జ్ఞాపకాల పందిరి-21Gnapakala Pandiri 21 | సంచిక - తెలుగు సాహిత్య వేదిక

జ్ఞాపకాల పందిరి-21

“కొన్ని అనుభవాలు, కొందరి జీవితాలకు జ్ఞాన మార్గాలు కావచ్చు. జీవనశైలిని సరిదిద్దుకునే వినూత్న పోకడలు కావచ్చు. అందుకే, అందరి అనుభవాల జ్ఞాపకాలూ, అందరికి అవసరమే…!!”అంటూ తమ జ్ఞాపకాల పందిరి క్రింద విహరింపజేస్తున్నారు డా. కె. ఎల్. వి. ప్రసాద్.

ఆఖరి ముద్ద…!!

శ్రీమతి భారతి.మట్టా(కానేటి)

ఒకే తల్లిదండ్రులకు పుట్టిన సంతానం, చిన్నప్పటి నుండి, కలసిమెలసి తిరుగుతూ, ఆడుతూ పాడుతూ, తన్నుకుంటూ నవ్వుకుంటూ, ఎన్నో.. ఎన్నెన్నో అనుభవాలను, జ్ఞాపకాలను మూటగట్టుకుని, జీవితంతో పాటు ఎదుగుతూ ముందుకు సాగిపోతుంటారు. ఈ పయనంలో ఎన్నో ఎత్తుపల్లాలు, ఎగుడు దిగుడు సమస్యలను ఎదుర్కొన్నా, కష్టాలను సుఖాలను పంచుకుంటూ, ఒకరికొకరు సహాయం చేసుకుంటారు. ఇదంతా జీవితంలో ఒక దశ వచ్చేవరకూ మాత్రమే. ఈ మధ్యలో, చదువు సంధ్యలు, ఉద్యోగాలు, పెళ్లిళ్లు, పిల్లలు, ఇలా దశలు మారి, పొట్ట చేత పట్టుకుని ఉద్యోగం పేరుతో, ఒక్కొక్కరు ఆ లింకు నుండి విడిపోవడం మొదలు పెడతారు. ఒక్కొక్కరూ ఒక్కోచోట స్థిరపడిపోతారు. ఇక్కడ ఆడ మగ అన్న తేడా లేదు. ఆడపిల్లలైతే అత్తగారింటికి వెళ్ళవలసిందే, అది రాష్ట్రంలో, దేశంలో, లేదా విదేశాల్లో ఎక్కడైనా కావచ్చు. బాల్యం, యవ్వనం హాయిగా ఇంటి పట్టున ఆనందంగా అనుభవించి, ఆ తర్వాత పరిస్థితులను బట్టి ఎవరికీ వారై పోవడం, వేరై పోవడం, లోతుగా ఇలాంటి ఆలోచనలు వస్తే, ఒక రకమైన మానసిక వ్యథ అల్లుకోవడం జరుగుతుంటుంది. మరి, అందరూ ఒకే చోట ఉండడం సాధ్యమా?అంటే, ఇప్పటి పరిస్థితుల్లో సాధ్యం కాదు. ఉద్యోగాల మీద కాకుండా, కులవృత్తుల మీద అధికంగా ఆధారపడి వున్నకాలంలో, అందరూ కలిసి ఉండడానికి, ఉమ్మడి కుటుంబాలు గొప్ప వూతం ఇచ్చాయి. ఆ రోజులు పూర్తిగా వేరు! అవి అనుబంధాలకు, ఆత్మీయతలు, ప్రేమలకు చిరునామాలు. ఇప్పుడు ప్రతి పౌరుడికి, చదువు ప్రధానం. ఈ చదువుతో, విజ్ఞాన సముపార్జన మాత్రమే కాకుండా, బ్రతుకు తెరువుకు చుక్కాని అయింది. చదువుకున్న చదువుకు, ఎక్కడ అనుకూలమైన ఉద్యోగం వస్తే అక్కడికి పోవలసిందే. ఒకోసారి చదువుకున్న చదువుకు చేస్తున్న ఉద్యోగానికి సంబంధమే ఉండదు,అది వేరే విషయం.

పెద్దక్క, చిన్నక్కలతో నేను

తల్లిదండ్రులు తమ పిల్లలు తమకంటే ప్రయోజకులు కావాలని, ఎన్ని కష్టనష్టాలనైనా భరించి, పిల్లలను చదివించుకుంటారు. ఉద్యోగాలు వచ్చాక రెక్కలొచ్చిన పిట్టల్లా ఎగిరి పోతారు. వివిధ ప్రాంతాల్లో స్థిరపడిపోతారు. ఒకరికొకరు దూరం అయిపోతారు. ప్రత్యేక సందర్భాలు వస్తే తప్ప కలుసుకోలేని పరిస్థితి.

ఇప్పుడంటే మొబైల్ వచ్చి ఎప్పుడంటే అప్పుడు మాట్లాడుకునే పరిస్థితి వచ్చింది (వీడియో కాల్‌తో ముఖాముఖి చూసుకునే అవకాశం, జూమ్ పద్ధతిలో పలు చోట్ల నుండి ఎక్కువ మంది ముచ్చటించే పరిస్థితి వచ్చింది) కానీ, అంతకు ముందు దూరప్రాంతాలకు మాట్లాడాలంటే ట్రంకాల్ చేయాల్సి వచ్చేది. అధిక రేట్లను దృష్టిలో ఉంచుకుని ఎక్కువ సేపు మాట్లాడలేని పరిస్థితి ఉండేది. అసలు ట్రంకాల్ దొరకడమే గగనం అయిపోయేది. ఇలాంటి నేపథ్యంలో రక్త సంబంధీకుల మధ్య పెద్ద అగాధం ఏర్పడేది. కాల గమనంలో రవాణా సదుపాయాలు కూడా అందుబాటు లోనికి రావడంతో ఎప్పుడంటే అప్పుడు అనుకున్న వారిని కలుసుకునే అవకాశం ఏర్పడింది. అనేక సాంకేతిక ఆవిష్కరణలు మనిషికి కొంతలో కొంత తృప్తికరమైన జీవితాన్ని ఫలవంతం చేస్తున్నాయి. ఇక్కడ మా కుటుంబం నేపథ్యం చెబితే తప్ప ఈ వ్యాసం శీర్షిక అంతరార్థం తెలీదు, అందుకే అది మీ ముందు వుంచుతాను.

మా తల్లిదండ్రులకు (కానేటి వెంకమ్మ, కానేటి తాతయ్య దంపతులు) మేము మొత్తం అయిదుగురు సంతానం. అందులో నేను కనిష్ఠుడిని. నాకు ఇద్దరు అన్నయ్యలు,ఇద్దరు అక్కయ్యలు. అందరం చదువుకున్నాం, అందుకే అందరం ఉద్యోగాలు వెతుక్కుంటూ వివిధ ప్రాంతాలకు వలస వెళ్లిపోయాం. వృద్ధాప్యంలో మా తల్లిదండ్రులు వంటరిగా వుండి, సాధారణ జీవితం గడపడానికి చాలా ఇబ్బందులు పడేవారు. తెలిసిన వారిని సహాయం కోరితే నమ్మించి వాళ్ళను మోసం చేసారు. అందుకే ఇవన్నీ ఊహించే కాబోలు మా నాయన – ‘మా చంటోడిని (నన్ను) చదివించి తప్పు చేశాన’ని అంటుండేవారు. చదివించకుండా ఉంటే, ఏదో పని చేసుకుంటూ వాళ్ళతోనే ఉండేవాడినని, సహాయకారిగా ఉండేవాడినని కాబోలు!

