ఆన్షితో అమెరికా యాత్ర
ఆన్షి (పండు, గ్రేసీ) పుట్టక ముందు నుంచే, అమ్మాయి నిహార (మున్నీ) తనకు పుట్టే సంతానానికి (ఆడ అయినా, మగ అయినా) పేరు పెట్టే నేపథ్యంలో, కొన్ని పేర్లు సెలెక్ట్ చేయమని చెప్పింది. ఆమె కోరిక మేరకు చాలా పేర్లు డైరీలో రాసుకున్నాను. మనవరాలు పుట్టిన తరువాత (జనవరి, 24, 2017, పార్వతి హాస్పిటల్, హైదరాబాద్) పేరు పెట్టే సమయం ఆసన్నమైంది, కానీ నేను రాసిపెట్టిన పేర్లలో ఏ ఒక్కటీ వాళ్లకి నచ్చలేదు. అమ్మాయి, అల్లుడు వినోద్, కొన్ని పేర్లు సేకరించి, మళ్ళీ అసలు పేరు కోసం తర్జన భర్జనలు చేస్తున్న సమయంలో, వారు ఎంచుకున్నపేర్లలో ముగ్గురికి సమ్మతమైన పేరు ఒకటి నేను సెలక్ట్ చేసాను.
చివరికి అదే ఖాయమైంది, అదే ‘ఆన్షి’. ఇతర భాషలో దీని అర్థం ‘దేవుడు ఇచ్చిన బహుమానం’ అని తెలుసుకున్నాను. పేరు కొత్తగా, అందంగా వుంది కనుక అందరికీ నచ్చింది. వియ్యంకుడు, విజయకుమార్‌కి కూడా అది నచ్చింది. మనవడు (కొడుకు, కొడుకు) ఆశ్రయ్‌కి ఈ పేరు దగ్గరగా ఉండడం కూడా ఆయనకు మనవరాలి పేరు నచ్చడానికి ప్రధాన కారణం అయి ఉండవచ్చు. ఇలా ఆన్షి పేరు సర్వ జన బంధు ఆమోదం పొందింది.
ఇక, ముద్దు పేర్లు వచ్చేసరికి, ఎవరి స్వేచ్ఛ వారికి ఇవ్వడం జరిగింది. అనుకోని రీతిలో నా నోటి నుండి, మనవరాలిని చూసిన క్షణం ‘పండు’ అనే పేరు వెలువడింది. పండు ఆధారంగా, ఎన్నో రకాలుగా నా మనవరాలిని ముద్దు ముద్దుగా పిలుచుకుంటున్నప్పటికీ, పండు ముద్దు పేరుగా స్థిరపడిపోయింది. ఇకపోతే, అల్లుడు వినోద్ స్వర్గీయ తల్లి గుర్తుగా, ‘గ్రేసీ’ అని పెట్టుకున్నాడు. ఎక్కువ మంది ఆ పేరుతోనే పిలుస్తారు. ఎలా పిలిచినా మనవరాలు మంచిగా స్పందిస్తుంది. అమ్మమ్మ అరుణ – ‘నాన్నా’ అని, చిన్నోడా అని పిలుచుకుంటుంది.
ఆన్షి మాతృమూర్తి, నిహార, వరంగల్ ఆకాశవాణిలో ప్రోగ్రామ్ ఎగ్జిక్యుటివ్‌గా పని చేస్తుండడం వల్ల, రోజుల బేబీని హనంకొండకు తీసుకు రావడం వల్ల, అతి చిన్న వయసులోనే, వందల కిలోమీటర్లు, ప్రయాణం చేసే అవసరం ఏర్పడింది. తండ్రి వినోద్ సాఫ్ట్‌వేర్ ఇంజనీరుగా హైదరాబాద్లో పనిచేస్తుండడం వల్ల, తండ్రి తరుపు తాత కూడా హైదరాబాద్లో ఉండడం వల్ల, తరచుగా హైదరాబాద్ వెళ్లడం తప్పని సరి అయింది. అందుచేత అతి చిన్న వయస్సులోనే ఏ.సి. కారు, రైలులో ఏ. సి. కోచ్‌లు అలవాటు అయ్యాయి. తల్లి తండ్రుల అతి జాగ్రత్తకు ఇదొక గొప్ప ఉదాహరణ గా నేను భావిస్తాను. ప్రయాణాల్లోనే కాదు, ఇంట్లో కూడా అవసరాన్ని బట్టి ఆన్షికి ఏ.సి. అలవాటు అయిపొయింది. ముద్దుల మనవరాలి విషయంలో ఆది నాకు పెద్ద భారంగా అనిపించదు.
మేనమామ రాహుల్ కానేటితో ఆన్షి నల్లి.
ఆన్షి మేనమామ బోస్టన్‌లో (అమెరికా) ఉంటాడు. అక్కడ క్వాలిటీ ఇంజనీరుగా పనిచేస్తున్నాడు. ఆన్షి పుట్టిన సమయానికి రాలేకపోయాడు. అందుచేత ఆమె మొదటి సంవత్సరం పుట్టిన రోజుకి ప్లాన్ చేసుకొని, హైదరాబాద్ (సఫిల్‌గూడ) వచ్చాడు. చెల్లి అంటే ఎంత ప్రేమో, చెల్లి కూతురు (ఆన్షి) అంటే అంతకు మించిన ప్రేమ రాహుల్‌కి! పుట్టిన రోజు పండగకు హాజరై అమెరికా తిరిగి వెళ్లిన తర్వాత, మేనకోడలిని అక్కడికి రప్పించుకునే ప్రయత్నంలో, ప్రోగ్రామ్ ఫిక్స్ చేసాడు కుమార రత్నం. అందుచేత మనమరాలు వెళ్లాలంటే అందరం బయలుదేరవలసిందే! అందరికీ పాస్‌పోర్ట్‌లు వున్నాయి. ఆన్షికి పాస్‌పోర్ట్ లేదు. నాకు, అరుణకి, వినోద్‌కి, వీసా వుంది, అమ్మాయికి, మనవరాలికి వీసా లేదు! అందుచేత ముందు ఆన్షికి పాస్‌పోర్ట్ తీసే పనికి పూనుకుంది అమ్మాయి నిహార.
ఆటల్లో..ఆన్షి
గతంలో పాస్‌పోర్ట్ అప్లయ్ చేయడానికి హైదరాబాద్ వెళ్ళాలి, పైగా పూర్తిగా బ్రోకర్ల మీద ఆధారపడి అధిక సొమ్ము చెల్లించవలసి వచ్చేది. ఇప్పుడు కొన్ని సౌకర్యాలు మెరుగుపడ్డాయి. స్థానికంగా హనంకొండలో (హెడ్ పోస్టాఫీస్‌కి అనుబంధంగా) అప్లై చేసుకునే సదుపాయం కల్పించింది ప్రభుత్వం. అంతమాత్రమే కాకుండా, బ్రోకర్‌తో పనిలేకుండా స్వయంగా ‘ఆన్‌లైన్’ ద్వారా, అప్లై చేసుకునే అవకాశం వచ్చినందువల్ల, ఇప్పుడు ఇంచుమించు అందరికీ అంతో ఇంతో, కంప్యూటర్ జ్ఞానం ఉండడం వల్ల, అమ్మాయి సునాయాసంగా ఈ పని పూర్తి చేయగలిగింది. ఆన్షి ఫోటో తీసుకోవడం, దానిని ఒక పాస్‌పోర్ట్ సైజుకు తీసుకురావడం పెద్ద తతంగమే అయింది. రెండు సంవత్సరాల, చిన్నపిల్ల ఫోటో కోసం, కుదురుగా ఉండడం కాస్త కష్టమైన పనే!
