[“కొన్ని అనుభవాలు, కొందరి జీవితాలకు జ్ఞాన మార్గాలు కావచ్చు. జీవనశైలిని సరిదిద్దుకునే వినూత్న పోకడలు కావచ్చు. అందుకే, అందరి అనుభవాల జ్ఞాపకాలూ, అందరికి అవసరమే..!!” అంటూ తమ జ్ఞాపకాల పందిరి క్రింద విహరింపజేస్తున్నారు డా. కె. ఎల్. వి. ప్రసాద్.]
సాహిత్య సభల కోసం..!!
సాహిత్యాభిలాష గల వాళ్ళు, సాహిత్యకారులు, సాహిత్య పోషకులు, సాహిత్యమే తమ నిత్యకృత్యం అనుకునేవాళ్లూ, తమ ఆలోచనలనెప్పుడూ, సాహిత్య రచనల వైపు, సాహిత్య సమావేశాల వైపు, సాహిత్య పోషణ వైపు మళ్లిస్తుంటారు. అందుచేతనే సాహిత్యం నిలబడగలుగుతున్నది. సాహిత్య ప్రియుల చేతుల్లో కావలసిన సాహిత్యం కనిపిస్తున్నది. సాహిత్యరచన, దాని ముద్రణ ఒక ఎత్తైతే, దానిని పదిమందిలోకి తీసుకెళ్లే అంశం మరో ఎత్తు! దీనికోసం అనేక ఎత్తులు. అందులో పుస్తకావిష్కరణ కార్యక్రమం ఒక భాగం. పుస్తకం రాయడానికి, ఖర్చు అయ్యే శ్రమను లెక్కగట్టలేము గాని, పుస్తకం అచ్చువేయడానికి, దానిని ప్రజల్లోకి తీసుకెళ్లడానికి చేసే కార్యక్రమాల కోసం, ఏదో విధంగా కష్టపడి ఖర్చు చేయగలిగిన పుస్తకావిష్కరణ కార్యక్రమాలకు జనాన్ని సమీకరించడం చాలా కష్టమైన అంశంగా మారింది.
రచయితకు అందిన పుస్తకావిష్కరణ ఆహ్వానం
తాలూకా, జిల్లా కేంద్రాలలో కొంతవరకూ ఫరవాలేదేమోగానీ, హైద్రాబాద్, విశాఖపట్నం, విజయవాడ వంటి నగరాలలో, ఇలాంటి సభలు నడపడం కత్తి మీద సాము లాంటిదే! ఇలాంటి సభలకు జనం అంతగా రాకపోవడానికి అనేక కారణాలు ఉంటాయి. అలా ఒక్కొక్కరికీ ఒక్కో విషయం కారణం కావచ్చు. అందులో ప్రధాన కారణం నగరాల్లో దూరభారాల సమస్య. సభాస్థలం కొందరికి దగ్గరైతే, మరికొందరికి దూరం కావచ్చు. దగ్గరగా ఉన్నవాళ్ళంతా కార్యక్రమానికి వస్తారనే నమ్మకం లేదు. దూరంగా వున్నవాళ్లు, ముఖ్యంగా ఖర్చు గురించి ఆలోచించే సాహిత్యకారులు, సాహిత్యాభిలాషులు సైతం, సభలకు వెళ్ళడానికి ఆలోచనలో పడిపోవటం, ఇలాంటి అంశాలతో కూడిన సమస్యలతో, నగరాల్లో అనేక సాహిత్య సభలు, జనం లేక వెలవెల బోతుండడం మనం గమనిస్తూనే వున్నాం. దీనికి తోడు, ఆదివారం పూట కొంచెం కూడా విశ్రాంతి లేకపోతే ఎలా అనుకునే వాళ్ళు కొందరైతే, వర్కింగ్-డే న ఈ సమావేశాలు ఏమిటని భావించే ఉద్యోగస్థులు మరికొందరు. ఇష్టం వున్నా, ఏదో ముఖ్యమైన పని తగిలి, బద్ధకించేవాళ్ళు మరికొందరు. తెలుగు సాహిత్యానికి, తెలుగు భాషకు, అన్యాయము జరిగిపోతుందని మొత్తుకునే పెద్ద మనుష్యులు సైతం సాహిత్యసభలకు హాజరు కాకపోవడం బాధాకరమైన విషయం. ఒక సాహిత్యకారుడు ఎన్నో కష్టనష్టాలకోర్చి ఒక గ్రంధాన్ని ప్రచురించిన దానికి కనీస ప్రోత్సాహం లేకుంటే, ఆ రచయిత మళ్ళీ సాహిత్యం జోలికి పోయే ముచ్చట ఉండదు. మరి తెలుగు భాషాభివృద్ధి ఎలా జరుగుతుంది? తెలుగు భాషను ఎలా రక్షించుకోగలుగుతాం?