పెద్దన్నయ్య కె.కె. మీనన్‌తో

పెద్దన్నయ్య స్వర్గీయ కె. కె. మీనన్ (నవల/కథా రచయిత) ఏజీ ఆఫీసులో ఉద్యోగం సంపాదించుకున్నాడు. ఆయన వల్లే నాకు పునర్జన్మ లభించి ఈ రోజున ఇది రాయగలుగుతున్నాను. అన్నయ్య హైదరాబాద్‌లో స్థిరపడ్డాడు.

పెద్దక్క, కుమారి కానేటి మహానీయమ్మ, సైన్సు టీచర్‌గా ఉద్యోగం సంపాదించుకుని నాగార్జున సాగర్‌లో (దక్షిణ విజయపురి) స్థిరపడి, అక్కడే స్వర్గస్తురాలయింది. అక్క దగ్గర నేను ఇంటర్మీడియెట్ (ప్రభుత్వ జూనియర్ కళాశాల, హిల్ కాలనీ, 1972-1974) చదువుకున్నాను. నన్ను అతిగా ప్రేమించేది అక్క. ఆవిడ మరణం నాకు పెద్ద షాక్!

చిన్నన్నయ్య డా. కె. మధుసూదన్

చిన్నన్నయ్య డా. కె. మధుసూదన్, ఆకాశవాణి విశాఖపట్టణంలో అనౌన్సర్‌గా ఉద్యోగం సంపాదించుకుని, అక్కడే స్థిరపడినాడు. అక్కడ సాహితీ రంగంలోనూ, సాంస్కృతిక రంగంలోనూ ఎందరినో ప్రోత్సహించి మంచి పేరు తెచ్చుకున్నాడు. బ్రహ్మచారిగానే వుండిపోయాడు. నేను దంత వైద్యం చదివి ఇంతటి వాడిని కావడానికి మూలపురుషుడు ఈయనే! తక్కువ మాట్లాడి ఎక్కువ పనిచేసే ప్రత్యేకమైన వ్యక్తిత్వం కలవాడు.

చిన్నక్క, మట్టా. భారతీ దేవి రైల్వేలో స్టెనోగా ఉద్యోగం సంపాదించుకుని, గజిటెడ్ హోదాలో పదవీ విరమణ చేసింది. హైదరాబాద్ (సఫిల్ గూడ)లో స్థిరపడింది. పదవీ విరమణ తర్వాత అతికొద్ది కాలం మాతో కలిసి జీవించింది. ఆమె మరణం నాకు రెండవ షాక్!

హైదరాబాద్‌లో దంతవైద్య విద్య నభ్యసించి, ఉద్యోగ రీత్యా హనంకొండలో స్థిరపడ్డాను. ఇలా ఇక్కడ స్థిరపడతానని నేను అసలు ఊహించలేదు. హైదరాబాద్‌‌లో మంచి ఇల్లు వున్నా, మిత్రులు-శ్రేయోభిలాషులు ఎక్కువగా, వరంగల్‌లో ఉన్నందువల్ల, నేనూ నా శ్రీమతి, హనంకొండలో స్థిరపడడానికి మొగ్గు చూపాము.

చిన్నక్క భారతి (అక్క అని ఎప్పుడూ పిలవలేదు. ‘పాప’ అని పిలిచేవాడిని) నేనూ ఆఖరివాళ్ళం కాబట్టి ఇద్దరము, ప్రాథమిక పాఠశాల లోనూ, హై స్కూల్ లోనూ కలిసి చదువుకునే అవకాశం కలిగింది. మా ఇద్దరి పోలికలు కూడా ఇంచుమించు ఒకేలా ఉంటాయి. నేను అనారోగ్యం వల్ల ఎనిమిదవ తరగతి ప్రథమార్థంలో బడి విడిచి పెట్టడం, హైదరాబాద్ అన్నయ్య దగ్గరకు వెళ్ళవలసి వచ్చింది. చిన్నక్క, ఎస్.ఎస్.ఎల్.సి. చదవడానికి పెద్దక్క దగ్గరకు (నాగార్జున సాగర్) వెళ్ళింది. తర్వాత పాప హైదరాబాద్ కమలా నెహ్రు పాలిటెక్నిక్‌లో డి.సి.పి (Diploma in commercial practice) చదివింది. తర్వాత ఉద్యోగం వచ్చింది. పెళ్ళికి ముందు తాను, వర్కింగ్ ఉమెన్ హాస్టల్‌లో ఉండేది. హైదరాబాద్ గన్‌ఫౌండ్రి, స్టేట్ బ్యాంకు ఎదురుగా లోపల స్నేహాలయం అది. చిన్నక్కని ఆదివారాలు, సెలవు రోజుల్లో అక్కడ కలుసుకునేవాడిని. మొదట ఆమెకు డైరెక్టర్ ఆఫ్ మార్కెటింగ్‌లో స్టెనోగా ఉద్యోగం వచ్చింది. తరువాత రవీంద్ర భారతి దగ్గర ఉన్న ఫారెస్ట్ ఆఫీసులో, ఆ తర్వాత రైల్వేలో వచ్చింది, అందులో స్థిరపడింది. వివాహం అయిన తర్వాత రైల్వే క్వార్టర్స్‌లో ఉండేవారు. ఆ తర్వాత సఫిల్ గూడలో ఇల్లు కట్టుకుని స్థిరపడ్డారు. నేను హైదరాబాద్‌లో ఉన్నంత కాలం అప్పుడప్పుడు సఫిల్ గూడ వెళ్తుండేవాడిని. అక్క బావగారు కూడా బాగా చూసేవారు. వాళ్లకు ముగ్గురు పిల్లలు. ఇద్దరు ఆడపిల్లలకు పెళ్లిళ్లు అయ్యాయి. కొడుకు అమెరికాలో స్థిరపడ్డాడు. అంతా బాగానే ఉంది. చిన్నక్కకు అప్పుడప్పుడు తుంటి నొప్పి వచ్చేది. రైల్వే ఆసుపత్రిలో వైద్యం చేయించుకునేది. పదవీ విరమణ జరిగిన తర్వాత సమస్య జటిలమైంది. వ్యాధి నిర్ధారణలో వైద్యులు విఫలమై, జబ్బు ఒకటైతే, వైద్యం మరోటి చేసి, వ్యాధిని ముదర బెట్టేసారు. చివరికి కాన్సర్‌గా నిర్ధారించారు. అప్పటికే పరిస్థితి చేయి జారి పోయింది. ఆసుపత్రిలో కొన్నాళ్ళు, ఇంట్లో కొన్నాళ్ళు ఉంటూ కేన్సర్ వైద్యం చేయించుకునేది. నేను వరంగల్ జిల్లాలో ఉంటూ కరీంనగర్‍లో పని చేస్తుండేవాడిని. అందుచేత అప్పుడప్పుడు సఫిల్ గూడా వెళ్లి అక్కను చూసి వస్తుండేవాడిని. కొన్నాళ్ల తర్వాత చిన్నక్క మంచానికే పరిమితం అయిపొయింది. బావగారు శక్తివంచన లేకుండా అక్కకు సేవ చేసేవారు. అలా కొన్నాళ్ళు జరిగాయి.