తేదీ, సమయం, కేటాయించిన విధంగా, ఆఫీసుకు, పాపను తీసుకుని, అమ్మాయి,నేనూ, స్వప్న(కేర్ టేకర్) వెళ్ళాము. ఇంటర్వ్యూకి చాలా సమయం పట్టింది. అయినా, పండు పెద్దగా ఇబ్బంది పెట్టలేదు. మొత్తానికి, ఆ పని పూర్తి చేసుకుని,ఆనందంగా,ఇంటికి తిరిగి వచ్చేసాము. మామూలుగా, ఎంక్వయిరీ కోసం, పోలీస్ అఫీషియల్, నెల రోజులకో, అంతకంటే తక్కువ రోజులకో వచ్చి, పని పూర్తి చేసుకుని వెళితే, మరో పదిహేను రోజులకు పోస్ట్‌‌లో పాస్‌పోర్ట్ వచ్చేది. కానీ ఇక్కడ,ఆన్షి విషయంలో మాత్రం వారం రోజులు లోపే, ఎంక్వయిరీకి వచ్చారు. సాధారణంగా ఇలా వచ్చిన వాళ్ళు, ఎంతో కొంత ‘ఇనాం’ ఆశిస్తారు. కొందరు అడిగేస్తారు, కొందరు, అడిగి అడగనట్టు ప్రవర్తిస్తారు. ఇతను మాత్రం అలాంటిది ఏమీ లేకుండానే, రిపోర్ట్ రాసుకుని వెళ్ళిపోయాడు. ఆతను చేయాల్సిన పని ఏమిటంటే, మనం ఇచ్చిన సమాచారం నిజమో కాదో నిర్ధారించుకోవడం. అయితే,ఇనాం,ఇవ్వకపోతే ఏదో మెలిక పెట్టి ఇబ్బందులు సృష్టిస్తారు. కానీ, ఈ ఆలోచనకు భిన్నంగా, వారం రోజుల్లో, ఆన్షికి, రిజిస్టర్డ్ పోస్టులో, పాస్‌పోర్ట్ మా ఇంటి తలుపు తట్టింది. సంతోషం అయింది. హమ్మయ్య ఒక పని అయింది,అనుకున్నాం. అతి చిన్నవయస్సులోనే ‘ఆన్షి.నల్లి’ పేరుతో, ఒక భారత పౌరురాలిగా, ఐడెంటిటీ నమోదు అయినట్టు తేలిపోయింది.
లేక్ జార్జ్, న్యూయార్క్ సిటి- రచయిత, వారి అమ్మాయి, మనవరాలు-ఆన్షి
ఈ పనులన్నీ ఎవరి సహాయం లేకుండా, వొంటి చేతితో చేయగలగడం, మామూలు విషయం కాదు! ఆ పని అమ్మాయి, చేయగలిగింది. ఇది ప్రశంసనీయం. ఇక, రెండవ దశ, వీసా కోసం డాక్యుమెంట్లు, అమెరికన్ కాన్సిలేట్‌లో సమర్పించడం. ఆన్‌లైన్‌లో డేట్ తీసుకుంది, అమ్మాయి నిహార. అవసరమైన డాక్యుమెంట్లు సమర్పించిన పిదప, ఇంటర్వ్యూకి సమయం తేదీ నిర్ణయించారు. అమెరికా వెళ్ళేదీ లేనిదీ ఇక్కడ తేలిపోతుంది. ఆన్షి నిహారలు, కేటాయించిన తేదీ ప్రకారం అమెరికన్ కాన్సిలేట్‌కు ఇంటర్వ్యూకు వెళ్లారు. ఆన్షి చిన్న పిల్ల కాబట్టి ఇంటర్వ్యూకు అవసరం లేదు అన్నారు. అందుచేత అమ్మాయి నిహార ఒక్కతే లోపలికి వెళ్ళింది. వీసా గ్రాంట్ అయింది ఇద్దరికీ. అమెరికా ప్రయాణానికి మార్గం సుగమం అయింది, అందరిలోనూ ఆనందం వెల్లువెత్తింది.
వాషింగ్టన్‌లో తల్లిదండ్రులతో ఆన్షి
అందరం ఒకేసారి అబ్బాయి రాహుల్‌‍ని చూడ్డానికి వెళ్లడం సంతోషించదగ్గ విషయం అయినప్పటికీ, ఆన్షి చిన్నపిల్ల కావడంతో, ప్రయాణంలో పరిస్థితులు ఎలా వుంటాయోనన్న శంక ఒక వైపు నన్ను బాధిస్తూనే వుంది. దీనికి తోడు, అల్లుడు వినోద్‌కు 15 రోజులు మాత్రమే అనుమతి లభించడం వల్ల, మాతో కాకుండా, మేము వెళ్లిన 15 రోజుల తర్వాత రావాలని వినోద్ ప్రోగ్రాం ఫిక్స్ చేసింది అమ్మాయి. నా ఆందోళనకు ఇదొక కారణం అయింది. అమ్మాయికి 25 రోజుల సెలవు మంజూరు అయింది. అందుచేత, మా ఇద్దరం (అరుణ, నేను) రిటైర్ అయినప్పటికీ, అమెరికాలో ఎక్కువ రోజులు వుండే అవకాశం లేకుండా పోయింది.
ప్రయాణ సన్నాహాలు జోరందుకున్నాయి. నా ఆనందానికి మించి, ఆందోళన రెట్టింపు కావడం మొదలు అయింది. షాపింగులు, ప్యాకింగులు ఊపందుకున్నాయి. నిర్ణీత బరువులను, అన్నిబ్యాగ్‌లలో సరిచూచే పని, సర్దడం వంటి పనులు అమ్మాయి నేను చూసుకున్నాం. నిజానికి ఒక్కొక్కరికీ రెండు బ్యాగ్‌లు (సూట్ కేసులు) అనుమతిస్తారు. ఇది చెక్ ఇన్‍కు సంబందించిన విషయం, అంటే విమానం లోపలికి పోయే లగేజీ. ఇది గమ్యస్థానం చేరిన తర్వాత మాత్రమే, తీసుకునే అవకాశం ఉంటుంది. ఈ బేగ్ ఒక్కొక్క దానిలో 23 కేజీల బరువు గల లగేజి ఉంచవచ్చు అన్నమాట!
వాషింగ్టన్‌లో రచయిత కుటుంబం
ఇంతేకాకుండా, కేబిన్ లోనికి ఒక చిన్న బేగ్ (మనం కూర్చున్న చోటికి తీసుకు వెళ్ళేది) కూడా అనుమతిస్తారు. ఇందులో 7 కేజీల బరువు గల లగేజీ తీసుకెళ్లవచ్చు. సాధారణంగా, అప్పటికప్పుడు, ఉపయోగానికి వచ్చే బట్టలు, అనుమతించబడిన వస్తువులు తీసుకెళ్లవచ్చు. చిన్నపిల్లల కోసం కేబిన్‌లో అదనపు బేగ్ కూడా అనుమతి ఉంటుంది. సరైన బరువులతో బేగ్‌లు సర్దడం కాస్త ఓపికతో చేయాల్సిన పనే! ఆ పని కూడా ఇబ్బంది లేకుండానే పూర్తి అయింది. అమెరికాకు ప్రయాణమయ్యే రోజు కోసం ఆత్రుత ఆందోళన, సమపాళ్ళలో ఎదురు చూస్తున్నాయి. ఆందోళన మాత్రం పూర్తిగా నాదే! మిగతావాళ్ళకి ‘పండు’ విమాన ప్రయాణం గురించి పెద్దగా ఆలోచన చేస్తున్న లక్షణాలు కనిపించడంలేదు. ఒకవేళ మనసులో వున్నా బయటపడడం లేదేమో!
