పిచ్చివాడు

[శ్రీ పి. రాజేంద్రప్రసాద్ గారు రాసిన ‘పిచ్చివాడు’ అనే కథని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]

కొత్తగా ఎస్.ఐ.గా సెలక్ట్ అయ్యిన ప్రహ్లాద్ డ్యూటీ ఎక్కిన కొద్దిసేపటి తరువాత బండెక్కి ఊళ్ళో పరిసరాలన్నీ పరిశీలించుకుంటూ నెమ్మదిగా వెళ్ళసాగాడు. ఆ రోడ్డులో సంత జరుగుతోంది. కొద్ది సేపు అక్కడ చూసి ఇంకోవైపు పోనిచ్చాడు. అంతా ప్రశాంతంగా ఉన్నట్టుగానే తోచింది. వెనక్కి తిరిగే లోపు గట్టిగా ఈలలూ, కేకలూ వినిపించి ‘ఏమిటా!’ అని అటు వైపు చూశాడు.

ఒక చిన్నపాటి గుంపులో జనం సరదాగా ఈలలూ, కేకలూ వేస్తూ ఎవరినో ఉత్సాహపరుస్తున్నారు. “ఆ! అదీ! అలాగ!! ఇంకా ఎగరాలొరేయ్!” అంటూ అరుస్తున్నారు. బండి స్టాండు వేసి జనాన్ని కొద్దిగా పక్కకి తప్పించి చూశాడు. ఎవడో పిచ్చివాడులా ఉంది. ఒంటి మీద చిరుగుల నిక్కరూ, వేలాడుతున్న బనీనూ, ఎప్పుడు స్నానం చేశాడో తెలియక అట్టలు కట్టిన జుట్టూ.. బనియన్‌లో పాత గుడ్డలు దోపుకొని కడుపొచ్చిన ఆడదానిలా యాక్ట్ చేస్తూ కిందా మీదా ఎగురుతూ దానికి తోడు సినిమాల్లోని ఐటం సాంగు ఒకటి పాడుతున్నాడు వాడు. చుట్టూ ఉన్న జనం చోద్యం చూస్తూ ఉన్నారు. వాడు ఉన్నట్టుండి పాట ఆపి “అన్నయ్యా! ఆకలేస్తోంది! డబ్బులియ్యవా!” అంటూ అడుక్కుంటున్నాడు. జనం నవ్వుకుంటూ పదులూ ఇరవైలూ ఇస్తుంటే వాడు వాటన్నిటినీ బనీనులో కుక్కుకొని మరింత ఉత్సాహంగా ఆడుతున్నాడు.

ప్రహ్లాద్‌కి హృదయం కలచివేసినట్టయిపోయింది. ‘ఛీ! ఛీ! మా పోలీసులకి హృదయం లేదంటారు గాని ఈ జనానికేమొచ్చింది. ఒక పిచ్చివాణ్ణి ఇష్టం వచ్చినట్టేడిపించి తాము మాత్రం ‘అహ్హహ్హ!’ అంటూ నవ్వుకుంటున్నారు. నిజంగా వీళ్ళు మనుషులు కారు. రాక్షసుల ప్రతిరూపాలే!’ అనుకున్నాడు. ఆవేశంగా లాఠీ బయటకు తీసి “ఏయ్! వెధవల్లారా! కొంచెమన్నా కామన్ సెన్స్ ఉందా! పిచ్చివాడని తెలుస్తోంది కదా! బుద్ధిలేదా వాడి చేత డాన్సు ఆడించడానికి!” అంటూ లాఠీ ఝుళిపించి జనాలనందర్నీ దూరంగా తోలేశాడు. ఇక పాపం ఆ పిచ్చివాడు ఒక్కడూ ఏమీ తోచక దీనంగా నిలబడిపోయాడు. ఎస్. ఐ. ప్రహ్లాద్‌కి వాడ్ని చూస్తే చెప్పలేని జాలి కలిగింది.

ఇంతట్లో వాడు కళ్ళనిండా నీళ్లతో ప్రహ్లాద్ వైపు చూస్తూ “అన్నయ్యా! ఆకలేస్తోంది డబ్బులియ్యవా!” అంటూ దీనంగా అడిగాడు. ప్రహ్లాద్ గుండె కరిగి నీరైంది. అతని కళ్ళలో కూడా నీళ్లు తిరిగాయి. “రారా!” అంటూ వాడ్ని తన బులెట్ మీద ఎక్కించుకున్నాడు. తనకేసి విచిత్రంగా చూస్తున్న జనాన్ని పట్టించుకోకుండా బండిని ముందుకు దూకించి నేరుగా హోటల్ ముందు ఆపాడు. “ఆకలేస్తోందన్నావు కదా! నీ ఇష్టం తిను..” అంటూ వాడికి కడుపు నిండుగా చికెన్ బిరియానీ, కబాబ్ లూ గట్రా తినిపించాడు. వాడు కడుపు నిండిందనీ ఇక చాలనీ చెప్పగానే వాడి వైపు జాలిగా చూస్తూ “ఒరేయ్! ఇక నించీ ఇలా పిచ్చి పిచ్చి ఆటలు ఆడకు! ఎక్కడన్నా పని చూసుకో!” గదమాయిస్తున్నట్టుగా చెప్పాడు.