చిన్నక్క, బావగారు

ఒక రోజు హనంకొండ నుండి బయలుదేరి పాప (చిన్నక్క)ను చూడ్డానికని, సఫిల్ గూడా వెళ్లాను. ఆ సమయానికి పాప మంచం మీద కూర్చుని అన్నం తింటోంది. నన్ను చూసి, నవ్వి “చంటీ ఒక ముద్ద పెడతాను, ఇలా రా…” అంది. ఆ ఇంట్లో ఎన్నోసార్లు కలసి భోజనం చేసాము కానీ పాప ఎప్పుడు.. తాను తింటూ ముద్ద పెడతానని ఎప్పుడూ అనలేదు. నాకు వూహ తెలిసిన తరవాత అదే మొదటి సారి. ఏమాత్రం ఆలస్యం చేయకుండా, వెంటనే దగ్గరికి వెళ్లి పాప తినిపించిన ముద్ద, ఎంతో ఆనందంగా తిన్నాను. సాయంత్రం వరకూ వుండి, రాత్రికి గమ్యస్థానానికి చేరుకున్నాను.

ఈ ఘటన జరిగిన కొద్దీ రోజులకే పాప మరణ వార్త వినాల్సి వచ్చింది. ఆనాడు పాప తినిపించిన ముద్ద, ఆఖరి ముద్ద అవుతుందని నేను కలలో కూడా అనుకోలేదు.

అలా… ఇద్దరు అక్కలను, పెద్దన్ననూ, పోగొట్టుకున్న దురదృష్టవంతుడిగా మిగిలిపోయాను. నా సమయం కోసం వేచి చూడడం తప్ప మరో ధ్యాస లేదిప్పుడు!!

(మళ్ళీ కలుద్దాం)

డా. ప్రసాద్ కె. ఎల్. వి.

వృత్తిరీత్యా వైద్యులు, ప్రవృత్తి రీత్యా రచయిత అయిన డా. కె.ఎల్.వి. ప్రసాద్ పుట్టింది, పెరిగింది తూర్పు గోదావరి జిల్లా దిండి గ్రామం. హైస్కూలు విద్య పాక్షికంగా అప్పటి తాలూకా కేంద్రం రాజోలులో. తదుపరి విద్య నాగార్జున సాగర్ (హిల్ కాలనీ), హైద్రాబాదులలో. వారి అన్నయ్య కె.కె.మీనన్ స్వయంగా నవలా/కథా రచయిత కావడం వల్ల, చిన్న వయస్సులోనే పెద్ద పెద్ద రచయితల సాహిత్యం చదువుకున్నారు. ఇంటర్మీడియట్ నుండే కవితలు రాయడం మొదలుపెట్టారు. 1975 నుండి వ్యాసాలు రాస్తున్నారు. 1983 నుండి కథలు రాస్తున్నారు. ఉద్యోగ రీత్యా హన్మకొండలో స్థిరపడ్డారు. వరంగల్ “సహృదయ సాహిత్య సాంస్కృతిక సంస్థ”కు వరుసగా 15 సంవత్సరాలు అధ్యక్షుడిగా ఉన్నారు. 2011లో కరీంనగర్ జిల్లా ఆసుపత్రిలో సివిల్ సర్జన్‌గా రిటైర్ అయ్యారు. “కె ఎల్వీ కథలు”, “అస్త్రం”, “హగ్ మీ క్విక్”, “విషాద మహనీయం” (స్మృతి గాథ) వంటి పుస్తకాలను వెలువరించారు.

Tags: Column Dr. K. L. V. Prasad Feature Gnapakala Pandiri Sanchika telugu magazine telugu online magazine telugu online magazines telugu sahityam telugu web magazine telugu-online-magazine telugu-webs-magazine కాలమ్జ్ఞాపకాల పందిరి డా. కె.ఎల్.వి. ప్రసాద్ఫీచర్సంచిక

1

Sagar
August 30, 2020 at 8:05 am
మరచిపోలేని అనుభవం కదా సర్ ? అందులో సోదరి ఆత్మీయ ముద్ద ఎప్పటికీ మరుపురానిదే మీకు.

Reply
1. 1.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 30, 2020 at 9:16 am
  సాగర్
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలు
  
  Reply
2

శ్యామ్
August 30, 2020 at 9:09 am
దెవుడి దయ వల్ల మీ సహోదరులు వృద్దిలోకి వచ్చారు. ఆ రోజుల్లో అందరికీ కష్టాలే. యెధొ కొద్ది మంది మాత్రమే సుఖంగా వుండేవాళ్ళు.

Reply
1. 2.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 30, 2020 at 9:54 am
  శ్యాం
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
3

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 30, 2020 at 9:14 am
బంధాలు… అనుబంధాల విలువలు బాగా వివరించారు….వాటిని తల్చుకుంటూ ప్రశాంతంగా ఈ ప్రపంచానికి వీడ్కోలు చెప్పగలిగితే…. అంతకన్నా ఆనందమేముంటుంది….”పుట్టి నీ తోడుగా బంధాలు….గిట్టి మిగిలేను అనుబంధాలు”! ఏమంటారు….

____ఎస్.వి.ఎల్.ఎన్.శర్మ
హైదారాబాద్.

Reply
1. 3.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 30, 2020 at 9:15 am
  శర్మ గారూ…
  మీ స్పందనకు
  ధన్య వాదాలు
  
  Reply
4

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 30, 2020 at 9:23 am
Gd Mng doctor garu.
One has to take birth as the youngst of the family., so that the reception of love and affection will be very high from the elder siblings and parents. You are one such person, I envy you.
Although you are away from your brothers & sisters since very long, your affection towards them is highly adorable.

_____surya narayana rao,
Hyderabad

Reply
1. 4.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 30, 2020 at 9:55 am
  సర్
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
5

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 30, 2020 at 9:53 am
డాక్టరు గారూ ,
ఈ వారం ఎపిసోడ్ చదివాను.
దయచేసి ఆఖరు మాట తీసేయండి.
____మడిపెల్లి దక్షిణా మూర్తి ,
కాలిఫోర్నియా (హై దరాబాద్)

Reply
1. 5.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 30, 2020 at 9:53 am
  దక్షిణా మూర్తి గారు
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
  1. 5.1.1
    
    డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
    August 30, 2020 at 11:58 am
    మూర్తి గారు
    మీ స్పందన కు
    ధన్యవాదాలండీ
    
    Reply
6

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 30, 2020 at 9:59 am
కదిలించింది!
___రావులపాటి సీతారామారావు
హైదారాబాద్

Reply
1. 6.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 30, 2020 at 10:00 am
  మీ
  స్పందనకు
  ధన్య వాదాలు.
  