బోస్టన్ నుండి తిరుగు ప్రయాణం
అనుకున్న రోజు రానే వచ్చింది. భయాలూ ఆందోళనలూ పక్కన పెట్టి ప్రయాణానికి సన్నద్దమయ్యాము. 15, మే 2019, అర్ధరాత్రి ఫ్లైట్. దుబాయ్ బ్రేక్. అక్కడి నుండి సరాసరి ‘బోస్టన్’ వెళుతుంది దుబాయ్ ఎయిర్వేస్ విమానం. మొత్తం 21 ప్రయాణ గంటలు. విమానం బయలుదేరడానికి మూడుగంటల ముందే శంషాబాద్ ఎయిర్‌పోర్ట్‌కు చేరుకున్నాం. ఆన్షికి నిద్రాభంగం అయింది. ‘చెక్ ఇన్’ అయి లోపలికి వెళ్ళాము. దుబాయ్ ఎయిర్‌లైన్స్ కౌంటర్ దగ్గరకు వెళ్లి లగేజ్ బరువు సరిచూసుకుని, విమానంలోకి వెళ్లే లగేజ్‌ను సిబ్బందికి అప్పగించడం, గేట్ పాస్ (టికెట్) తీసుకుని, లోపలికి వెళ్లే సమయం ఇంకా ఉండడంతో అల్లుడితో కాసేపు ముచ్చట్లు పెట్టాము. అప్పుడు అక్కడ ఒక వింత వాతావరణం. సాగనంపడానికి వచ్చే వారి హావభావాలు, జాగ్రత్తలు చెప్పుకోవడాలు, ఏడ్చుకోవడాలు, ఒకరినొకరు చూసుకుంటూ, మూగ వేదనలో, మాటలు రాక,కన్నీళ్లు పెట్టుకోవడాలు,హాస్య సంభాషణలు, ఇలా ఆ ప్రాంతం రకరకాల సన్నివేశాలతో నిమగ్నమైవుంది. ఫ్లైట్ సమయం దగ్గర పడుతుండడంతో, ఒక్కొక్కరు బయట వున్నవారికి బై చెప్పి సెక్యూరిటీ గేట్ వైపు వెళ్లడం మొదలుపెట్టారు. మేము కూడా అల్లుడు వినోద్ దగ్గర సెలవుతీసుకొని సెక్యూరిటీ గేట్ వైపు బయలుదేరాము. ఆన్షి.. కొత్త వాతావరణం బాగా ఎంజాయ్ చేస్తున్నది, వాళ్ళ అమ్మను మాత్రం వదలడం లేదు. ఫార్మాలిటీస్ అన్నీ ముగించుకుని, బోర్డింగ్ గేట్ నంబర్ చూసుకుని దానికి దగ్గరలో కూర్చున్నాము. ఆన్షి ఏమాత్రం ఇబ్బంది పెట్టడం లేదు.
బోస్టన్‌లో రచయిత కుమారుడు రాహుల్ డ్రీమ్ హౌస్
నాకు సంతోషం అనిపించింది. మైక్‌లో అనౌన్స్మెంట్ రాగానే మా గేట్ గుండా విమానం లోకి ప్రవేశించాము. లోపలికి వెళ్ళగానే, ఆశ్చర్యం ఏమిటంటే, లోపల నా మనవరాలు ఆన్షి కంటే చిన్నపిల్లలూ వున్నారు, నన్ను మించిన కురువృద్ధులూ వున్నారు! నిజానికి ఇది నాకు అమెరికా వెళ్ళడానికి రెండవసారి కలిసొచ్చిన అదృష్టం. అప్పుడు పెద్దగా ఏమీ పట్టించుకోలేదు. ఈ ప్రయాణం ఆన్షితో ప్రత్యేకం. లోపల కూడా, లంచ్ డిన్నర్, తీసుకొనేటప్పుడు తప్ప, పండు (ముద్దు పేరు) అసలు మమ్మల్ని ఇబ్బంది పెట్టలేదు. రెండుగంటల్లో దుబాయ్ చేరుకోవడం, ఒక గంట తర్వాత మళ్ళీ బోస్టన్‌కు వెళ్లే విమానం ఎక్కడం అంతా కొత్త లోకంలో ఆనందాన్ని ఆస్వాదిస్తూ కనిపించింది చిన్నారి ఆన్షి. పందొమ్మిది గంటల ఏకధాటి ప్రయాణంలో కాసేపు నిద్రపోవడం, ఎక్కువసేపు మెలుకువగా ఉండడం చేసేది, చక్కగా ఆడుకున్నది. తర్వాత బోస్టన్ చేరుకోవడం, విమానాశ్రయానికి అబ్బాయి రాహుల్ రావడం, ఒక గంట కారు ప్రయాణంతో, తాను కొత్తగా కొనుక్కున్న ఇంటికి చేరుకోవడం జరిగిపోయాయి. ఇక్కడ ఆన్షి ప్రయాణం అనుభవం చెప్పడమే తప్ప అక్కడ సుందర దృశ్యాలను వర్ణించి చెప్పే అవకాశం తీసుకోవడం లేదు. మేము బోస్టన్ చేరుకున్న పదిహేను రోజులకు, ఆన్షి తండ్రి వినోద్ హైదరాబాద్ నుండి రావడం, ఉన్న నెల రోజుల్లోనూ చాలా ముఖ్యమైన ప్రదేశాలు తిరగడమూ, కారులో లాంగ్ డ్రైవ్ చేయడమూ, ఆన్షితో ఆనందంగా గడిచి పోయింది. ఆన్షికి ఆ సమయంలో ఎలాంటి అనారోగ్య సమస్యలు రాకపోవడం మా అదృష్టం.
మేనమామ తన కోసం ప్రత్యేకంగా చేసిన ఎన్నో ఏర్పాట్లు ఆన్షిని ఆనందంగా గడిపేలా చేసినాయి. బోట్ షికార్లలో పెద్దవాళ్ళు భయపడినా తాను చక్కగా ఎంజాయ్ చేసింది. తిరుగు ప్రయాణంలో నేను ఎలాంటి టెన్షన్‌లు లేకుండా వున్నాను. హాయిగా జూన్ పదిహేను తెల్లవారు ఝాముకు శంషాబాద్ విమానాశ్రయంలో దిగాము. ఫార్మాలిటీస్ అన్ని పూర్తి అయ్యాక లగేజి కలెక్ట్ చేసుకున్నాము.
ఇక్కడ కొసమెరుపు ఏమిటంటే, కొన్ని ముఖ్యమైన బట్టలు, వస్తువులు, గిఫ్టులు సర్దిపెట్టుకున్న మా అమ్మాయి నిహార సూట్‌కేస్ మిస్ కావడం. అప్పుడు మా పరిస్థితి ఎలా వుంటుందో మీరు ఊహించుకోవచ్చు.
