒక్క సంఘటన వల్ల జీవితాలు తలక్రిందులు అయ్యే అవకాశం ఉంది సర్.
మీ జీవితంలోని జ్ఞాపకాలను మాతో పంచుకున్నందుకు హృదయ పూర్వక ధన్యవాదాలు సర్.

Reply
1. 18.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 12, 2021 at 5:17 am
  జానీబాషా
  మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ.
  
  Reply
19

మొహమ్మద్. అఫ్సర వలీషా
April 12, 2021 at 3:20 am
మీ జీవితంలో జరిగే ప్రతి సంఘటన మాకు మార్గదర్శకత్వం తో కూడిన ఓ హెచ్చరిక సార్ 🙏జీవితంలో స్థిరపడటానికి మీరు వేసిన మొదటి అడుగు చాలా ఉత్కంఠ భరితమైనది ఆనాటి మీ పరిస్థితిని తలుచుకుంటే చాలా భయమేసింది సార్. ఇది ప్రతి ఒక్కరికి జాగరూకతతో కూడిన మేలుకొలుపుల వ్యాసం
మీ చక్కని రచనా శైలి ఉపోద్ఘాతము అభినందనీయమైనది సార్ 👏🙏👏🙏👏🙏👏 హృదయపూర్వక శుభాకాంక్షలు శుభాభినందనలు మీకు 💐💐💐💐💐💐💐💐🙏💐

Reply
1. 19.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 12, 2021 at 5:16 am
  అమ్మా..
  నీ స్పందన కు ధన్యవాదాలు.
  
  Reply
20

డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
April 12, 2021 at 5:52 am
ఉద్యోగ రీత్యా మొదటి అడుగులోనే గొప్ప పునాది పడింది. జీవన ప్రయాణం మనకు ఎన్నో అనుభవాలు నేర్పుతుంది అనడం లో మీ ఉదాహరణ చాలు. శుభోదయం 🙏

——ప్రొఫెసర్. రవి కుమార్
నిట్-వరంగల్లు.

Reply
1. 20.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 12, 2021 at 5:52 am
  బ్రదర్
  మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ.
  
  Reply
21

డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
April 12, 2021 at 9:12 am
Elders say that Sometimes things happen for a reason.
This makes us to Assuage things better.
Everyone will have such experience atleast once in their life time. The specialty lies in when we adress it and implement it further.
Thank you sir for sharing and making us not repeat/ alert not to repeat such things.

—–Dr.Harika
Kareem nagar.

Reply
1. 21.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 12, 2021 at 9:13 am
  Thank you Dr.
  
  Reply
22

డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
April 12, 2021 at 9:38 am
మీ మరపు తో తొలి ఉద్యోగం బ్రహ్మం డంగా ఉంది కథ. మంచి ఉత్కంఠ ఉంది మీ కథ లో.
నిజం గా ఇలాంటి అనుభవం ఎవరికి రాకూడదు. మీరు చాలా అదృష్టవంతులు మీకు మీ సూట్ కేస్ దొరికింది.

——డాక్టర్. డి.సత్యనారాయణ.
హైదరాబాద్.

Reply
1. 22.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 12, 2021 at 9:38 am
  డాక్టర్
  మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ.
  
  Reply
23

డి.వి.శేషాచార్య
April 12, 2021 at 11:44 am
డాక్టర్ గారూ

ఈమధ్యే ఇలాంటి సంఘటన కరీంనగర్ లో నాకూ ఎదురైంది. కాకపోతే నాది మొబైల్. మీ ఆటోవాలా లాగే మా ఆటోవాలా కూడా మొబైల్ ను చూడలేదు. ఇంట్లోకి అడుగు పెడుతూనే నా జేబులో మొబైల్ లేదని గుర్తించి రింగ్ ఇచ్చా. అప్పుడు గాని ఆటోవాలా గుర్తించాడు. సర్ బస్టాండ్ వద్దనే ఉన్నా.వచ్చి తీసుకోండి అన్నాడు. తీరా అక్కడికి వెళ్ళాక ఆటోవాల లేడు. ఆశ వదులుకున్నా. కానీ నన్ను చూసి మరో ఆటోవాల నా దగ్గరకు వచ్చి సార్ అతనికి వేరే గిరాకి దొరికింది. వెళ్లాడు. మీరు వస్తే పది నిమిషాలు వెయిట్ చేయమని చెప్పమన్నాడన్నాడు. ఆశ్చర్యం వేసింది. ఎంత నిజాయితీ. అతను వచ్చి నా మొబైల్ నాకిచ్చేసాడు. కృతజ్ఞతలు తెలిపి ఓ రెండు వందలు బలవంతంగా చేతిలో పెట్టి ఇంటికి చేరాను.
సరిగ్గా రెండు రోజుల తర్వాత నా కొలీగ్ ఇలాగే మొబైల్ పోగొట్టుకుంది. కానీ దొరకలేదు.