  Reply
7

సరసి
August 30, 2020 at 10:13 am
నా సమయం కోసం వేచి చూస్తున్నా వంటి నిరుత్సాహకరమైన మాటలు మీ వంటి విజ్ఞుల నోటి నుంచి రాకూడదు. అవి మీతో అనుబంధం పెంచుకున్న మా వంటి వారి మనస్సులను చివుక్కుమనిపిస్తాయి.
ఇకపోతే, సఫిల్గూడా వచ్చినపుడు మీరు మా ఇంటికి వచ్చారు. ఈ మధ్య ఎందుకు సఫిల్ గూడా ఎందుకు రావడం లేదా ఇల్లు మారేరా మీ వాళ్ళూ అని అనుకుంటూ ఉంటా. ఇప్పుడు తెలిసింది మీరు రాకపోవడానికి కారణం.
అనుబంధాలు పెంచుకున్న ఇళ్ళల్లో అవి బాధలకు దారి తీస్తాయని నాకు అనుభవపూర్వకంగా తెలుసు. మా ఇంట్లో అక్క చెల్లెళ్ళు, అన్నదమ్ముల మధ్య బయటి వారికి అసూయ కలిగేటంత అనుబంధం ఉంది. కొందరు తప్పుకునేసరికి అది తట్టుకోడానికి దశాబ్దాలు పట్టింది. మనల్ని చూసి దిష్టి కొట్టేర్రా కొందరు అంటుంది ఒక అక్క బాధలో. అరవై ఏళ్ళు దాటినా ఇంకా మాకు మార్గదర్సనం చేస్తున్నారు మాకు మా అక్కలు. బాధలు, ఆనందాల కలబోతే జీవితం అంటారు. చూద్దాం.

Reply
1. 7.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 30, 2020 at 11:57 am
  సరసి గారూ
  మీ ఆత్మీయ స్పందనకు
  ధన్యవాదాలు
  
  Reply
8

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 30, 2020 at 11:54 am
సార్ మీ ఆఖరిముద్ద రచన చాలా బాగుంది, అభినందనలు🌹
____రాయవరపు సరస్వతి
విశాఖపట్నం

Reply
1. 8.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 30, 2020 at 11:54 am
  మేడం
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
  1. 8.1.1
    
    డి.వి.శేషాచార్య
    August 30, 2020 at 7:25 pm
    ఆప్యాయతలు, ప్రేమానురాగాలు, అనుబంధాలు మృగ్యమైపోతున్న ఈ తరుణంలో మీ జ్ఞాపకాలు మనస్సును బరువెక్కించాయి.
    
    Reply
    1. 8.1.1.1
      
      డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
      August 31, 2020 at 5:56 am
      మిత్రమా
      మీ స్పందన కు
      ధన్యవాదాలండీ
      
      Reply
9

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 30, 2020 at 12:07 pm
పెద్దక్కతో నాకుఅంతగా పరిచయం లేదుకానిచిన్నక్కతో కలిసి మాట్లాడుతుంది వాడిని అక్కవాళ్ళింటికి సపిల్ గూడవెళుతుండే వాడిని ఆఖరి సమయములో కేన్సర్ ఆసుపత్రిలో కలిసాము మానవోమనికి కూడకేన్సరేకదా ఆలా ఒకరికోసం ఒకరం కేన్సర్ గురించి చర్చించుకొనేవాళ్ళం నేను కూడా మాపెద్దక్కవల్లే చదువుకొని అక్కాబావవల్ల బొంబాయి వెళ్ళిఅక్కడ పనిచేయడంవల్ల హిందీనేర్చుకోబట్టి ఇక్కడ.. o n g c లో జాబ్ వచ్చింది అక్కలవల్ల(పెద్దలుగురించి)నీవు గుర్తు చేసుకొని అది నాకు తెలియసేసినందుకు ధాన్యవాదాలుఅన్నయ్యా….🙏🙏🙏🙏🙏🙏

_____కృష్ణ మూర్తి.కానేటి
హైదారాబాద్(దిండి)

Reply
1. 9.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 30, 2020 at 12:08 pm
  తమ్ముడూ
  నీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలు రా.
  
  Reply
10

Sambasivarao Thota
August 30, 2020 at 12:16 pm
Doctor Garu!
Eee mee jnaapakam naa hrudayaanni kalachi veshindi..
Chaalaa baadanipinchindi ..
Chivari vaakyam kallneellu theppinchindi …
…
Manandarinee nadipinchedi aa Vidhi …
Vidhivraathaku evaroo atheethulu kaarandi …
Pravaahamlo payaninchaalsinde …

Reply
1. 10.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 30, 2020 at 3:42 pm
  రావు గారు…
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
11

కుందావజ్ఝల
August 30, 2020 at 1:50 pm
తోబుట్టిన వాళ్ళతో ఇంతలా హృదయ సంబంధమైన బంధం కలిగి ఉండటం అదృష్టం.సోదరీ,సోదరుల ప్రేమ ఆప్యాయతలు అందరికీ దక్కవు.అది పూర్తిగా వ్యక్తిగతమైనా, పెరిగిన వాతావరణం,తల్లి తండ్రుల పెంపకం పై ఆధార పడుతుంది.మంచి కుటుంబ సంబందాలున్న మీరు అదృష్టవంతులు.అందుకు మీ వ్యక్తిత్వం కూడా కారణం.
మీ కుందావఝల.

Reply
1. 11.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 30, 2020 at 3:41 pm
  మూర్తి గారు
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
12

K.Narasingarao
August 30, 2020 at 3:03 pm
డాక్టర్ ప్రసాద్..
భారతి గారి గురించిన ప్రస్తావన..నా జీవితం లో కూడా ఉంది… సాగర్ లో చదువుతున్న రోజుల్లో..మధూ.. సాగర్ వచ్ఛాడు.. అప్పుడే.. మధూ నేను కలసి..మీఊరు డిండీ వేళ్లాం…మరో ఊరు వెళ్లడం.. మొదటిసారి….బాష సరిగా,రాదు,… నర్సాపురం వరకు ట్రెయిన్ లో.. అక్కడ నుండి.. గోదావరి దాటి..గట్లమీద పడుతూ, లేస్తూ, సఖినేటిపల్లి దాటి..మీ ఊరు చేరేసరికి..మిట్ట మధ్యాహ్నం… అంతా నడకనే… మాట్లాడుతూ ఉంటే,అలసట తెలియలేదు….మీ ఇంటికి వేల్లేసరికి..ఆకలి దంచేస్తోంది.. కాళ్లు కడుక్కొని ఇంటిముందు కాలువ గట్టు మీద కూర్చుని ఉన్నాను.. అంతలోనే అన్నా భోజనం చేయండి..అనిపిలుపు..మధు.. నా చేయి పట్టుకొని లా గాడు..
మా చిన్ని చెల్లీ..అనిపరిచయం.. మొదటిసారి భారతి ని చూడడం నేను… నాకు తెలియని ఊరిలో..మొదటి భోజనం..తన చేతివంట…..
,😢😢 ఈరోజు తల్చుకుంటే… ఎక్కడ,ఎవరి చేతి వంట తింటామొ..అది ప్రాప్తం అనిపించింది…..
ఆ తరువాత…నేను, మీ కుటుంబానికి ఒక విద్యార్థి గా కాకుండా… కుటుంబ సభ్యులకు అతి సాన్నిహిత్యం గా ఉండగలిగాను..
ఆ జ్ఞాపకాలు.. పందిరి లా అల్లుకున్నాయి… ఇప్పటికీ…తలుచు కున్నప్పుడల్లా..పందిరి ఇంత ఆనందమైన దా అనిపిస్తుంది..👍👍🌷🌷🌈🌈🌈🌈

Reply
1. 12.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 30, 2020 at 5:10 pm
  మిత్రమా
  చాలా బాగా గుర్తు
  చేసుకున్నారు.
  కృతజ్నతలు.
  