(మళ్ళీ కలుద్దాం)
వృత్తిరీత్యా వైద్యులు, ప్రవృత్తి రీత్యా రచయిత అయిన డా. కె.ఎల్.వి. ప్రసాద్ పుట్టింది, పెరిగింది తూర్పు గోదావరి జిల్లా దిండి గ్రామం. హైస్కూలు విద్య పాక్షికంగా అప్పటి తాలూకా కేంద్రం రాజోలులో. తదుపరి విద్య నాగార్జున సాగర్ (హిల్ కాలనీ), హైద్రాబాదులలో. వారి అన్నయ్య కె.కె.మీనన్ స్వయంగా నవలా/కథా రచయిత కావడం వల్ల, చిన్న వయస్సులోనే పెద్ద పెద్ద రచయితల సాహిత్యం చదువుకున్నారు. ఇంటర్మీడియట్ నుండే కవితలు రాయడం మొదలుపెట్టారు. 1975 నుండి వ్యాసాలు రాస్తున్నారు. 1983 నుండి కథలు రాస్తున్నారు. ఉద్యోగ రీత్యా హన్మకొండలో స్థిరపడ్డారు. వరంగల్ “సహృదయ సాహిత్య సాంస్కృతిక సంస్థ”కు వరుసగా 15 సంవత్సరాలు అధ్యక్షుడిగా ఉన్నారు. 2011లో కరీంనగర్ జిల్లా ఆసుపత్రిలో సివిల్ సర్జన్‌గా రిటైర్ అయ్యారు. “కె ఎల్వీ కథలు”, “అస్త్రం”, “హగ్ మీ క్విక్”, “విషాద మహనీయం” (స్మృతి గాథ) వంటి పుస్తకాలను వెలువరించారు.
ప్రతి వారం ఎదురుచూస్తా కొత్త ఎపిసోడ్ కోసం. Ravi C.*
56 Comments
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
సంచిక సంపాదకవర్గానికి
ఇతర సాంకేతిక నిపుణుల కు
హృదయపూర్వక ధన్యవాదాలు.
Sagar
సాదారణంగ చిన్నపిల్లలతో ప్రయాణం అంటే కొంచెం ఇబ్బందే. కానీ ఇక్కడ నీహారగారు, అక్కడ రాహుల్ చేసిన ఏర్పాట్లవల్ల మీకు పెద్ద ఇబ్బంది లేకుండా బాగ ప్రయాణాన్ని ఆస్వాదించారు అన్నమాట సర్ . ఇక అన్నీ సవ్యంగా జరిగిన నీహార గారి బ్యాగ్ మిస్ కావడం అనేది ఒక చిన్న ఆశాభంగమే. ఖండాంతరాల ప్రయాణంలో ఎంత జాగ్రత్తగా ఉన్నా అలాంటివి తప్పవని నా అభిప్రాయం. మీకు అభినందనలు మరియు ధన్యవాదములు సర్.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
సాగర్
నీ స్పందన బాగుంది
ధన్యవాదాలు.
ఎన్.వి.ఎన్.చారి
చక్కని యాత్రావిశేషాలను దృశ్యమానం చేసారు
సంఘటనలను వరుసక్రమంలో గ్రుచ్చడం ఒక ఎత్తైతే
మానసిక పరిస్థితులను మేళవించి ఉద్విగ్నత నింపడం
కథా రచయితగా మీ అనుభవం పండించారు యాత్రారచకు ప్రోలాగ్ వలె ఉన్నది. ఇది మీ జ్ఞాపకశక్తినీ పరీక్షించింది
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
డాక్టర్. చారి గారూ
మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ.
Shyam
ప్రసాద్ గారికి మనుమరాలు అంటే చాలా చాలా ప్రేమ అని అర్థమవుతుంది. నేను ఎన్నో సార్లు అంశి అన్న పేరు ఎందుకు పెట్టారు? దాని అర్థం ఏంటి ? అని చాలాసార్లు అనుకున్నాను. ఈ రోజు ఈ విధంగా తెలిసిపోయింది. ఇంతమంది ప్రేమకు పాత్రు రాలు anshi చాలా అదృష్టవంతురాలు. మనుమడు మనుమరాలు తో తాత గారి యొక్క అనుబంధం అన్నది, ఇంత బలంగా ఒక్క మన భారతదేశంలో, లేదా భారతీయుల్లో మాత్రమే ఉంటుందని అనుకుంటున్నాను. తమ తమ పిల్లలు చిన్న గా ఉన్నప్పుడు తల్లిదండ్రులు ఉద్యోగము ,వృత్తి ఇతర బాధ్యతలతో చాలా బిజీగా ఉండి ఇంత సమయం కేటాయించలేరు. తాతగారు గా మారిన తర్వాత చిన్న పిల్లల లో ఉండే మాధుర్యం ఏంటో అర్థమవుతుంది దాన్ని ఎంత ఆస్వాదించిన తక్కువే.
అటువంటి అదృష్టవంతుల లో డాక్టర్ కే ఎల్ వి ప్రసాద్ గారు కూడా ఒకరు. కంగ్రాట్స్ ప్రసాద్! గాడ్ బ్లెస్ anshi.!!!
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
మిత్రమా
నీ సంపూర్ణ విశ్లేషణ కు
నిన్డు మనస్సు తో
ధన్యవాదాలు.
మొహమ్మద్+అఫ్సర+వలీషా
చాలా వ్యయ ప్రయాసలతో కూడుకున్న మీ ప్రయాణం మిమ్మల్ని చాలా ఉత్కంఠత పెట్టింది సార్. చిన్నారి ఆన్షీ తో మీ ప్రయాణం చాలా టెన్షన్ పడ్డా తను మాత్రం హాయిగా ఎంజాయ్ చేసింది. అందరూ కలిసి ఆనందంగా ఆన్షీ తో మీ అబ్బాయి దగ్గరకు వెళ్ళి ఎంజాయ్ చేయటం మీరు ఆది నుండి అన్నీ చక్కని ఫోటో లతో అన్నీ ప్రయాణ విశేషాలను చాలా చక్కగా వివరిస్తూ వ్రాశారు సార్ మీ పూర్తి సంతోషాన్ని పాప సూట్ కేస్ పోవడంతో అందరూ ఎంత నిరుత్సాహ పడ్డారో అర్థం అవుతున్నది. ముద్దుల ఆన్షీ పేరు చాలా చక్కగా సెలెక్ట్ చేశారు సార్ .ప్రతి వారం వారం మంచి అనుభూతి తో జ్ఞాపకాలను మాతో పంచుతున్న మీకు హృదయపూర్వక శుభాకాంక్షలు శుభాభినందనలు సార్
Nihara+Kanety
Memories made fresh..thanks daddy .we travelled by Emirates not Dubai airlines
And my missing bag… I still wish I get it back someday..though I know it is impossible anyway..
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
మున్నీ
నిజమే.
అలాగే ఆశిద్దాం.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
మీ అమెరికా ప్రయాణ విశేషాలు సరళమైన భాషలో వివరించారు.చాలా బాగుంది. విదేశీ ప్రయాణంలో తీసుకోవలసిన జాగ్రత్తలు కూడా తెలిపారు.
—-జి.శ్రీ నివాసాచారి
కాజీపేట
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
చారి గారూ
మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ.
Sambasiva+Rao+Thota
Prasad Garu!