పుస్తకావిష్కరణ మహోత్సవంలో సాహితీ ఉద్దండులు
ఆధునిక ప్రసార/ప్రచార మాధ్యమాలలో ప్రకటనలు ఇచ్చినా, స్వయంగా ఫోన్లో మాట్లాడినా సాహిత్య సభలకు హాజరు అంతంత మాత్రంగానే వుంటున్నది. ఈమధ్య కాలంలో ఖర్చులో ఖర్చుగా సమావేశ సమయంలో,కొందరు చిరుతిండ్లు, తేనీరు సరఫరా చేస్తుంటే; మరికొందరు మధ్యాహ్న వేళ భోజనం కూడా ఏర్పాటు చేస్తున్నారు. కారణం, ఈ సాహిత్య సభలకు హాజరయ్యేవారు ఎక్కువ శాతం 60 ఏళ్ళు పైబడినవారే ఉండడం. అయినా హాజరు శాతం తక్కువగానే వుంటున్నది. సాహిత్య సభలు అంటే భయపడేవారు వున్నారు.
దీనికి ప్రధాన కారణాలు, చెప్పిన సమయానికి సమావేశాలు ప్రారంభం కాకపోవడం (దీనికీ కారణాలు అనేకం అనుకోండి). రెండవదిగా, అతిథులు, ముఖ్య అతిథులు, ప్రత్యేక అతిథులు, ఎదుటివారి పరిస్థితిని గమనించకుండా అదే పనిగా చెప్పిందే చెప్పడం, అధ్యక్ష స్థానంలో వున్నవారు పక్కనున్న వారి సంగతి మరచిపోయి, సమీక్షకుడు అయిపోవడం; కొందరైతే పేజీలకొద్దీ రాసుకొచ్చి, రాసింది ఒకసారి కూడా ఇంటిదగ్గర చదవకుండా, సభలో చదువుతూ తత్తరపాటు పడడం వంటి ఇబ్బందులను భరించలేక, సాహిత్య సభలకు దూరంగా ఉండడం జరుగుతున్నది. అలాగే, సాహిత్య సభలలో అసలు యువతీ యువకుల పాత్ర లేకపోవడం అత్యంత బాధాకరం.
కవులు: విల్సన్ రావు,రాజకుమార్ గార్లతో రచయిత
మా పెద్దన్నయ్య శ్రీ కె.కె. మీనన్ రచయిత కావడం, మా వదిన శ్రీమతి శిరోరత్నమ్మ ఉద్యోగినిగా, ఆఫీసు నుండి అనేక వార/పక్ష/మాసపత్రికలు తేవడం, నవలలు తేవడం – నా బాల్యం ఎక్కువ వారి దగ్గరే గడవడం వల్ల, పుస్తకాలు చదవడం, నా చుట్టూ సాహిత్య వాతావరణం ఉండడంతో, సాహిత్యం నా జీవన శైలిలో ఒక ముఖ్య భాగం అయిపోయింది.
మహాహబూబాబాద్‌లో, ఉద్యోగ ప్రస్థానం ప్రారంభమై, అక్కడ అప్పటికే జీర్ణావస్థలో వున్న ‘సారస్వత మేఖల’ అనే సాహిత్య సంస్థను పునరుజ్జీవింపజేసి, ఆ సంస్థకు అధ్యక్షుడిగా వుండి, అనేక సాహిత్య కార్యక్రమాలు ఏర్పాటు చేయడంతో పాటు, లేత.. లేత.. రచయితలను ప్రోత్సహిస్తూ ఉండేవాడిని. నిజానికి నా కథా రచనకు ఆరంగేట్రం అక్కడే జరిగింది. తర్వాత హన్మకొండలో స్థిరపడ్డాక, అక్కడి ‘సహృదయ, సాహిత్య, సాంస్కృతిక సంస్థ’ కు వరుసగా 13 సంవత్సరాలు, అధ్యక్షుడిగా ఉండడం మూలాన, అనేక సాహిత్య సభలను ఏర్పాటు చేయడం, ఇతర సాహిత్య కార్యక్రమాలకు హాజరు కావడం అలవాటు అయింది.