  Reply
13

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 30, 2020 at 4:13 pm
[30/08, 10:49] Ramgopal/M: పాప గురించి మీరు రాసినది చదివాను
[30/08, 12:51] Ramgopal/M: కొద్ది సేపు మౌనం పాటించి ఏమీ రాయలేక పోయాను

____వి.రాంగోపాల్
హైదారాబాద్

Reply
1. 13.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 30, 2020 at 4:14 pm
  రాం..
  నీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలు
  
  Reply
14

Dr. O. Nageswara Rao
August 30, 2020 at 4:14 pm
Gnapakalu Sanchika ‘ it’s a very good memorable remembering all types of lifetime achievements, up n down, sad n happy moments.
This time Gnapakalu little bit sympathy in your lifeline, sorry for your both sisters n their families including brother KKMeenan garu.
Any how you are the luckiest one among your family.
You are blessed by the Grace of our God. Thank God.
Thank you very much Dr. KLV for your Gnapakam.

Reply
1. 14.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 30, 2020 at 5:10 pm
  Thank you
  Bro.Rao.
  
  Reply
  1. 14.1.1
    
    గుండెబోయిన శ్రీనివాస్
    August 31, 2020 at 9:20 am
    మనసును మెలిపెట్టారు సార్.
    
    Reply
    1. 14.1.1.1
      
      డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
      August 31, 2020 at 10:37 am
      శ్రీనివాస్
      మీ స్పందన కు
      ధన్యవాదాలండీ
      
      Reply
15

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 30, 2020 at 5:06 pm
జీవితం ఒక రైలు ప్రయాణం లాంటిది. మనతో ఉన్న వారు ఎప్పుడు ఎక్కడ దిగుతారో ఎవరు ఎక్కుతారు మనకే తెలియదు. మనం కూడా దిగవలసిన సమయం అవసరమైతే దిగక తప్పదు. మనోధైర్యంతో ఉండటమే మనం చేయగలిగింది

____డా.బి.ఎం.ఎస్.శంకర్ లాల్
హైదారాబాద్.

Reply
1. 15.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 30, 2020 at 5:12 pm
  Sodara
  Thank you
  For your response
  
  Reply
16

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 30, 2020 at 5:16 pm
జ్ఞాపకాల పందిరి-21 http://100.26.73.229/gnapakala-pandiri-21/Toda buttina vaalla jnapakaalu entha santhoshanni estaayo, vaallu jivinchi leranna badha jeevitantham badha pedutune untaayi. Sunnitha manaskulithe mare ekkuva. Anduke divirt chesukovadaaniki vaallatho kalisina manchi jnapakaalu gurthu chesukuntoo undaali.

____పద్మ.పొన్నాడ
నరసాపురం

Reply
1. 16.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 30, 2020 at 5:17 pm
  మేడం
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
17

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 30, 2020 at 5:32 pm
ఒకప్పటి ఉమ్మడి కుటుంబాలు..ఆత్మీయతకు అనుబంధాలకు తీపి గుర్తులు. మీరన్నట్టుగా కులవృత్తులు కనుమరుగై, ఎవరికి వారే యమునా తీరేగా ఎదుగుతున్నది ఈ ప్రపంచం. ఎవరింట్లో చూసినా చివరకు మిగిలేది భార్యాభర్తలు. పిల్లలు ఎక్కడో అమెరికాలో, ఆస్ట్రేలియాలో, జర్మనీలో, జపాన్ లో. ప్రతివారం మీ జ్ఞాపకాల పందిరి మంచి జ్ఞాపకాలను పంచుతున్నది. అభినందనలు.

____జి.చారి
కాజీపేట

Reply
1. 17.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 30, 2020 at 5:32 pm
  చారి గారూ
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
18

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 30, 2020 at 6:02 pm
Bag undandi. Katha chaduvuthu unte,aanati vatini
gurthu chesukontu
unta yenduko kallu
chemarchai. Pataka
hrudayalani kadilstunna meeku
vandanalandi.

______డి.చంద్ర శేఖర్
హైదారాబాద్

Reply
1. 18.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 30, 2020 at 6:03 pm
  శేఖర్
  నీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలు.
  
  Reply
19

N.M.Das
August 30, 2020 at 7:26 pm
చక్కని అనుభవాలు, అనుభూతులు…. చాలా చక్కగా గ్రంథస్తం చేస్తున్నారు… మీ తరువాత తరానికి తీపి గుర్తులు గా మిగిలిపోతాయి……. హార్దికాభినందనలు…

Reply
1. 19.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 31, 2020 at 5:54 am
  మీ స్పందనకు
  ధన్యవాదాలు.
  
  Reply
20

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 31, 2020 at 5:52 am
చిన్నప్పటి జ్ఞాపకాలు నెమరు వేసుకుని చక్కగా తోబుట్టువుల ప్రేమానుభవం గురించి మీరు పొందిన అనుభవాలను మరిఒక సారి గుర్తు చేసుకున్నారు, మా చిన్ననాటి జ్ఞాపకాలను గుర్తు చేశారు. మీరు చివరి ముద్ద వివరించిన తీరు నా కళ్ళు చెమ్మ గిల్లాయి. అన్నా, శుభోదయం 🙏

______ ప్రొ.రవి కుమార్
కాజీపేట

Reply
1. 20.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 31, 2020 at 5:53 am
  బాబూ
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
21

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 31, 2020 at 6:00 am
ఈ రోజిటి మీ జ్ఞాపకం గుండె బరువెక్కించింది సర్.ఒకే కడుపున పుట్టిన వారి మధ్య అనుబంధం వాక్యాలకు, వ్యాఖ్యలకూ అందనిది.నలుగురు తోబుట్టువుల్ని కలిగిన మీరెంతో అదృష్ట వంతులు. అందరూ ప్రయోజకులు అవ్వడం మీ తల్లిదండ్రుల కృషి.పేగు బంధం ఎంత గొప్పదో… అది విడివడినప్పుడు అంతటి గొప్ప నొప్పిని కూడా కలిగిస్తుంది.ఈ పరిస్థితి తరచూ ఎదురవడం అనేది ఎంతో బాధాకరమైన విషయం.మీరు ఈ రోజు స్మరించిన మీ పెద్దన్నయ్య గారు,అక్కలిద్దరూ మీ మధ్య లేకపోయినా వారి స్మృతులు,వారి ప్రేమా మీ వెంటే ఉంటాయి.ఆఖరి ముద్ద అంటూ గుండె గొంతుకకు అడ్డు పడేలా చేశారు సర్.🙏🙏

_____డి.నాగజ్యోతీ శేఖర్
కాకినాడ.

Reply
1. 21.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 31, 2020 at 6:01 am
  అమ్మా
  మీ విశ్లేషణకు
  ధన్యవాదాలు
  
  Reply
22

నీలిమ
August 31, 2020 at 7:20 am
డాక్టర్ గారు..
మీ జ్ఞాపకాల దొంతర నుండి జాలువారిన ఈ జ్ఞాపకంతో ఆత్మీయ అనుబంధాల గురించి బాగా విశదీకరించారు. ఈ రోజుల్లో దూరం అవుతున్న తోబుట్టువుల మధ్య ఉన్న అనుబంధాన్ని గుర్తు చేసి మనసు భారం అయ్యేలా చేశారు..
మంచి విషయం ప్రస్తావించారు..
ధన్యవాదాలు..