Mee Ameica yathraa vishayalu ,viseshaalu chaalaa aanandadaayakamgaa vunnaayi…
Dhanyavaadaalandi
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
రావుగారు
ధన్యవాదాలు.
Sarasi
మొత్తం ఎపిసోడ్ హీరోయిన్ ఆన్షీ కి ఆశీస్సులు. (శబ్ద సౌందర్యానికి ప్రాధాన్యత నిచ్చి, అర్థంలేని పేర్లు పెడుతున్న కొందరు అజ్ఞానులని చూస్తే జాలేస్తుంది. మీరు అర్థవంతమైన పేరు పెట్టి ఆమె జీవితానికో అర్థం, పరమార్థం కలిగించినందుకు మీకు అభినందనలు.)
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
సరసి గారూ
మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ.
Dr.Harika
Good morning sir,
Nice memories to recollect & Hearty congratulations to luckiest granddaughter Anshi to get grand parents like you sir.
It’s really painful to miss certain things which money can’t replace.
I wish, Nihara sister will get her case back.
Jhansi koppisetty
Nice memories… How come bag missed out generally we het back in few days… If you dont you could claim the cost of items packed in the suitcase and would get compensation..
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
Jhansi Garu,
Thank you. She got some compensation, but that was nothing
Before her lost suit case..
డి.వి.శేషాచార్య
మీ విదేశీ ప్రయాణాన్ని మీరు అక్షరబద్ధం చేసిన విధానం చాలా బాగుంది. ప్రయాణాన్ని ఆన్షీ ఇబ్బంది లేకుండా ఎంత ఎంజాయ్ చేసిందో మేము కూడా మీ రచనను అంత ఎంజాయ్ చేసాం.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
మిత్రమా…
మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ.
Bhujanga rao
మనుమరాలు పండుతో (anshi) అమెరికా ప్రయాణ విషయాలు,జరిగిన సంఘటనలు మరియు తీసుకోవాల్సిన జాగ్రత్తలు బాగా వివరించారు.ఈ ఎపిసోడ్ చదివిన తరువాత మనుమరాలు అంటే మీకు ఎంత ఇష్టమో,ఎంత ప్రేమ ఉందో అర్ధమైనది. ఆమె చాలా అదృష్టవంతురాలు.తల్లిదండ్రులకంటే పిల్లలతో బంధం తాతగార్లకే ఎక్కువగా ఉంటుంది. అటువంటి అదృష్ట వంతుల్లో మీరు ఒకరు డాక్టర్ గారు.సూట్ కేస్ మిస్ కావడం ఆ పరిస్థితి మాత్రం చాలా బాధాకరం,
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
ధన్యవాదాలు భుజంగరావు గారు
మీ స్పందన బాగుంది.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
పిల్లలతో మాములు ప్రయాణం అంటేనే చాలా ఇబ్బంది.అలాంటిది అతి చిన్న వయస్సులో విదేశాలకు అతి చక్కగా ప్రయాణించిన ఆన్షి ఆనాటి ప్రయాణం తానూ తన మామయ్యాలా విదేశాల్లో విద్యా ఉద్యోగాలకు నాంది ఏమో అనిపిస్తుంది నాకైతే.గాడ్ బ్లెస్స్ హర్ abundently…. ఇక పండు ప్రయాణ విషయంలో తాతగారి ఆతృత,ఆందోళన వారి ప్రేమైక హృదయాన్ని చాటుతోంది.చక్కగా డేరింగ్ గా అన్ని పనులూ చక్క బెట్టగల తనయ ఉండడం కూడా మీరు గర్వించదగిన విషయం.ఆ అమ్మకు తగ్గ కూతురు చిట్టి తల్లి.మీ ఆందోళనను మాయం చేస్తూ అంత దూర ప్రయాణం హ్యాపీ గా చేసిన బంగారు పాప.మమ్మల్ని కూడా మీ జ్ఞాపకంతో విమాన ప్రయాణం చేయించారు.చాలా చక్కటి జ్ఞాపకాన్ని పంచుకున్నారు.బాగ్ పోయినప్పటికీ మీ ఆన్షి ప్రయాణం సుఖవంతం అయినందుకు సంతోషంగా అనిపించింది. చిట్టి పాపకు అభినందనలు
—-నాగజ్యోతీ శేఖర్
కాకినాడ.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
అమ్మా
మీ చక్కని స్పందనకు
హృదయపూర్వక ధన్యవాదాలు.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
సర్ నమస్కారం
చిన్న పిల్లల తో ప్రయాణం ఎంత కష్టమో మాకూ అనుభవమే సర్
కానీ మీ మనమరాలు ఎంత బుద్దిమంతురాలు… మీరు ఉహించినట్టు మిమ్మల్ని ఇబ్బంది పెట్టకుండా ఉండడం గ్రేట్…
అంతా ఆనందంగా సాగిన ప్రయాణం లో అమ్మాయి బ్యాగ్ పోవడం కొంత బాధగానే ఉంటుంది.
మీ అనుభవాలు అందరికీ పనికి వచ్చేవి సర్…
ధన్యవాదములు
——కె.కళావతి.
కవయిత్రి
హైదరాబాద్.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
అమ్మా..
మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ.
రమాదేవి బాలబోయిన..మృదువిరి
ఎంతో ఉత్సాహంగా అమెరికా ప్రయాణం జరగడం…ఆనందం కలిగించింది…
చివరి ట్విస్ట్ నిరాశ కలిగించినా…ఆ తరువాత ఏం జరిగిందో ననే కుతూహలం కలిగింది
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
అమ్మా
మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
Sir patakulni meethi prayanam cheyincharu.Good experience . Abhinandanalu
—డాక్టర్. జి.సుజాత.
విజయవాడ.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
ధన్యవాదాలండీ.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
మీ అమెరికా ప్రయాణం కళ్లకు కటినట్లు గా వర్ణించారు. ఈ వ్యాసం మీ కన్నా మీ మనవరాలి కి బాగా ప్రాధాన్యం మిచ్చి, ఆ పసి పిల్ల ఎలాగ ఈ ప్రయాణం చేసింది బాగా రాశారు
—–డాక్టర్. డి.సత్యనారాయణ.
హైదరాబాద్.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ
డాక్టర్ గారూ.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
మీ విమాన ప్రయాణ అనుభవాలు చాలా సహజం గా వివరించారు యిది చదివాక మా అమ్మాయి ఎo త కష్ట పడిందో అనిపిస్తుంది
—-విజయ లక్ష్మి
హైదరాబాద్.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
Good morning sir,
Nice memories to recollect & Hearty congratulations to luckiest granddaughter Anshi to get grand parents like you sir.
It’s really painful to miss certain things which money can’t replace.
I wish, Nihara sister will get her case back
—–Dr.Harika
Dental surgeon.
Karimnagar.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
Thank you Dr.Harika.
Rajendra+Prasad
Sir, all your memories went around your grand daughter right from her birth, christening and travelling with her abroad. It is natural and good to get attached to grand children at this age besides enjoying our own hobbies without any anxieties in retired life. Your family is good example even in this modern society. Happy about your experience and awaiting to conclusion your travel experience
-Rajendra Prasad Well Wisher
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
Thank you so much
Rajendra prasad garu.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
బ్రదర్ ,
మనవరాలి అమెరికా ప్రయాణం గురించి
చాల వివరంగా రాశావు.అబినందనలు.