వాడు నీళ్లు నిండిన కళ్ళతో ప్రహ్లాద్ వైపు చూసి చేతులెత్తి నమస్కరించాడు. నమస్కరిస్తున్న వాడి చేతుల మధ్య ఒక వంద రూపాయల నోటు పెట్టి ఒక మంచిపని చేశానన్న తృప్తితో బుల్లెట్‌ని స్టార్ట్ చేశాడు ప్రహ్లాద్. అయితే ప్రహ్లాద్ కోరిక నెరవేరలేదు. మళ్లీ రెండు రోజులకే వాడు అదే పరిస్థితిలో ఇంకోచోట కనిపించాడు. మళ్లీ ప్రహ్లాద్ అదే పని చేసి ఈసారి వాడికి మరింత గట్టిగా చెప్పాడు. వాడూ బుద్ధిగా తలాడించాడు గాని మళ్లీ రెండు మూడు సార్లు అదే పరిస్థితిలో కనిపించడమూ, ప్రతీసారీ అదే పని చేయడమూ జరిగింది. ఇక ఆఖరి సారి ప్రహ్లాద్‌కి విసుగెత్తింది. పైగా ఒక ఆలోచన వచ్చింది. ‘వెర్రివాడైన వీడికి పనెవరిస్తారూ..’ అని. వెంటనే అతను “ఒరేయ్! ఇలా కాదు గాని రేపు స్టేషనుకి రా! నా రూమ్ చూపిస్తాను. నా దగ్గరే ఏదో ఒక పని చేసుకుంటూ ఉందువు గాని..” అన్నాడు. వాడు ఈ సారి ఏకంగా ప్రహ్లాద్ కాళ్ళ మీద పడిపోయాడు. ప్రహ్లాద్ మనసు కరిగిపోయింది. ‘పాపం.. ఈ పని నేను ఎప్పుడో చెయ్యాల్సింది’ అనుకుంటూ “సరేరా! రేపు ఉదయమే స్టేషనుకి రా!” అన్నాడు. కళ్ళ నిండా నీళ్లతో వాడు తలూపాడు. ప్రహ్లాద్ బులెట్ ముందుకు కదిలింది.

***

ప్రహ్లాద్ అనుకున్నట్టూ, వాడితో చెప్పినట్టూ ఏమీ జరగలేదు. తరువాతి రోజు ఉదయం వాడు స్టేషనుకు రాలేదు సరి కదా.. అసలు ఆ ఏరియాలో కనపడటమే మానేశాడు. ప్రహ్లాద్ క్రమంగా వాడి గురించి మర్చిపోయి తన పనిలో పడిపోయాడు. కాలం గడుస్తోంది.

మూడు నెలల తరువాత ప్రహ్లాద్‌కి వేరే ఏరియాలో సొంత పని మీద వెళ్ళాల్సొచ్చింది. వెళ్లాల్సిన చోటుకి దగ్గర్లోనే రోడ్డు పక్క ప్రహ్లాద్‌కి మళ్లీ ఓ గుంపు మధ్యలో వాడు కనిపించాడు. ప్రహ్లాద్ హతాశుడయ్యాడు. ‘కొన్ని జీవితాలింతే! అయినా వీడ్ని ఈసారి నేనే బండి ఎక్కించుకుని ఇంటికి తీసుకెళ్తాను.’ అనుకుంటూ బండికి స్టాండు వేసి రోడ్డు దాటాడు. తీరా దగ్గరికి వెళ్ళేటప్పటికి గుంపు అలాగే ఉంది కాని వాడు లేడు. చుట్టూ పక్కల అంతా చూసినా వాడు కనిపించలేదు.

‘హు! వాడి ఖర్మ! ఏం చేద్దాం!’ అనుకుంటూ బయలుదేరి వెళ్లిపోయాడు ప్రహ్లాద్.