Reply
1. 22.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 31, 2020 at 12:45 pm
  నీలిమ గారూ
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
23

మొహమ్మద్ అఫ్సర వలీషా
August 31, 2020 at 7:50 am
అయిన వాళ్ళతో అనుబంధాలు ఎప్పటికీ మది గూటిలో దాచుకున్న తీపి గుర్తులే. అప్పుడప్పుడు బయటికి వచ్చినప్పుడు వాటిని ఆప్యాయంగా నిమిరి మళ్ళీ మది గూటిలో భద్రంగా దాచుకోవడం గడిచిన రోజులు గుర్తు తెచ్చుకోవడం అదొక తీయని అనుభూతి అంతా దేవుని లీల.అందుకు నిమిత్త మాతృలం మనం.మీ అన్నా అక్కయ్యల అనుభంధం చూస్తే చాలా సంతోషం అనిపిస్తుంది. అంత చక్కని బంధనాలు వీడిపోతే ఆ బాధ వర్ణనాతీతం. మీ నిరాశా పలుకులు సబబు కాదు. దేవుడు ఒక బంధం నుండి విడగొట్టేది మరొక బంధాన్ని కలపడానికేమోననిపిస్తుంది.ఇప్పుడు మీకొక అందమైన కుటుంబం ఉంది మిమ్మల్ని ప్రేమించే భార్య పిల్లలు.ఉన్నారు మీరెంతో ప్రేమించే ఆత్మీయంగా ఆడుకునే ముద్దుల మనవరాలు ఆన్షీ ఉంది. మిమ్మల్ని అహర్నిశలూ అంటిపెట్టుకునే మీ నిత్య స్నేహితురాలు సన్నిహితురాలు మీ సాహిత్యం ఉంది హాయిగా వీటితో సేద తీరండి.పుట్టిన ప్రతి మనిషి గిట్టక తప్పదు. ముందే నిరాశా పలుకులు పలకడం మిమ్మల్ని ఎంతో ఒక గురువుగా అభిమానించే మాలాంటి వారికి తీరని వేదన కలుగుతుంది. దయచేసి ఎప్పుడూ అలా అనవద్దు సార్. నిత్యం మీ ఉత్సాహమే మాకు ప్రోత్సాహం .ఈ వారంమీ జ్ఞాపకాల పందిరిలో మంచి కుటుంబ అనుబంధాలు గుర్తు చేసి సంతోష పరిచారు వచ్చేవారం మీ మరో జ్ఞాపకాల పేజీ చదవడానికి ఎదురు చూస్తుంటాం హృదయపూర్వక అభినందనలు కృతజ్ఞతలు మీకు 🙏🙏🙏🙏🙏🙏

Reply
1. 23.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 31, 2020 at 10:42 am
  అమ్మా
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
24

Rajendra Prasad
August 31, 2020 at 10:38 am
ఈ జ్ఞాపకం లో తోబుట్టువు లను పోగొట్టుకున్న బాధను మీరు వ్యక్త పరుస్తోనే, ఆప్యాయతలను ప్రస్తావించారు. అప్పట్లో రవాణా, సమాచార సదుపాయాలు సరిగ్గా లేకపోవటం రక్త సంబంధీకుల సంబదాల మధ్య అగాధం ఏర్పడింది అన్న మీ అభిప్రాయం తో ఏకీవించలేకపోతున్నాను. అవాంతరాలు ఉన్నా, ఆప్యాయతల కు ఏ మాత్రం లోటు లేని రోజులు అవి. మీ కుటుంబ ఆప్యాయతలు ఈ తరం వారికి ఆదర్శ నీయం. ధన్య వాదాలు.

రాజేంద్ర ప్రసాద్ శ్రేయోభలాషి

Reply
1. 24.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 31, 2020 at 12:46 pm
  ప్రసాద్ గారూ
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
25

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 31, 2020 at 12:27 pm
Felt very emotional mamai garu…
Bond between brothers and sisters can never be expressed in word’s… But very well written in very simple word’s..
Yes the ending is a bit heartbreaking….
ఆఖరి ముద్ద i never knew about it… Thanq for sharing u memories with us mamai garu.
____స్వాతి.ఎం.
హైదారాబాద్.

Reply
1. 25.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 31, 2020 at 12:47 pm
  స్వాతీ
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలు
  
  Reply
26

Jhansi koppisetty
August 31, 2020 at 1:12 pm
మీ జ్ఞాపకాల పందిట్లో కుటుంబ సభ్యుల అనురాగ ఆత్మీయానుబంధాల చల్లదనంలో సేదను అద్భుతంగా దృశ్యీకరించారు… ఆఖరిలో నిరాశనిస్పృహల వాక్యం నాకు నచ్చలేదు… ఈ భూమి మీదకు వచ్చిన అందరమూ ఒకరోజున పోయేవాళ్ళమే…ఆఖరి క్షణం వరకూ ఉత్సాహంగా ఆనందంగా జీవిస్తూ అవతలివారికి ఇన్స్పిరేషన్ ఇచ్చేట్టుగా వుండాల్సిన మీరు ఈ ఎపిసోడ్ అలా ముగించటం బాలేదు…ఇలా రాస్తున్నందుకు మన్నించాలి

Reply
1. 26.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 31, 2020 at 2:07 pm
  ఒకె ఝాన్సీ గారు
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ !
  
  Reply
27

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 31, 2020 at 2:05 pm
Annayala tho, akkayalatho unna aarojulanu mee Ru enkaa gurthu pettu koni. Yunna rante mee andhari anubandalu a laanti yo telisi poothundi.
Meeru hanamkonda lo settle kaavadam maa adrustham. Mimalni aadarshanga teesukoni, chaala karyakramalu chesthunanu……. Kusuma Ramesh, Health counsellor, Hanamkonda

Reply
1. 27.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 31, 2020 at 2:06 pm
  Thank you
  Ramesh
  For your response
  
  Reply
28

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 31, 2020 at 2:25 pm
ఈ కథ నన్ను చాలా కదిలించింది మి అక్క మీకు ముద్దపెట్టిన సంఘటన బాగా రాసారు. మీకు ఏమీ బదులు రాయాలొ అన్న ఆలోచనలో ఒక రోజు ఆలస్యం అయ్యింది.
__డా .డి.సత్యనారాయణ
హైద్రాబాద్

Reply
1. 28.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 31, 2020 at 2:26 pm
  డాక్టర్ గారూ
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
29

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 31, 2020 at 4:29 pm
*ఆఖరి ముద్ద* ..ముగింపులో మీ మాటలకు నా మనసు వేదనకు గురైంది.తోబుట్టువు ప్రేమ ముద్దగా.. ముద్దుగా మీ మనసుకు చేరింది.ఎంతైనా తోబుట్టువులను కోల్పోవడం ఓ వేదనే..అది వర్ణనాతీతం.మీ మంచి మనసు కు నేను దగ్గర కావడం నా అదృష్టం.
____మల్లికార్జున్.డా.
హనంకొండ.