సభలో మొదటి సారి కలుసుకున్న కవి మిత్రులు శ్రీ విల్సన్ రావు గారు (హైదరాబాద్)
కొన్ని సాంకేతిక కారణాలవల్ల హైద్రాబాద్‌కు మా బస మార్చడం వల్ల సాహిత్య కార్యక్రమాలకు హాజరు కావడం తగ్గిపోయింది. కారణం, ఇక్కడి సాహిత్య సంస్థలతో ఎక్కువ సంబంధాలు లేకపోవడం, రెండవదిగా, నేను నివాసం ఉంటున్న చోటు (సఫిల్ గూడ) నుండి, సాధారణంగా సాహిత్య సమావేశాలు జరిగే, రవీంద్ర భారతి, సుందరయ్య విజ్ఞాన కేంద్రం, త్యాగరాయ గానసభ వంటి ప్రదేశాలు దూరంగా ఉండడం. అయినా ఉండలేక అప్పుడప్పుడూ సాహిత్య సమావేశాలకు హాజరు అవుతూనే వున్నాను.
అలా, ఒక మిత్రురాలి ఆహ్వానంతో ఈమధ్య సుందరయ్య విజ్ఞాన కేంద్రంలో, ఒక పుస్తకావిష్కరణ కార్యక్రమానికి వెళ్లాను. అది షోయబ్ హాల్‌లో ఏర్పాటు చేసారు. అది చిన్న హల్. పాతిక మందికి సరిపడా కుర్చీలు వున్నాయి. సమావేశం ఉదయం 10.30కి అని ఆహ్వాన పత్రికలో వుంది. నా అదృష్టం కొద్దీ ఆటోవాలా నన్ను పదిహేను నిముషాలు ముందే వేదిక దగ్గరకు చేర్చాడు. లోపల ఖాళీ కుర్చీలు నన్ను వెక్కిరించాయి. కార్యక్రమ నిర్వాహకులు కూడా అక్కడలేక పోవడం ఆశ్చర్యకరం. పదకొండు గంటలకు ఒక్కొక్కరు రావడం మొదలు పెట్టారు. నిజానికి అతిథులే సభకు ముందు వచ్చారు. వేదిక మీద ఉన్నవారితో సహా ఇరవై మంది మించి లేరు. ఆ పుస్తక రచయిత ఎంత నిరుత్సాహ పడివుంటాడో నేను గ్రహించగలను. ఈ కార్యక్రమానికి హాజరు కావడం వల్ల నాకు తెలియని కొందరు సాహిత్యకారుల ఉపన్యాసాలు వినే అవకాశం కలిగింది. మిత్రురాలు శ్రీమతి ఝాన్సీ కొప్పిశెట్టిని కలిసే అవకాశం కలిగింది. ఫేస్‌బుక్ మిత్రులు, శ్రీ విల్సన్ రావు గారిని మొదటిసారి చూసే అవకాశం కలిగింది. ముప్పై ఏళ్ళనాడు నేను చూసిన, నా వైద్య మిత్రులు డా. ఒద్దిరాజు ప్రభాకర్ రావుగారి తమ్ముడు, సాహిత్యకారుడు అయిన ఒద్దిరాజు ప్రవీణ్ కుమార్‌ను కలుసుకుని, ముచ్చటించే అవకాశం కలిగింది. అలాగే మిత్రులు గుడిపాటి (పాలపిట్ట -మాసపత్రిక సంపాదకులు) గారిని, చాలా కాలం తర్వాత చూసే అవకాశం కలిగింది.
కవి రాజకుమార్, నవ తెలంగాణా దినపత్రిక సంపాదకులు శ్రీ ఆనందాచారి, ప్రముఖ రచయిత్రి శ్రీమతి ఝాన్సీ కొప్పిశెట్టి గార్లతొ.. రచయిత
అలాగే సాహితీ పెద్దలు శ్రీ ఆనందాచారి (నవ తెలంగాణా), శ్రీ నారాయణ శర్మ (రచయిత/తెలుగు – సంస్కృత పండితులు), డా. కాంచనపల్లి గోవర్ధన రాజు (తంగేడు మాసపత్రిక, సంపాదకులు), కవి శ్రీ కరిపి రాజ్‌కుమార్, ప్రభుతులను మొదటిసారి చూసే అవకాశం కలిగింది.