మీ జ్ఞాపకాల పందిరి ఇదిగో ఇలా మా జ్ఞాపకాల ను తట్టిలేపుతోంది. అభినందనలు.

Reply
1. 23.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 16, 2021 at 8:40 am
  మిత్రమా
  మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ.
  
  Reply
24

డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
April 12, 2021 at 7:27 pm
సార్ నమస్కారం🙏
మీ మొట్టమొదటి చేదు అనుభవాన్ని చాలా మధురంగా వివరించారు .కానీ మనస్సు చంచలమైనది అంటారు కదా పెద్దలు. అందుచేత నేమో అప్పుడప్పుడు ఇటువంటి అనుభవాలు ఎదురైనా జీవితంలో జాగ్రత్తగా మెలగాలి అనుకుంటేనే ఒక్కోసారి నిర్లక్ష్యంగా వ్యవహరిస్తుంటాము.మీ శీర్షిక చదివిన కొందరు పాఠకులు అయినా జాగ్రత్తగా మసలుకుం టారని ఆశిద్దాం.
ఈ సంఘటన చదివిన తర్వాత నాకు నా జీవితంలో ఎదురైన చేదు జ్ఞాపకం ఒకటి గుర్తుకు వచ్చి మీతో షేర్ చేసుకోవాలనిపిస్తుంది .అది 2002 వ సంవత్సరము .నేను నా శ్రీమతి ,హైదరాబాద్ నుండి మా తమ్ముడు ,మరదలు ఇద్దరు ఆడపిల్లలు అందరము కడపకు మా కజిన్ బ్రదర్ అమ్మాయి వివాహ సందర్భంగా వెంకటాద్రి ఎక్స్ప్రెస్లో కాచిగూడ నుండి 8: 30 నిమిషాలకు బయలుదేరాం. సరైన టైంకి అంటే నాలుగు 4:30 నిమిషాలకు కడప రైల్వే స్టేషన్లో దిగిపోయి ఆటో స్టాండ్ కెళ్ళి రెండు ఆటోలు మాట్లాడుకొని పెళ్లి వారి ఇంటికి 5 5:30 మధ్యలో చేరుకున్నాం. కుశలప్రశ్నలు అయిన తర్వాత మాకు కేటాయించిన గదుల్లో మా సూట్ కేసులు సర్దుకున్నాము.కాఫీలు, టిఫిన్లు అయిన తర్వాత పది గంటలకు అమ్మాయిని పెళ్లికూతురు చేస్తారు రెడీ కండి అని చెప్పటంతో స్నానాదులు ముగించుకొని మగవాళ్ళ ముందుగానే తయారై పెళ్లిపందిరి లో కూర్చున్నాము. ఒక అర్ధ గంట తర్వాత మా తమ్ముడి పెద్దమ్మాయి మా దగ్గరికి వచ్చి ఒక సూట్కేసు కనిపించుటలేదు అది మాకు కేటాయించిన గది లో ఏమైనా ఉందా అని అడిగింది .సరే చూద్దామని మేము లోపలికి వెళ్లి అన్ని రూముల్లో వెతికినా ఆ అమ్మాయి అడుగుతున్న సూట్ కేస్ కనిపించలేదు. మేమందరము అక్కడ ఇక్కడ వెతికినా ఫలితం లేకపోయింది. నాకు చాలా క్లియర్ గా గుర్తుంది ట్రైన్ లో నుంచి అన్ని బ్యాగ్ లో తీయటం ,తర్వాత ఆటోలలో సర్దటం. రకరకాల ఆలోచనలతో బుర్రలు వేడెక్కి పోయాయి .అసలు విషయము….. ఆ సూట్ కేసు లో ఆడపిల్లల పట్టు బట్టలు ,మరియు దగ్గర దగ్గర ఆరోజుల్లోనే మూడు లక్షల ఖరీదు చేసే బంగారు ఆభరణాలు ఉన్నాయట .ఆ విషయం విన్న తర్వాత అందరము నీరసించిపోయాము.సరే చేసేదేమీ లేక నేను ,నా తమ్ముడు లోకల్ గా ఉన్న బంధువు, అందరమూ కలిసి పోలీస్ స్టేషన్లో కంప్లైంట్ ఇచ్చి, అలాగే రైల్వే స్టేషన్ లో కూడా తెలిసిన వారికి విషయం చెప్పి తిరిగి ఇంటికి వచ్చేసి రకరకాల ఆలోచనలతో తదుపరి కార్యక్రమాలు చూస్తున్నాం .
కష్టపడి సంపాదించిన సొమ్ము ఎక్కడికి పోదు అనేదానికి ఉదాహరణ ఏమో కరెక్ట్ గా 12 గంటలకి దేవుడు పంపించినట్లు మమ్మల్ని ఎవరైతే ఇంటి దగ్గర ఆటోలో దిగ