——బందిల అరుణకుమార్ ,
విశాఖపట్నం.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
సోదరా…
ధన్యవాదాలు.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
Gkp 61 chala bagundi your detailed description is very good your trip to Boston is very nice
—–Dr.T.V.Lu
Khazipet.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
Thank you.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
Manuma ralitho batuga mee andari america prayanam chadivi anandichenu.
Teeyani jnapakalani paper pai petti goppa anubhuthi ni migulchukuni makkuda pancheru.
Nenu kuda anubhuthi cheduthu chadivenu.
Chala baga raseru
Yeppudu naku yenno anipinchevi.trains lo bus llo Office llo manam nadayadina ,prathi chota yenno anubhuthuluntayi.
Naku yeppudu konni sannivesalu hasyam ga kuda undevi.avi chinna katha la rayalanipinchedi.
Ventane rasthene anubhuthi.leka pothe rayadam kastam.gurthu undadu.
Meeku unna kala valla retirement ye mathram badhinchadu.
Congratulations sir.
—–mrs.Sujana panth.
Bheemaaram.
HANAMKONDA.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
మేడం
మీ స్పందన కి ధన్యవాదములు .
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
చాలా వ్యయ ప్రయాసలతో కూడుకున్న మీ ప్రయాణం మిమ్మల్ని చాలా ఉత్కంఠత పెట్టింది సార్. చిన్నారి ఆన్షీ తో మీ ప్రయాణం చాలా టెన్షన్ పడ్డా తను మాత్రం హాయిగా ఎంజాయ్ చేసింది. అందరూ కలిసి ఆనందంగా ఆన్షీ తో మీ అబ్బాయి దగ్గరకు వెళ్ళి ఎంజాయ్ చేయటం మీరు ఆది నుండి అన్నీ చక్కని ఫోటో లతో అన్నీ ప్రయాణ విశేషాలను చాలా చక్కగా వివరిస్తూ వ్రాశారు సార్ మీ పూర్తి సంతోషాన్ని పాప సూట్ కేస్ పోవడంతో అందరూ ఎంత నిరుత్సాహ పడ్డారో అర్థం అవుతున్నది. ముద్దుల ఆన్షీ పేరు చాలా చక్కగా సెలెక్ట్ చేశారు సార్ .ప్రతి వారం వారం మంచి అనుభూతి తో జ్ఞాపకాలను మాతో పంచుతున్న మీకు హృదయపూర్వక శుభాకాంక్షలు శుభాభినందనలు సార్
—అఫ్సర వలీషా
ద్వారపూడి.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
అమ్మా
మీ స్పందన బాగుంది
హృదయపూర్వక ధన్యవాదాలు.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
61వ సంచిక చదివిన సర్. మొదటి సారి విదేశీ ప్రయాణం కొసం తయారీ.అనుభవాలు దాదాపు అందరికీ ఒకటేరకంగా ఉంటాయేమో? కాస్త ఎక్కువ తక్కువ టెన్షన్స్ అంతే.మీ మొదటి విదేశ ప్రయాణం ఉత్కంఠతొ సాగి క్షేమంగా. ముగియటం సంతొషకపమైన విషయం. చాలా బాగా వివరించిన్రు.అభినందనలు
—-రామశాస్త్రి
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
శాస్త్రి గారు
మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
“ అసలు కంటే కొసరు ఎక్కువ “ ఒక మంచి సామెత తెలుగు వాళ్ళు బాగా ఉపయోగిస్తుంటారు … సాధారణంగా సామెతలన్నీ సామాన్యుల భావోద్వేగాలనుండే ఉద్భవించినవే కావచ్చు కానీ ఉద్దేశించిన సందర్భాన్ని దాటి వాటి అర్థం ప్రవర్తిస్తూ ఉంటుంది … ఈ సామెత అట్లాంటిదే , డబ్బుకు సంబంధించిందే అయినా మానవ సంబంధాలల్లో కూడా వర్తిస్తుందనాడానికి మీ జ్ఞాపకాలపందిరి పై పూచిన కొత్తపుష్ప పరిమళపు సువాసనల్లో స్పష్టంగా కనబడుతుంది ..
ప్రపంచం లో తమ సంతానంపై ప్రేమ సహజధర్మమే , వాళ్ళ సంతానం పై అంటే మన మనుమళ్ళు , మనుమరాళ్ళ పై మన అనురాగం రెండింతలవుతుందన్నది అందరూ అంగీకరించింది …
ఆ ప్రేమ పిల్లలు పుట్టక ముందునుంచే ప్రారంభం కావటానికి వాళ్ళకే పేరుపెట్టాలన్న విచికిత్సనుండే మొదలౌతుందనాడానికి మీరు డైరీలో రాసిపెట్టుకోవడమే సాక్ష్యం…
పేర్ల విషయం లో “ ఆన్షి “ స్థిరపడ్డానికి తల్లితండ్రుల తో బాటు తాతగార్ల ప్రమేయం , ఇతర ఆత్మీయుల అంగీకారం లభించడం ఇదంతా పూర్వరంగమనుకుంటే , పాప తో మనం పెనవేసుకునే ప్రేమబంధం జీవితం మనకు లభించే గొప్ప అనుభూతి ..
దాదాపుగా అందరికీ ఈ అనుభవమే తమ జీవితంలో మిగిలే గొప్ప ఆనందానుభూతి …
చిన్నారి తో కలిసి తన మేనమామ చొరవ తో ఖండాంతర ప్రయాణం , అప్పట మీ. మానసిక ఆందోళనలను మీరు చక్కగా వ్యక్తంచేశారు …
మీకు దక్కిన మంచి అదృష్టం చిన్నారి మనుమరాలి తో గడపగలగడం … అందరికీ ఈ అవకాశం దొరకక పోవచ్చు …
అమెరికాలో కూడా ముద్దులమరాలి తో ఆనందాల్ని అనుభూతించిన విశేషాలను వివరంగా చెప్పి మిత్రులందరికీ ఆ ఆనందాన్ని అక్షరరూపంలో పంచినందుకు అభినందనలు సర్ !!!
—–గిరిజా మనోహర్ బాబు
హనంకొండ.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
ప్రతి మనిషి జీవితంలో ఏదో ఒక సందర్భంలో వింత అనుభవాలు, సంఘటనలు ఎదురవుతూనే ఉంటాయి .వీటిని గురించి నలుగురి ముందు ప్రస్తావించినప్పుడు వాళ్లు దీనిని ఒక సాధారణ విషయంగా పరిగణించి ఇందులో విశేషం అంటూ ఏముంది.దాన్ని అలా చేయవలసింది లేదా ఇలా వెళ్ళవలసింది అని ఉచిత సలహాలు ఇస్తూ ఉంటారు. ఎవరికైనా అటువంటి సంఘటన వారి అనుభవంలోకి వచ్చినప్పుడు గాని దాని యొక్క తీవ్రత అర్థం కాదు.