Reply
1. 29.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 31, 2020 at 4:30 pm
  మల్లికార్జున్ గారూ
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ .
  
  Reply
30

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 31, 2020 at 4:54 pm
Though your parents are illiterates and poor , all your brothers and sisters are well educated and settled well. All are affectionate to each other and helped others. The last visit to your second sister and the way food was offered by her to you as an younger brother is unforgettable.

___ch.s.n.murthy
Hyderabad

Reply
1. 30.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 31, 2020 at 5:13 pm
  Murthy garu,
  Thank you
  
  Reply
31

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
August 31, 2020 at 7:08 pm
[31/08, 18:26] Mettu Ravinder Hanamkonda: కె ఎల్వీ ప్రసాద్ గారూ, నమస్తే !మొదట కృతఙ్ఞతలు, తర్వాత క్షమాపణలు. కృతఙ్ఞతలు ఎందుకంటే -రోజూ శుభోదయంతో పలకరిస్తున్నందుకు. క్షమాపణలు ఎందుకనంటే -మీ కథనాలపై స్పందించి నా కామెంట్స్ రాయనందుకు. విషయమేమంటే -ఒక్కొక్కసారి వాట్సాప్ చూడను. చూసినా ఎంతమంది వాట్సాప్లకు స్పందించాలనేది ఇబ్బందే. కనుక అన్యధా భావించవద్దని మనవి. చాలా ముఖ్యమైనవయితే స్పందిస్తాను. అందుకే ఈ స్పందన.
[31/08, 18:31] Mettu Ravinder Hanamkonda: ఉమ్మడి కుటుంబాల కాలం పూర్వకాలం. ఆధునికత బాగా విస్తరించని, విద్యావకాశాలు పెరగని రోజులవి. సమాజ జీవితంలో సామూహికత ఉన్న రోజులవి. కనుక అవి మధుర స్మృతులుగానే నిలుస్తాయి. ఆనాటి మానవ సంబంధాలలో బలిమి, బరువూ ఉన్న రోజులవి. అందువల్లే ప్రేమానుబంధాలు చిక్కగా ఉండేవి.
[31/08, 18:48] Mettu Ravinder Hanamkonda: ఆ తర్వాత కాలంలో ఆధునికత విస్తరించి సామాజిక సామూహికత విచ్ఛిన్నమైంది. అది అనివార్యం. ఫలితంగా హేతుబుద్ధి వికాసానికి బీజాలు పడ్డాయి. క్రమేణా ఆధునికత మన దేశంలో వికృతంగా పయనిస్తున్నందువల్ల హేతుబద్దమైన ప్రజాస్వామిక వ్యక్తుల నిర్మాణం విస్తృత స్థాయిలో జరగకుండా మానవ సంబంధాలు విధ్వంసకరంగా మారుతున్నాయి. వ్యవస్థాగతంగా సరైన ఆధునీకరణ క్రమం జరిగి మళ్ళీ సమాజం ఉన్నత సామూహికతలోకి పయనించినప్పుడే సహజ ప్రేమానుబంధాలు వికసిస్తాయి. ఆ లోగా మనం (సం)ఘర్షణపడుతూ నలిగి పోక తప్పదు. వ్యక్తులుగా చేయాల్సిందేమీ లేదా అనంటే చాలా ఉందనే చెప్పాలి. ఆధునిక భావజాలాన్ని పెంపొందించుకుంటూ నూతన సామాజికతను కలగనాలి. వీలైనంత మేరకు ఆ కలను నిజం చేసే కృషికి ప్రత్యక్షంగానో, పరోక్షంగానో మద్దతు తెలపడమే మనమిప్పుడు చేయగలిగిన పని.
___డా.మెట్టు రవీందర్
. హనంకొండ

Reply
1. 31.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  August 31, 2020 at 7:09 pm
  రవీందర్ గారూ
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
32

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
September 1, 2020 at 9:24 am
సార్ !మీ జ్ఞాపకాల పందిరి -21చదివాను.తక్కువగా చదువుకుంటే పిల్లలు మనవద్దే,మన చుట్టే వుండి పోతారని కొందరి తల్లితండ్రుల నమ్మకం.ఆదే మీ నాన్నగారి ఆలోచన.ఇప్పట్లో అది కుదరదు.ఇక చిన్నక్కగారి చివరి ముద్ద మీకుఅమృతం.ఆ సన్నివేశం మనసును కదిలించింది.తరువాత ఆమె పైకెళ్ళిపోవటం బాధాకరం.అది దేవుడు ఆమెకు రాసిన రాతని మనం భావించాలేమో!.

____బొందల నాగేశ్వర రావు
చెన్నై…

Reply
1. 32.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  September 1, 2020 at 9:26 am
  నాగేశ్వరరావు గారూ
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
33

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
September 1, 2020 at 9:37 am
Our families are emotionally dependent and very strong..don’t be weak at times. Be strong. Nothing is in our hands. Very touching..grief gives patience. Life goes on..you are gifted. Asusual good narration.

____Dr.Jhansi Nirmala
Hyderabad

Reply
1. 33.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  September 1, 2020 at 9:38 am
  Amma
  Thank you
  So much
  
  Reply
34

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
September 1, 2020 at 10:52 am
Mee కథ (అనుభవం) చదివా. నాకు మాసిస్టర్ (చెల్లెలు) death. గుర్తొచ్చింది. ఇంకా మేము ఆ బాధ లో నుండి బయట పడలేకపోతున్నము

_____డా అంజనీ దేవి
హనంకొండ

Reply
1. 34.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  September 1, 2020 at 10:53 am
  డాక్టర్ గారూ
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
35

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
September 1, 2020 at 11:32 am
పూర్వ కాలం లొ వనరులు తక్కువ తలిదండ్రులు కష్టపడి తమ సంతానం గొప్ప వాళ్ళు కావాలని తాపత్రయ పడేవారు అప్పుడు సంతానంకూడా తలిదండ్రుల కష్టం చూస్తున్నరుకనక తమకు తొచిన కాడికి కష్టపడి సాయపడేవారు. మన తరానికి వచ్చేవరకు మనకష్టం మన పిల్లలువపడకూడదని సకల సౌకర్యాలూ సమకూర్చి కష్టమంటే తెలియకుండా పెంచాము ఐతే ఇప్పటి పిలిలలు సుఖపడటం తమ హక్కనుకుంటున్నరు( అందరూ కాదు ఎక్కువమంది)బాధ్యతలు తీసుకొనడానికి సిద్ధంగా ఉండటం లేదు.బాధ్యతలులగుర్తించిన సంతానం ఉన్నవారు కలతలు లేకుండా ఉండగలుగుతున్నరు.బాధ్యత లేనివదగ్గర కలతలే.బాధ్యత కలిగిన సంతానం ఉన్న వారు జీవితం లొని హాయిని అనుభవిస్తరు మీ వలె పడ్డ కష్టాలను లెక్క సేయరు.బాగుంది సర్ ఈఎపిసొడ్ కూడా.మీజీవితకథలొ. సామాజిక సందేశమూ ఉంటున్నది.అెభినందన.