సభలో కలిసిన చిరకాల కవి మిత్రుడు శ్రీ ఒద్ది రాజు ప్రవీణ్ కుమార్.(హైదరాబాద్)
ఇలాంటి కార్యక్రామాలు సాహిత్యాభిమానులకు గొప్ప శక్తిని ఆరోగ్యాన్ని అందిస్తాయి. నాలాంటి వారికి మరింతగా రాయాలనే ఆసక్తి పుట్టుకొస్తుంది. తెలుగు సాహిత్యాన్ని నేటి యువతీ యువకులు ఆకట్టుకోవడానికి, సాహిత్యరంగంలో పరిశోధనలు జరగవలసి ఉంటుందేమో! అలాగే, సాహిత్య సభల నిర్వాహకులు కూడా సమయపాలన పాటించడంలో జాగ్రత్తలు తీసుకోవాలి. తెలుగు భాష అంతరించి పోబోతుంది అని గగ్గోలు పెట్టే పెద్దలు, మన తెలుగు రాష్ట్రాల్లో అధికార భాషగా తెలుగు నూటికి నూరుపాళ్లు అమలు అయ్యేలా పాటుపడాలి. బోధనా భాషగా తెలుగును ప్రభుత్వ/ప్రైవేట్ సంస్థల్లో ఖచ్చితంగా అమలు అయ్యేలా పోరాడాలి. సాహిత్యకారులు ప్రోత్సహించే దిశలో, తెలుగు భాషాభిమానులంతా తప్పక సాహిత్య సమావేశాలకు కొంత సమయం కేటాయించాలి.
తెలుగు సాహిత్యాన్ని పోషిద్దాం,
తెలుగు రచయితలను ప్రోత్సహిద్దాం,
తెలుగుభాషకు పట్టం కడదాం,
తెలుగు సాహిత్య సభలను జయప్రదం చేద్దాం!
(మళ్ళీ కలుద్దాం)
వృత్తిరీత్యా వైద్యులు, ప్రవృత్తి రీత్యా రచయిత అయిన డా. కె.ఎల్.వి. ప్రసాద్ పుట్టింది, పెరిగింది తూర్పు గోదావరి జిల్లా దిండి గ్రామం. హైస్కూలు విద్య పాక్షికంగా అప్పటి తాలూకా కేంద్రం రాజోలులో. తదుపరి విద్య నాగార్జున సాగర్ (హిల్ కాలనీ), హైద్రాబాదులలో. వారి అన్నయ్య కె.కె.మీనన్ స్వయంగా నవలా/కథా రచయిత కావడం వల్ల, చిన్న వయస్సులోనే పెద్ద పెద్ద రచయితల సాహిత్యం చదువుకున్నారు. ఇంటర్మీడియట్ నుండే కవితలు రాయడం మొదలుపెట్టారు. 1975 నుండి వ్యాసాలు రాస్తున్నారు. 1983 నుండి కథలు రాస్తున్నారు. ఉద్యోగ రీత్యా హన్మకొండలో స్థిరపడ్డారు. వరంగల్ “సహృదయ సాహిత్య సాంస్కృతిక సంస్థ”కు వరుసగా 15 సంవత్సరాలు అధ్యక్షుడిగా ఉన్నారు. 2011లో కరీంనగర్ జిల్లా ఆసుపత్రిలో సివిల్ సర్జన్‌గా రిటైర్ అయ్యారు. “కె ఎల్వీ కథలు”, “అస్త్రం”, “హగ్ మీ క్విక్”, “విషాద మహనీయం” (స్మృతి గాథ) వంటి పుస్తకాలను వెలువరించారు.
25 Comments
Sagar
బద్దకానికి దూరమైతే అన్నీ సాధ్యమే సర్ . దూరభారాలు, ఖర్చు విషయంలో అయితే పరవాలేదు. ప్రతి ఒక్కరి స్ధాయినీ మనం శాశించలేం కదా? కానీ అందుబాటులో ఉన్నవాళ్ళు, దగ్గరి ప్రదేశాలలో ఉన్నవాళ్ళు సైతం మీరన్నట్లు భాషాభివృద్దిపైనోరుచించుకునే మేధావులు హాజరుకాకపోవడం ఖచ్చితంగా తప్పిదమే. ఇక నిర్వాహకులు కూడ క్రమశిక్షణకు ప్రాధాన్యత మీరు పైన కెప్పిన విదంగా అతిధి అయిన మీరు పదీహేను నిమషాలు ముందు వెళ్ళినా నిర్వాహకులు లేకపోవడం బాధాకరం. ఇలాంటి వాటిని పట్టించుకుంటేనే అన్నీ సాధ్యమవుతాయి. లేకుంటే తెలుగు బాష ప్రాధాన్యత క్రమేపీ క్షీణించడం ఖాయం. మంచి వ్యాసాన్ని అందించినందుకు మీకు ధన్యవాదములు సర్ .
డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
సాగర్
ధన్యవాదాలు.
J Mohan Rao
తెలుగు భాషా పరిరక్షణ కుటుంబము నుంచి . మొదలు కావలసి యున్నది. తల్లి తండ్రులు భా
త్యత చాల వున్నది. పిల్లలును తప్ప కుండా ఇంటిలో బయటను తెలుగు లోనే మాటలాడే విధము అలవాటు చేయవలె. భాష మన సంస్క తిలో భాగమని తెలిపి
భాష యొక్క గొప్పతనము అందరు సమాజ ప్రాతిపదికన భాష వికాశా నికి తోడుపడవలె.