ఈ మధ్యకాలంలో నా మిత్రుడు ఒకరు తన సతీమణితో కలిసి గౌతమి ఎక్స్ప్రెస్ లో రాజమండ్రి కి వెళుతున్నాడు . దిగవలసిన గమ్యస్థానం తెల్లవారుజామున కావున నిద్రమత్తులో హడావిడిగా దిగవలసి వచ్చింది. ఇద్దరి లగేజ్ తీసుకుని అతను ముందుగా దిగిపోయాడు కానీ వాళ్ళ ఆవిడ దిగటం లో చీర అంచు తలుపుకు తగలడం వల్ల సర్దుకునే లోపలే ట్రైన్ బయలుదేరింది. కింద నుంచి అతని కేకలు వేస్తున్నా ఉపయోగం లేకుండా పోయింది. తర్వాత స్టేషన్లో దిగి పొమ్మని ఫోన్ చేస్తే ఆవిడ ఫోన్ కూడా ఈయన దగ్గరే ఉండిపోవడం వల్ల ఉపయోగం లేకుండా పోయింది. తర్వాత రెండు గంటల వరకు అతనికి చలికాలంలోనే చెమటలు పట్టడం ,నాలుక పిడుచ కట్టుకుపోవడం.. ఇవన్నీ ఒకదాని తర్వాత ఒకటి అనుభవంలోకి వచ్చాయి.
తర్వాత ఆయన స్టేషన్ మాస్టర్ దగ్గరకు వెళ్లి విషయం చెప్పి సహాయం కోరాడు. ఆవిడ తర్వాత సామర్లకోట స్టేషన్లో దిగిపోయి పక్క ప్లాట్ఫామ్ మీదనే ఆగివున్న రాజమండ్రి వైపు వస్తున్న ట్రైన్లో ఎక్కేసి ప్లాట్ ఫామ్ మీద ఎదురు చూస్తున్న భర్తతో కలిసి కథ సుఖాంతం చేశారు.
ఈ సంఘటన నా మిత్రుడు నాకు తెలియజేసినప్పుడు నా నిజ జీవితంలో ఎదురైన ఒక వింత అనుభవం మీతో పంచుకోవాలనిపించింది.
అది 1916 వ సంవత్సరము ఆగస్టు 12వ తేదీ .గిద్దలూరు దగ్గర ఉన్న ఒక గ్రామంలో మా రెండవ తమ్ముని కుమారుని వివాహ సందర్భంగా నేను మా ఆవిడ, మా తమ్ముడు, మరదలు, హైదరాబాద్లో ఉంటున్న మా చెల్లెలు ఐదుగురం కాచిగూడ స్టేషన్ నుండి గిద్దలూరు వెళ్ళవలసిన పాసింజర్ ట్రైన్లో రిజర్వేషన్ చేసుకున్నాం. కానీ ఆ రోజు మా తమ్ముడు డ్యూటీ నుండి ఇంటికి రావటం ఆలస్యం అవడం వల్ల ట్రైన్ మిస్ అయిపోయింది. కానీ దాని తర్వాత మరో రెండు గంటలకి చెన్నై ఎగ్మోర్ వెళ్లే ఎక్స్ప్రెస్ లో బయల్దేరాం .అప్పుడు నేను కాచిగూడ స్టేషన్ లోనే రిజర్వేషన్ ఇన్ఛార్జిగా పని చేయడం వల్ల అందరూ టిటిఇలు పరిచయస్తులులే .మేము ముందుగా వెళ్లవలసిన ట్రైన్ పాసెంజర్ ట్రైన్ కావున వెనుక బయలుదేరిన ఎగ్మోర్ ఎక్స్ప్రెస్ కర్నూల్ లోపలే ఓవర్టేక్ చేస్తుంది అని రూఢీగా తెలుసు . అందుచేత ఈ ట్రైన్లో కర్నూలు వరకు వెళ్లి గిద్దలూరు ట్రైన్ అందుకోవాలనే ఆలోచన . ఎక్స్ప్రెస్ ట్రైన్ లో టిటిఇ ఎసి 2 టైర్లలో మాకందరికీ కర్నూల్ కోటాలో అకామిడేషన్ చూపెట్టాడు .అలాగే ముందుగా వెళ్లిన పాసింజర్ ట్రైన్ టిటిఇ కి కూడా చెప్పి మేము కర్నూల్ లో మా ఒరిజినల్ ట్రైన్ క్యాచ్ చేస్తాము అనే సమాచారం కూడా అందించడం జరిగింది.
ఇంతవరకు కథ సుఖాంతమే.కానీ దాదాపు రెండు గంటల తర్వాత మరో నాలుగు గంటల పాటుపడ్డ టెన్షన్ వర్ణణాతీతం.
మేము ప్రయాణిస్తున్న ట్రైను ఒకటిన్నర గంట సమయంలోనే మేము కర్నూల్లో అందుకోవలసిన పాసింజర్ ట్రైన్ ని మహబూబ్ నగరకి ముందుగా ఉన్న స్టేషన్లోనే ఓవర్టేక్ చేయడం జరిగింది. అలా మా ట్రైన్ని ఆ స్టేషన్ లో చూడటం వల్ల నేను తీసుకున్న నా అనాలోచిత నిర్ణయం మమ్మల్నందర్నీ మరువలేని టెన్షన్లో పడవేసింది.
అసలు నా ఆలోచన ఏమిటంటే వెనక వస్తున్న ట్రైను చాలా ఆలస్యంగా నడుస్తూ ఉందీ.. దాదాపు రాత్రి 12 గంటల వరకు కానీ కర్నూలు చేరుకోదు…10 గంటలకే మేము కర్నూలుకు వెళ్లి ఇంకా రెండు గంటల పైన ఈ ట్రైన్ గురించి నిద్ర లేకుండా వేచి ఉండే బదులు ముందుగానే మహబూబ్నగర్ స్టేషన్లో దిగిపోయి వెనకనే వస్తున్న మా ట్రైన్ లో ప్రయాణం సాగించడం వల్ల నిద్రాభంగం కాదు అనేది. అనుకున్నదే తడవుగా మిగతా వారికి నా ఆలోచన చెప్పి అందరూ బాగుంది అనుకొని మెహబూబ్ నగర్ స్టేషన్ లో దిగిపోయాం. మేము అనుకున్నట్లే మరో 15 నిమిషాల్లో మేము ఎక్కవలసిన ట్రైన్ వచ్చేసింది. ఇక్కడే మా దురదృష్టం వెంటాడింది. అదేమిటంటే ఈ పాసింజర్ ట్రైన్ లో రిజర్వేషన్ బోగీలు రెండు మాత్రమే ఉంటాయి .అవి కూడా ప్రతిరోజు ఇంజన్ నుండి 3 మరియు 4 వ స్థానంలో ఉంటాయి. ఇటువంటి విధానము ఎన్నో ఏళ్లుగా కొనసాగుతోంది.అదే ఆలోచనతో మేము ప్లాట్ఫామ్ ముందు వైపు నిలుచున్నాము.కానీ మాకు రిజర్వు బోగీలు కనిపించకపోవడంతో వెనక వైపుకు లగేజీ తో పరిగెత్తాము. కానీ అనుకోకుండా ట్రైన్ బయలుదేరింది .హడావిడిగా అందరము ఒక జనరల్ కంపార్ట్మెంట్లో లగేజీ నెట్టేసి ఎలాగో లోపలికి ఎక్కేసాం .తలుపు దగ్గర నుండి లోపలికి పోవడానికి వీలు లేనంత మంది పాసింజర్స్ కంపార్ట్మెంట్ మొత్తము నిండుకొని ఉన్నారు .చేసేదేమీలేక అందరమూ ఆ తలుపు దగ్గరే అలాగే నిల్చుండి పోయాం.