పని అయిపోయి వెనక్కి వస్తుంటే సిగ్నల్స్ పడ్డాయి. బండి ఆపి యాధాలాపంగా కుడి వైపు తల తిప్పాడు ప్రహ్లాద్. త్రికోణాకారంగా ఉన్న ఆ జంక్షన్‌లో కుడి వైపు మాత్రం చాలా ఖాళీ ప్రదేశం ఉంటుంది. అక్కడ, ఆ ఖాళీ ప్రదేశంలో చిరిగిన టార్పాలిన్లూ, ఫాత ఫ్లెక్సీలతో కట్టినట్టున్న చిన్న గుడిసెలాగా ఉంది. అది కాదు ప్రహ్లాద్‌ని ఆకర్షించినది. దాని లోపలికి వెళుతూన్న వ్యక్తి.. ‘వాడే! వాడే!’ అనుకుంటూ బండిని ఆ ట్రాఫిక్ లోంచి పక్కకి తీసి స్టాండు వేసేలోపున వాడు కూడా ప్రహ్లాద్‌ని చూడనే చూసి హడావుడిగా ఆ గుడిసెలాంటి దాంట్లో దూరాడు. వాడ్ని చూసిన ఆత్రంలో ఉన్న ప్రహ్లాద్ అటు పక్క వెళ్లబోయేసరికి సిగ్నల్ క్లియర్ అయ్యి ట్రాఫిక్ స్టార్ట్ అయ్యింది. చేసేది లేక ట్రాఫిక్ అంతా వెళ్లిపోయి మళ్లీ సిగ్నల్ పడేదాకా ఆగి, నిలబడి ఉన్న వాహనాల్ని తప్పించుకుని అటు పక్కకి వెళ్లి ఆ గుడిసెలో ప్రవేశించాడు ప్రహ్లాద్.

సాయంకాలపు చిరు చీకట్లలో ఆ గుడిసె లోపలి భాగం మరింత చీకటిగా ఉంది. లోపలికి వెళ్లి చూసేసరికి వాడు మాత్రం లేడు. ఆ చీకటికి కళ్ళు అలవాటు పడేసరికి రెండు నిమిషాలు పట్టింది. ఆ సన్నని వెలుతురులో ప్రహ్లాద్ కళ్ళకి కనిపించిన వస్తువులు.. వాడు రెగ్యులర్‌గా వేసుకునే చిరుగుల నిక్కరూ, బనియనూ, అట్టలు కట్టిన జుట్టులాంటి టోపీ చూసి ఏదో తోచినట్టనిపించింది. అక్కడ ఉన్న ఒక అట్ట పెట్టి మీద ఒక కాగితం మడత పెట్టబడి దానిమీద ‘ఎస్.ఐ. గారికి’ అని కనిపించింది. దాన్ని చేతిలోకి తీసుకుంటుంటే గుడిసెకి అవతలివైపు మోటార్ సైకిల్ స్టార్ట్ అయ్యిన శబ్దం వినిపించింది. ఉలిక్కి పడి తల తిప్పి ఎడమ వైపుకు చూస్తే.. వాడే.. స్పష్టంగా.. జీన్స్ ఫాంటూ, జెర్కినుతో.. వాడే.. బండి స్టార్ట్ చేసుకుని వేగంగా వెళ్లిపోయాడు. ప్రహ్లాద్ ఇక చేసేదేమీలేక ఆలోచిస్తూ రోడ్డు దాటి తన బండి ఎక్కి ఇంటి ముఖం పట్టాడు.

***

నాలుగు రోజుల తర్వాత కాబోలు.. మళ్లీ స్టేడియం దగ్గరలో గుంపు మధ్యగా వాడు.. అలాగే గెంతుతూ..

ప్రహ్లాద్ బండి మీద వెళుతుండగా ఆ పిచ్చివాడు కనిపించాడు. అటుగా చూసిన అతడికి వాడు డాన్సు చేస్తూ, పాట పాడుతూనే సెల్యూట్ లాగా అభివాదం చేశాడు. తల పంకించి చిరునవ్వు నవ్వుకున్నాడు ప్రహ్లాద్. స్టేషన్ చేరుకుని జేబులోంచి ఆ కాయితం తీశాడు.. ఫస్టుక్లాసులో ఎం.ఏ. ఇంగ్లీషులో రాంకు పొందిన సర్టిఫికెట్.. ఆ పిచ్చివాడిది.. దాంతోపాటు బయటకు వచ్చిన ఒక కాగితం తీసి మళ్ళీ చదవసాగాడు.

“ఎస్.ఐ. గారికి నమస్తే

నన్ను దయచేసి జనాల నుండి కాపాడకండి. వారే నా అన్నదాతలు. నా కడుపూ, భార్యా పిల్లల కడుపూ నింపే ఉద్యోగాలేవీ నాకు దొరకలేదు. పొట్టకూటి కోసం ఈ వేషం ఎంచుకున్నాను. రకరకాల వేషాలు వేసే సినిమా యాక్టర్‌ల లాగా నేను కూడా ఒక నటుణ్ణే సార్. నేను అడుక్కోవటం లేదు. చేసిన నటనకు జనానికి నచ్చినంత కూలి తీసుకుంటున్నాను. ఇది నా వృత్తి. ఇంతకు మించి నాకు మార్గం తోచలేదు. మిమ్మల్ని కూడా మోసం చేసినందుకు వీలైతే క్షమించండి. నమస్తే..

మీ అమూల్యమైన దయకు పాత్రుడైన..

మీ..

పిచ్చివాడు.”

పి. రాజేంద్రప్రసాద్