___నాగిళ్ళ రామ శాస్త్రి
హనంకొండ

Reply
1. 35.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  September 1, 2020 at 1:19 pm
  శాస్త్రి గారూ
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
36

G.Girijamanoharababu
September 1, 2020 at 11:00 pm
డాక్టర్ గారూ !!
“ తొలిముద్ద “ లో మానవహృదయ సంవేదన ఉంది …
“ తొలిముద్ద “ లో పసితనం నుంచి ఒకటైపోయి పెరిగిన గుండెచప్పుడు ఉంది ..
“ తొలిముద్ద “ లో ఆత్మీయతను అనురాగాన్నీ , ఆప్యాయతను అయినవాళ్ళ తో పంచుకుంటే ఎంత ఆనందముంటుందో తెలిపే సందేశం ఉంది…
ఇలా ఎన్ని కోణాల్లోంచి చూసినా కొత్త అర్థాల్ని ఇస్తూ , జీవితానికి కొత్త చూపునుకూడా ఇచ్చే కథనం … కాలప్రభావం ఉమ్మడికుటుంబ వ్యవస్థకు మంగళంపాడింది … అది తప్పదు .. దాన్నే పట్టుకుని వేలాడ్డం కూడా తప్పే , మార్పు తప్పనప్పుడు మార్పును స్వాగతించి
ఆస్వాదించడం అనివార్యం … మానవ సంబంధాల విషయం లో ఉమ్మడి కుటుంబాల పాత్ర పెద్దదే , కానీ నేటి కాలపు తీరుకు అది సాధ్యపడట్లేదు .. కాలానుగుణమైన మార్పును మీ సోదరీ సోదరులు అంగీకరించడమేగాక , ఉమ్మడి కుటుంబపు విలువలను వదలిపెట్టక పోవటమే మీ ఉజ్జ్వల భవిష్యత్తుకు దారులు వేసింది … దాన్ని మీరు నిండుమనసుతో సందర్భం వచ్చినప్పడంతా అంగీకరిస్తుండటం మీలోని ఉత్తమసంస్కారం , అది మీకు మీ జీవితం నేర్పిన పాఠం ..
మీ అక్క గారికి కలకాలం నిలిచే మీ అక్అక్కా తమ్ముల అనురాగం మదిలో మెదలిందేమో మీకు ముద్దతినిపించాలని అనిపించ ఉండొచ్చు .. , తనకు తెలీకుండానే ఇది మీ చివరి కలయిక అని తన సిక్స్త్ సెన్స్ కు తోచిందేమో అందుకే తనతమ్ముణ్ణి దగ్గరకు పిలిచి పెట్టి ఉండవచ్చు ..
ఏమైనాకానీ మిమ్మల్నే కాదు , ఇది చదివిన అందరినీ కదిలించే సందర్భం .. జీవితపర్యంతం గుర్తుంచుకోవలసిన సందర్భం …

Reply
1. 36.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  September 2, 2020 at 12:43 pm
  గురువు గారూ
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
37

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
September 2, 2020 at 10:28 am
Very heart touching experience chinnannagaru.Naaku Bharathi aunty gurthunnaru.Soo sad to hear about her.

___Laxmi bandana
Rajahmundry

Reply
1. 37.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  September 2, 2020 at 12:44 pm
  బుల్లి,
  నీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలు
  
  Reply
38

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
September 2, 2020 at 12:47 pm
కృతజ్ఞత భావం కలిగిన రక్తసంబంధం అంటే అదే సార్🙏
____కె.శ్రీహరి
హనంకొండ

Reply
1. 38.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  September 2, 2020 at 12:48 pm
  థాంక్ యు
  శ్రీ హరి గారూ
  
  Reply
39

చిట్టె మాధవి
September 2, 2020 at 3:34 pm
ఈ ఎపిసోడ్ చదివాక నేను ఓ గంట సేపు మనిషిని కాలేక పోయాను…మీ అక్కగారి ఆఖరి ముద్ద…నన్ను బాగా కదిలించింది…
కన్నీటిపర్యంతం అయిపోయాను.మా అమ్మ గుర్తుకు వచ్చారు..అమ్మ చనిపోయే కొన్నిరోజుల ముందు అనగా జెస్ట్…4..5 రోజుల ముందు నా చేత్తో కలిపి ఇచ్చిన పాలు త్రాగారు. అదే చివరిసారి… ఆతరువాత అమ్మ మరణించాక చూశాను.. ఆమె గుర్తుగా ఇప్పటికీ ఆ కప్ పదిలంగా దాచిపెట్టుకున్నాను.ఇంతకు మించి ఏమీ వ్రాయలేక పోతున్నాను…మన్నించండి.మీ వ్యాసం చివరి అంశం కూడా భాద కలిగించింది సర్…అలా మీరు మరెప్పుడూ పేర్కొన వద్దు..ప్లీజ్ సర్🙏

Reply
1. 39.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  September 2, 2020 at 4:00 pm
  అమ్మా
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
40

డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
September 6, 2020 at 10:38 pm
Dr.prasad gariki namaskaralu.
Miru peddaga aalochinchakandi. Miru talchukunte miku miru ga cheyavalasina panulu chala vuntayi.
Doctor garu amma nanna gari advaryam lo enta kashtamaina Akshara gyananni sampadinchukunnaru. Ade miku jeevana aadharanga vundipoeendhi. Tobuttuvula aadharana, prema chala goppavi, andariki kakapovachu, kani “mana” anukunevallaku.
Manasulanu vidathistharu kani tobuttuvula anubandhanni evaru vidathiyyaru. Ekkada vunna, ela vunna, eh sthiti lo vunna kuda vallu maa vallu antaru. Mana manasuku okkokka sari aalochistoo vunte , mana manasu ku oka aapyathanu panchevallu kavali anipistundi. Appati rojulu.. vallato ( tobuttuvulu) gadipina rojulu.. ippudu kavali anna dorakavu kadha..!
– Pushpa Rajam

Reply
1. 40.1
  
  డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
  September 6, 2020 at 10:39 pm
  మేడం,
  మీ స్పందన కు
  ధన్యవాదాలండీ
  
  Reply
41

పెబ్బిలి హైమావతి
September 14, 2020 at 5:58 pm
కుటుంబం లో వ్యక్తుల మధ్య అనుబంధాన్ని నేపాధ్యాన్ని చాలా బాగా వివరించారు.కలిసి పెరిగినవారి మధ్య ఏర్పడిన మమకారానికి మాటలు ఉండవు.‌అందుకే అక్క పెట్టిన మొదటి ముద్ద ఆఖరుది కావడం చాలా బాధాకరగా ఉంటుంది..మీ జ్ఞాపకాల పందిరిలో ఇదొక మధుర స్మృతి.ఈ ఒక్క ఎపిసోడ్ లో మొత్తమీ కుటుబం గూర్చి చక్కని వివరణ ఇచ్చారు..చాలా బాగుంది.మరణం అనేది అనివార్యం..ఎవరికైనా తప్పదు..జ్జాపకాలే మనకు ఉపశాంతిని ఇస్తాయి సోదరా! అభినందనలు!

Reply