తర్వాత ఏదైనా స్టేషన్లో లో ట్రైన్ ఎక్కువ సేపు అవుతుందేమో అప్పుడు మేము మా రిజర్వేషన్ భోగి లోకి వెళ్ళవచ్చు అనే ఆలోచనతో ఉండిపోయాం .తర్వాత చిన్న స్టేషన్ ఏదో ఓకే నిమిషం ఆగి బయలుదేరింది .తర్వాతి స్టేషన్ గురించి చూస్తున్నాం.ఆ స్టేషన్ లో కొంతమంది పాసింజర్స్ దిగిపోతూ..ఈ ట్రైను చాలా సేపు ఇక్కడ ఆగుతుంది. మీరు మీ భోగి లోకి వెళ్ళ వచ్చు అని సలహా ఇచ్చారు .వెంటనే మేము నలుగురం లగేజ్ తీసుకుని కిందకు దిగాం.కింద లోలెవెల్ ప్లాట్ఫాం. చివరగా మా ఆవిడ దిగే టైంకి ట్రైన్ బయలుదేరింది. టైం అప్పుడు 8:30 .చిమ్మ చీకటి.అది ఏ స్టేషనో కూడా తెలియదు. నేను ట్రాక్ పక్కన నిల్చుని జండా ఊపుతున్న గార్డ్ తో గట్టిగా అరచి చెప్పాను ట్రైన్ ఆపమని .కానీ ఉపయోగం లేదు. ట్రైన్ స్పీడందుకుంది. అందరమూ లగేజీ తీసుకొని వెనుకకు వస్తే అక్కడ ఒక చిన్న షెడ్యూల్లో స్టేషన్ మాస్టర్ ఉన్నారు. నేను ఆయన దగ్గరకు వెళ్లి విషయం చెప్పడానికి ప్రయత్నిస్తుంటే ఆయన వినే పరిస్థితిలో లేడు. కారణం అతని డ్యూటీ లోనే అధిక మోతాదులో సురాపానం చేసి ఉన్నాడు .నేను మాట్లాడే భాషను బట్టి ఎవరో రైల్వే అధికారి అనుకొని పక్కనే ఉన్న చదువుకున్న పోర్టల్ నన్ను క్షమించమని కోరి నాకు కావాల్సిన సహాయాన్ని చేస్తానన్నాడు. అతని ద్వారా గద్వాల్ స్టేషన్ మాకు దగ్గరలో ఉన్న పెద్ద స్టేషన్ అని తెలుసుకుని ఆ స్టేషన్లో దిగి పోవలసిందిగా మా శ్రీమతికి చెబుదామని ఎంత ప్రయత్నించినా ఆమె ఫోన్ అందుకోవట్లేదు. చివరకు నేనే ఆ స్టేషన్ మాస్టర్ కి ఫోన్ ద్వారా సమాచారం ఇచ్చి అనౌన్స్మెంట్ చేయించి ఆవిడని గద్వాల్ స్టేషన్ లో దిగే ఏర్పాట్లు చేయించాను. గద్వాల్ స్టేషన్ మాస్టర్ మా ఆవిడని నాతో మాట్లాడించేసేంతవరకు నేను పచ్చి మంచి నీళ్ళు కూడా ముట్టలేదు . నేను చేసిన ఫోన్ మాఆవిడ రిసీవ్ చేసుక పోవటానికి కారణం తన ఫోను బ్యాగు అడుగున పడిపోయింది అని.
తర్వాత కార్యాచరణ మేము గద్వాల్ స్టేషన్ కి వెళ్ళటం .అప్పుడు ఏ ట్రైన్ లేదు. మేము ఆగిపోయిన స్టేషను ఊరికి దూరంగా ఉంది. అప్పుడు రాత్రి 9 గంటల సమయం .అప్పుడు ఆ స్టేషన్ లో ఉన్న పోర్టర్ సహాయంతో మహబూబ్నగర్ నుండి ఒక వెహికల్ అద్దెకు మాట్లాడుకుంటే ,ఆ డ్రైవరు గిద్దలూరు వరకు అయితే రాను… కర్నూలు వరకు డ్రాప్ చేయగలుగుతానని .ఎందుకంటే మరుసటి రోజు ప్రొద్దున నాలుగు గంటలకి తనకు బుకింగ్ ఉంది అని. అలాగే మరుసటి రోజు నుండి తుంగభద్రా నది పుష్కరాల కారణంగా ఏ వెహికల్ దొరకదని తెలిసింది. చేసేదేమీలేక అతనికి ఎనిమిది వేల రూపాయలు అద్దె మాట్లాడుకుని గద్వాల్ స్టేషన్ లో మా ఆవిడను పికప్ చేసుకుని కర్నూలు బస్టాండ్ లో ఏదైనా బస్సు దొరుకుతుందేమోనని దిగిపోయాం .అక్కడ విచారిస్తే ఆ రాత్రి సమయంలో అటువైపు కి బస్సు లేదని, ప్రొద్దున 6 గంటల తర్వాతనే తదుపరి బస్సు ఉందని తెలిసింది. అప్పుడు రాత్రి 12 గంటల సమయం.
ఆ టైం లో మా తమ్ముడికి ఒక ఆలోచన వచ్చింది అదేమిటంటే తన మిత్రుడు ఒకరు వ్యాపారస్తుడు .అతను వారంలో ఒకటి రెండుసార్లు హైదరాబాద్ నుండి బెంగళూరు కు వెళ్లి తిరిగి రాత్రికి హైదరాబాద్ చేరుకునే ప్రోగ్రాం లో ఉండేవారు. ఆ టైంలో అతనికి ఫోన్ చేస్తే అతను కర్నూల్ లోనే ఒక హోటల్ లో నైట్ హాల్ట్ చేస్తున్నానని, ఉదయాన్నే కర్నూలు దగ్గర తుంగభద్రా లో పుష్కర స్నానం చేసి హైదరాబాద్ వెళ్లాలనే ఆలోచనలో ఉన్నారని తెలిసింది. మా సమస్య తెలుసుకున్న అతను వెంటనే డ్రైవర్ ని తీసుకుని మా దగ్గరికి వచ్చి డ్రైవర్ తో సహా వెహికిల్ అప్పజెప్పి తను ఎలాగైనా హైదరాబాద్ వెళ్తానని చెప్పటంతో పొద్దున ఐదు గంటలకే గిద్దలూరు చేరుకొని ,పెళ్లి కార్యక్రమాన్ని సక్రమంగా నిర్వహించాము.
ఈ సంఘటన తలుచుకుంటే నాకు అప్పుడప్పుడు అనిపిస్తుంది… రైల్వేలో అది కూడా పబ్లిక్ రిలేషన్ లో ఇన్ని సంవత్సరాలు ఉద్యోగం చేసినా, ఎంత జాగ్రత్తగా ఉందామనుకున్నా, కొన్ని సందర్భాలలో మన అనాలోచిత నిర్ణయాల వలన తోటి వారిని కూడా ఇబ్బందులలోకి లాగుతున్నమోమో అని అనిపిస్తుంది .
ఎక్కువగా చెప్పి విసిగించా నేమో క్షమించండి
బి.ఎన్. కె.రెడ్డి
సఫిల్ గూడ
సికింద్రాబాద్.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ
Nihara+Kanety
Uncle ….your narration is very good …
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
Videsi pranam gurinchi baga teliparu …entaina meeru kavulu , kadhakulu Kada…mee journey chadivinantasepu tenction…chivariki sukantam … thank God…
—–sitha devi.Asharaju.
Hyderabad.
డా.కె.ఎల్.వి.ప్రసాద్
Thanks andee.