పెట్టాడో అతను ఒక సూట్కేస్ తో మా దగ్గర వచ్చాడు .ముందుగా అతనిని మేము చీకట్లో చూడటం వల్ల ఎవరో పెళ్ళికి వచ్చిన బంధువు అనుకున్నాం .తర్వాత అతను సార్…… మీరు ఆటో లో రైల్వే స్టేషన్ నుండి ఇక్కడికి వచ్చారు కదా… మీ సూట్ కేసు ఇందులోనే ఉండి పోయింది ,అని మాకు అందించాడు .అసలు విషయం ఏంటంటే ఆ ఆటోవాలా రాత్రి డ్యూటీ చేసి ఇంటికి వెళ్ళిపోయి ఆటోను ఇంటి ముందు పార్క్ చేసుకున్నాడట. అది ఆదివారం కావటం వల్ల ఆ కాలనీలోఉంటే పిల్లలు ,ఇతని పిల్లలు అందరూ దాగుడు మూతలు ఆడుకుంటూ ఈ ఆటో ఎక్కి దిగుతున్నప్పుడు ఒకడికి ఈ సూట్ కేస్ కనిపించిందని ,ఆ విషయాన్ని ఆటో యజమానికి చెప్పడం వలన అతను గమనించి ఇది మాదే అని నిర్ధారించుకుని ఇక్కడికి తీసుకు వచ్చాడు. మేము ఎంతో సంతోషించి అతనితో పాటి పోలీస్ స్టేషన్ కి వెళ్లి ఇన్స్పెక్టర్ కి విషయము చెప్పి ,కంప్లైంట్ విత్ డ్రా చేసుకొని ఒక వెయ్యి రూపాయలు నజరానా అతనికి ఇస్తే అది ఇన్స్పెక్టర్ ద్వారా అందుకొని సంతోషంగావెళ్ళిపోయాడు. మరుసటి రోజు అతని నిజాయితీని పొగుడుతూ ఫోటో తో సహా ఈ విషయాన్ని లోకల్ పత్రికలో కూడా ప్రచురించారు.
ఈ సంఘటనలో మరొక ట్విస్ట్ ఏమిటంటే ఎవరైతే సూట్కేస్ పోగొట్టుకున్న మా తమ్ముడు హైదరాబాద్ సిటీ పోలీస్ విభాగంలో క్రైమ్ బ్రాంచ్ హెడ్ కానిస్టేబుల్ గా పనిచేస్తుండేవాడు. తను పోలీస్ అని చెప్పుకుంటే అక్కడ ఇన్స్పెక్టర్ ఏమి తిడతారో అని ఆ విషయాన్ని అక్కడ ఎవరికీ చెప్పలేదు . ప్రస్తుతం తను 2020 మార్చి లో సబ్ ఇన్స్పెక్టర్ గా రిటైర్మెంట్ అయ్యి హైదరాబాదులో స్థిరపడ్డాడు .

—-బి.ఎన్. కృష్ణా రెడ్డి
సఫిల్ గూడ
సికింద్రాబాద్.

Reply
1. 24.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 12, 2021 at 7:28 pm
  రెడ్డి గారూ
  మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ.
  
  Reply
25

Dr.Harika
April 12, 2021 at 8:14 pm
Good evening sir,
Elders say that Sometimes things happen for a reason.
This makes us to Assuage things better.
Everyone will have such experience atleast once in their life time. The specialty lies in when we adress it and implement it further.
Thank you sir for sharing and making us not repeat/ alert not to repeat such things.

Reply
1. 25.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 16, 2021 at 8:39 am
  Thank you Dr
  
  Reply
26

డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
April 16, 2021 at 8:41 am
Its really a miracle. God will always protect good people. He only test.
I can imagine the tension you underwent for about 15-20 minutes.

—-Surya narayana rao
Hyderabad.

Reply
1. 26.1
  
  డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  April 16, 2021 at 8:42 am
  Thank you for your response sir.
  
  Reply