ప్రభుత్వము కుడ విధిగా తెలుగు లోనే కార్య
కలాపములు, సమాచార వ్యవస్థలు తెలుగు లోనే చేసేల చిత్త శుద్ధి కలిగిన యంత్రాగము . తెలుగు
మాధ్యమము లోనే బోధన జరగాలి. Secondary school స్తాయి వరకు తెలుగు తప్పక language subject గా వుండాలి.
English bashanu వుద్యోగ సంపాదనకు, interview లో face చేయుట కును మాత్రం
వక tool గా పరిమితo చేయవలె .
తెలుగు is vital for manifestation
of life.
English is for limited purpose of getting job and getting along in other countries or elsewhere.
Learning English which is an international language is good for survival but తెలుగు is GOLD.
నమస్తే . Sir. మంచి topic. దీని గురించి నేను చెప్పినది చాల తక్కువే. యెంతయో చేయ వలసి వున్నది తెలుగును బ్రతి కించి కోవటానికి
So much needs to be done for Revival of our LIFE LINE. ( తెలుగు భాష.) అమ్మ భాష.
Three M ‘s no one can forget
Mother, Mother tongue and Mother land .
The Italian of the east.
నమస్తే. అందరికీ.
తెలుగు typing లో నేను improve కావలెను
అందుకే English వాడుట జరిగినది.
క్షమించవలె. భాషాభిమానులు.
డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
మీ సుడీర్ఘమైన
స్పందన అభినందనీయం
ధన్యవాదాలు మీకు.
భవాని
మంచివ్యాసం.
మనమంతాఆలోచించాలి
డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
ధన్యవాదాలండీ
డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
సాహిత్య సభలు సమావేశాలకు
నేను ఎక్కువగా వెళ్లలేదు సార్
వెళ్లాలని ఇంట్రెస్ట్ ఉన్న దురాభారాల వల్ల వెళ్లడం కుదరలేదు.
మీ వ్యాసం వలన సాహిత్య సభలు సమావేశాల కష్టనష్టాలను,
తెలుసుకోగలిగినాము
ధన్యవాదములు సార్ మీకు
—కె.కళావతి
హైదరాబాద్
డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
మీ స్పందనకు
ధన్యవాదాలు.
డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
అవును సర్..ఈ రోజుల్లో రచించిన పుస్తకాన్ని ప్రజల్లోకి తీసుకు వెళ్లడానికి చాలా ప్రయాసగా ఉంటుంది సభాముఖంగా.మీరన్నట్టు తెలుగు సాహిత్యంతో అనుబంధం ఉన్న పెద్దలే ఎక్కువగా హాజరౌతున్నారు.యువతలో తెలుగు పట్ల ,తెలుగు సాహిత్యం పట్ల పుస్తకాల పట్ల ఆసక్తి పెరగవలసిన అవసరం ఎంతో ఉంది.అప్పుడే పుస్తకావిష్కరణ సభలు కళ కళలాడతాయి.పుస్తకావిష్కరణ ఇబ్బందులను,జరిగే ప్రయోజనాలు(పెద్దల్ని మిత్రుల్ని కలవడం)చక్కగా వివరించారు. ధన్యవాదాలు
—డి.నాగజ్యోతీ శేఖర్
కాకినాడ.
డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
అమ్మా
మీ స్పందనకు ధన్యవాదాలు.
డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
నరేంద్ర సందినేని
జ్ఞాపకాల పందిరి -191 చాలా
బాగుంది.పుస్తకావిష్కరణ
కార్యక్రమంలో జరుగుతున్న
వాస్తవానికి అద్దం పడుతుంది.
అందరు చదవాల్సిన ఆర్టికల్.
అద్భుతం సార్.
—-నరేంద్ర సందినేని.
డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
ధన్యవాదాలు సర్ మీకు .
Rajendra Prasad
Any product including the books for publishing and publicizing attracts expenditure. Books that do not have commercial value will push the writer of the book into further financial obligations. These are the days people are not depending on prints.
డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
May be prasad garu,
Thank you somuch.
అల్లూరి Gouri Lakshmi
చాలా మంచి వ్యాసం ఇది. ఉపన్యాసాలు crisp గా ముగించాలి.ప్రేక్షకుల సమయాన్ని గౌరవించాలి.సభా నిర్వాహకులు ఈ జాగ్రత్తలు తీసుకుంటే వచ్చేవాళ్ళు మరో మీటింగ్ కి రావాలని అనుకుంటారు..reasons behind for not attending literary meetings are honestly discussed..Congrats KLV jee.
డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
మేడం గారూ
ధన్యవాదాలండి
Shyamkumar Chagal. Nizamabad
పుస్తకావిష్కరణ సభలకు హాజరు అయ్యే జనాలు రోజు రోజుకి తగ్గిపోతున్నారనేది ఎవరు కాదనలేని సత్యం.
దానికి కారణాలు అనేకం అయినా కూడా కొన్ని కారణాలు సహెతుకంగా రచయిత గారు వర్ణించారు.
ఇంతకుముందు నేను ఒకసారి చెప్పాను అదేమిటంటే ఈ సభలకు వెళ్ళినప్పుడు కొన్ని చోట్ల కనీసం మంచినీటి సౌకర్యం కూడా లేదు. ఆహ్వానితులను పట్టించుకునే నాధుడు లేడు సరి కదా ఆహ్వానించిన వారు వచ్చిన వారిని ఏమాత్రం లెక్కచేయకుండా వారి కార్యక్రమం ముగించారు.
ఈ కార్యక్రమానికైనా హాజరు కావాలన్నప్పుడు దానికి ఎన్నో వ్యయ ప్రయాసలకు ఓర్చుకొని వెళ్లాల్సి ఉంటుంది. అక్కడ వెళ్ళినప్పుడు దానికి తగిన స్పందన లేనప్పుడు , సమయపాలన సరిగ్గా లేనప్పుడు, మనకు బాధ కలగడం సహజమే.
సాహిత్య అభిలాషకులు ఎక్కువమంది హాజరు కావాలనుకుంటే దానికి తగిన విధంగా ఆహ్వానం పలకడం కూడ ముఖ్యమైన పాత్ర వహిస్తుంది.
కార్యక్రమంలో రచయిత గారు చెప్పినట్లుగా మంచి వక్తలను ఎన్నుకొని కార్యక్రమాన్ని రక్తి కట్టించడం చాలా ముఖ్యం.
ఆహ్వానితులను ఎక్కువసేపు బోర్ కొట్టించకుండా కార్యక్రమాన్ని ముగిస్తే ఇంకా బాగుంటుంది.
కొన్నిసార్లు పుస్తక ఆవిష్కరణ సభల్లో అందులో ఉన్న మొత్తం కథలన్నిటిని పూర్తిగా చెప్పేస్తుండడం జరుగుతోంది. దాంతో ఇక ఆ కథలను చదివే అవసరం కనబడడం లేదు.
ఏది ఏమైనా పుస్తక రచయిత ఎన్నో కష్టాలు పడి పుస్తకాన్ని ప్రచురించిన తర్వాత ఈ సభను ఏర్పాటు చేయడం చాలా కష్టతరమైన పని అని చెప్పాలి. అది సక్సెస్ కావాలన్నప్పుడు తగిన జాగ్రత్తలు తీసుకొని సభను నిర్వహించాలి.
అది జరగనప్పుడు ఆహ్వానితులందరూ ఉసురోమంటూ ఇంటి దారి పడతారు.
ఈ మధ్యకాలంలో చాలావరకు అలాగే జరుగుతుంది.
ఇందులో రచయిత యొక్క పొరపాటు ఏమీ లేనప్పటికీ అందరూ వారిని తిట్టుకుంటారు.
ఒకటి మాత్రం నిజం కథలు రాయడం పుస్తకాన్ని అచ్చు వేయడం కంటే ఈ కార్యక్రమాలను విజయవంతంగా పూర్తి చేయడం చాలా కష్టతరమైన పని.
ఈ విషయంలో కలుగుతున్న సాధక బాధకాలని చక్కటి ఉదాహరణలతో మన కందించిన రచయిత శ్రీ డాక్టర్ కే ఎల్ వి ప్రసాద్ గారికి నా యొక్క అభినందన నమస్కారములు.
డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
మిత్రమా
నీ విశ్లేషణ/స్పందన
బాగున్నాయి.
ధన్యవాదాలు.
కరిపె రాజ్ కుమార్
కవితా సంపుటాల ఆవిష్కరణల అవస్థలను చాలా చక్కగా విశ్లేషించారు.తెలుగుభాషా పరిరక్షణ కోసం అమూల్యమైన సూచనలు సలహాలు చేశారు.అనేకానేక ధన్యవాదాలు సర్.
డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ
డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
గ్రంథావిష్కరణ సభలకు ఎక్కువమంది హాజరవడం లేదు అనేది అక్షర సత్యం. ఇందుకు కారణాలు కోకొల్లలు.60లు దాటిన వారే సభలకు హాజరయ్యేది.కొన్నిసార్లు వారితో ఎవరో ఒకరు తోడుగా రావాలి. లేకపోతే వారు రాలేని పరిస్థితులు. హైదరాబాద్, విశాఖపట్నం, విజయవాడ వంటి చోట్ల దూరాభారం ఒక కారణం. కొంతమంది వక్తలు పుస్తకం గురించి కాక వారి పరిజ్ఞానాన్నంతా వినిపిస్తారు. అసలు ఆ సభకి ఎందుకు వచ్చారో ఆహుతులు మర్చిపోతారు.
ఈమధ్య కొంత మంది పుస్తకం లోని కథలన్నీ చదివేస్తుంటారు.ఇక కొని చదవాలనుకునే వారు ఎవరుంటారు.
ఇక్కడ మా ఊరికి సంబంధించిన సంగతి చెప్పాలి. ఒక స్థానిక పత్రిక విలేఖరి నే”ను గ్రంథావిష్కరణ చేసి పెడతాను”.అని రచయితల వెంట పడతారు. రచయితలు ఘనంగా ఏర్పాట్లు చేసుకుని, తన అభిమానులని, శ్రేయోభిలాషులను తమతో తీసుకుని వెళతారు. అప్పుడు తనకిష్టమైన వారిలో ఒకరికి పుస్తకం ఇచ్చి అక్కడి కక్కడే పరిచయం చేయమని పిలుస్తాడు నిర్వాహకుడు. సమీక్ష ఎలా ఉంటుందో చెప్పనవసరం లేదు మన సంచిక పాఠకులకి.. ఇక రచయితకి ఏమి చెయ్యాలో తెలియదు. తన శ్రేయోభిలాషులు మాట్లాడే అవకాశం లేదు. నిర్వాహకుడు ఎవరికీ మాట్లాడే అవకాశం ఇవ్వడు సరే! కనీసం రచయిత స్పందన కు కూడా టైమివ్వడు. అరగంట లో తూతూ మంత్రం. అంతే! అటువంటి సభలకు వెళ్ళడానికి ఎవరు సాహసిస్తారు.
సభానిర్వహణ, మంచి సమయపాలనతో, వినేరీతిన మాట్లాడే వక్తలు, తినడం కోసమే వెళ్ళం ..కాని కనీస అతిథి మర్యాద ఉండాలి కదా!
అయ్ బాబోయ్! నేనిక ఆపాలి.లేకపోతే ఉపన్యాసం మితిమీరిందని మనవాళ్ళనుకోవచ్చు..డాక్టర్ గారికి అభినందనలు, ధన్యవాదాలు .
——-పుట్టి నాగలక్ష్మి
హైదరాబాద్.
డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ
కొత్తపల్లి రవిబాబు
బెజవాడలో అయితే గంట ఆలస్యంగా ప్రారంభమవుతాయి. ఆవిష్కరించిన వారే పుస్తకం పట్టుకుని ఫోటో తీయించుకోవాలీ. మిగిలినవారు ఫోటోలో వుంటారు. అదేమిటో ఆ తర్వాత అందరికీ పుస్తకాలు ఇచ్చి ఫోటో తీయించి దానిని పత్రికలకు పంపిస్తారు.
ఒక సూచన. ఆవిష్కరణ సభలకు వచ్చినవారిని రకరకాలు గా హింసించినందుకు బదులుగా ఆ నాడు ఆవిష్కరించిన పుస్తకం వారికి వుచితంగా ఇస్తే బాగుంటుంది. ఎలాగూ చాలా పుస్తకాలు మిగిలిపోతాయి గదా. వచ్చినవారికి ప్రోత్సాహకంగా వుంటుంది. మళ్ళీ మళ్ళీ రావటానికి.
డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
మీ సహృదయ స్పందనకు ధన్యవాదాలు సర్
సూచన బాగుంది.
డా కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
సాహిత్య కార్యక్రమాల గురించిన మీ జ్ఞాపకాల పందిరి ఎన్నో విషయాలను గుర్తు చేసింది.
సాహిత్య సమావేశాలు అట్టహాసంగా వుండాలని సభలనేర్పాటు చేసినవారనుకుంటారు.అయితే వేదికమీద ఉన్నంథ మంది కూడా వేదికమీద వుండరు.
తన సభలో చాలామందికి భాగస్వామ్యం కల్పించి వారిని గౌరవించాలనో సంతోషపెట్టాలనో రచయిత అనుకుంటడు. ఆ కారణంగా ప్రాసంగికుల సంఖ్య కొండవీటి చేంతాడంత అవుతుంది.ఆత్మీయ అతిథులు.గౌరవ అతిథులు , మూఖ్య అతిథులు.అభినందన తెలిపేవారువ, ఆవిష్కర్త, సమీక్షకులు ( ఒక్కరు సరిపోరని ఇద్దరు ముగ్గురిని పెడతారు) స్వాగతకర్త కృతజ్ఞతలీర్త ఎట్లాగూ వుంటారు.ఈనడుమ కొత్తగా సభా నిర్వాహకుడు ( event manager)కూడా తోడవుతున్నడు
.అతిథులకు సన్మానం నిర్వహించేవారు వేరే.
సాయంత్రం సభ అయిదుగంటలకు అంటే మీరన్నంఅటు సమయానికివపోయినవాడు పొరపాటున వేరే చోటికి వచ్చినమేమో అని సందేహించవలసిందే.
గంట గంటన్నర ఆలస్యంగా ఆరంభమయ్యే భలు వక్తలలిస్టులో మధ్యమధ్య చేర్చబడే అతిథులతోమూడు నాలుగు గంటలు జరుగుతుంది.శ్రోతలకు ఎక్కడలేని విసుగు తెప్పిస్తుంది.అట్లైతే ఎవడురమ్మన్నాడు నిన్ను అనే ప్రశ్న వేస్తరు. ఇన్నింటికీ భరించి సభలో కూర్చుంటే తమపుస్తకారు రచయితలకు గతంలో ఇవ్వలేని వారు సభ నడుస్తుండగానే మధ్యమధ్య రచయితలకిచ్చి వారిని సంతోషపట్టే ప్రయత్నం చేస్తూ సభకు అంతరాయం కలిగిస్తూ వుంటారు.వక్తలు ఒకరిని మించి ఒకరు మాట్లాబి చదువరులకు పుస్తకాన్ని చదివే అవకాశమే లేకుండా చేస్తరు .సమయం మీద దృష్టి వుండటం అరుదు. పూర్వం యువభారతి సభలు చాలాపద్ధతిగా జరిగేవి.ఇప్పుడు సహృదయవి.
అయినా ఒక్కొక సారి మొహమాటాలెదురైతవి.రచయితలకు ( కొందరికి) వేదికలు లేక ఏదోసంస్థ ద్వారా తమపుస్తకాలు ఆవిష్రింపచేసుకుంటరు.వక్తలు ఆవిష్కర్తలు ఆతని ఛాయిసే.అయితే సభ జరిగే రోజు కూడా జరుగుతున్న సమయంలో వక్తలను చేరుస్తూ వుండి నిఅవాహకులను అసహనానికివగురి చేస్తరు.. ఇక సమయపాలన. ఒకరోజుల్లోవకాళోజీ సోదరులను సమావేశాని కి ఆహ్వానిస్తే భయమయ్యేది.అయిదు గంటలకు సభ అంటే అయిదు కాంగనే వారు తామే వేదికపైకిపోయి ఇవాళసభ అయిదు గంటలకున్నది నేను అధ్యక్షుఠిని అంటూ సభ ప్రారంభం అయితున్నదనివఅధ్యక్షస్థానంలొ?కూర్చునే వారు. సాహిత్య సభలు పావుగంటనో అరగంటనో నలభై నిమిషాలో ఆలస్యం అయితే సర్దుకోవచ్చు గంట,రెండు గంటలు ఆలస్యం.గథంలో పెండ్లి రిసెప్షన్ గురించి మీపందిరికింద మాట్లాడుకున్నం ఏడుగంటలని ఆహ్వానంలో సమయమిస్తేశకొత్త దంపతులే తొమ్మిది గంటలకు వచ్చి అతిథుల ఓపికకు పరీక్షపెడతరు.సాహిత్యసభలూవఒక్కొకసారి అట్లనే అవుతున్నవి. ఇక సమీక్షకులు పస్తకంలోని 90% విషయాన్ని ప్రస్తావించి మురిసిపోతుంటరు .ఆవిష్కరణసభలు లేదా సాహిత్య సభలు ఏవైనా రెఅండుగంటలకు మించి జరుగకుండా వుంటే బాగుంటది దూరం పోవలసినవారు మనవంటి సీనియర్ సిటిజన్ లకుండే తిప్పలు తప్పి సాహిత్య సభలంటే ఇష్టంతో వచ్చేటట్టుండాలెగాని మొహమాటానికి వచ్చేటట్టు ఉండకూడదు కదా.
నేనూ సభలోని ఉపన్యాసకునివలెనే చాలా సమయం తీసుకున్నందుకు మన్నించండి. కొందరు తాము ఎంథసేపైనా మాట్లాఠవచ్చువకాని అవతలివాడువమాట్లాడుతుంటే మాటిమాటికి అసహనానికి గైతుంటరు తనకోనీతి ఇతరులకోనీతిఅన్నట్టు( ఇప్పుడు నావలె)
—రామశాస్త్రి