జననీ జన్మ భూమిశ్చ…స్వర్గాదపి గరీయసి…
ఎన్ని రాజ భోగాలున్నా కన్న తల్లి, పుట్టిన ఊరు స్వర్గం కన్నా మిన్న.
నా దేశం, కన్న తల్లి, మాతృ భాష….
ఈ మూడూ నాకెంతో విలువైనవి, ఇష్టమైనవి.
దురదృష్టమేమిటంటే ఇప్పుడు నా జీవితం ఈ మూడింటికీ దూరంగా గడుస్తోంది.
అంతకన్నా దురదృష్టమేమిటంటే పిల్లలు నా పునాదులు కూల్చటానికి నా మూలాలు నరకటానికి సమాయత్తమవుతుంటే నేను మాటలు పడిపోయి అభావంగా ముభావమై పోవటం.
అసలు ఈ కాయమే ఒక అద్దె ఇల్లయినప్పుడు, కాయం నుండి ఈ ప్రాణం ఏదో ఒక రోజున కాస్త ముందూ వెనుకగా శరీరాన్ని విడిచి వెళ్ళి పోవాల్సినప్పుడు నేను కష్టబడి కట్టుకున్న ఇటుకల ఇంటి కోసం నేను పడే తాపత్రయానికి నవ్వాలో ఏడవాలో తెలియని స్థితిలోకి, తాత్వికతలోకి తోసి వేయబడ్డాను.
తెలియని దిగులు మేఘాలు కమ్ముకున్నాయి.
కూతురు శ్వేతతో ఆ సాయంత్రం జరిగిన వాగ్యుద్ధం తరువాత నన్ను ఉదాసీనత ఆవహించేసింది.
అకస్మాత్తుగా ప్రాపంచిక సుఖాల పైన మోహం అంతరించి పోయింది.
“అత్త వేరే రాష్ట్రంలో వుండి తన ఆస్తిని సంరక్షించుకోలేనని ఆస్తి అమ్మేసినప్పుడు మనం వేరే దేశంలో వుండి ఇండియాలో ఆస్తులు ఎలా మైంటైన్ చేస్తామమ్మా… కొంచం ప్రాక్టికల్ గా ఆలోచించు” శ్వేత చాలా ప్రాక్టికల్ మనిషి.
ప్రాక్టికాలిటీకి అనుబంధాలకు సమన్వయం కుదరదు.
నేను బంధాలకు తలవంచి మనసుతో జీవిస్తున్నాను.
నా పిల్లలు ప్రాక్టికాలిటి కొలమానంగా మెదడుతో బ్రతుకుతున్నారు.
అసలు ఈ లోకంలో ఏది శాశ్వతం..?
ఆలోచించే కొద్దీ, కొద్ది కాలపు ముచ్చట అయిన ఈ తాత్కాలిక జీవితం కోసం ఇంత ప్రాపంచిక తపన అవివేకమేమోననిపిస్తోంది.
నా పిల్లలన్న మమకారంతో, కన్న పాశంపై ప్రేమతో మనిషి ఎందుకంత అశాంతితో అలమటిస్తూ శ్రమిస్తాడా అనే ఆలోచన తొలిచేస్తోంది.
చిత్రంగా మరొక వైపు ఐహిక ఇచ్ఛలు లేని జీవితమూ నిస్సారమే అనిపిస్తోంది.
చాలా కన్‍ఫ్యుజింగ్‌గా గందరగోళంగా వుంది.
నాది, నా తల్లి జ్ఞాపకం అన్న మమకారంతో నిర్మించుకున్నానే నళినీ విలాసాన్ని. ఇలా విలపించటానికేనా నేను అంత అంకిత భావంతో శ్రమకోర్చి ప్రాణం పెట్టి కట్టుకున్నది.
నా అనుకున్నది నాది కాకుండా పోవటమేనా జీవిత పరమార్థం.
నా ఆలోచనలు గతంలోకి పరుగెట్టాయి.
జీవితం ఒక పరుగు పందెంలా ఊహ తెలిసినప్పటినుండీ పరుగు పెడుతూనే వున్నాను. జీవితమంతా తోడుంటాడనుకున్న సహచరుడు జీవితం మధ్యలో అర్ధాంతరంగా వదిలి వెళ్ళిపోతే అతని జ్ఞాపకాలైన బిడ్డలిద్దరినీ చెరో భుజాన మోస్తూ ఆయాస పడుతూ పరుగెత్తానే తప్ప పరుగెప్పుడూ ఆపలేదు.
నా పిల్లలకు బంగారు భవిష్యత్తు ఇయ్యాలన్న స్వార్థపూరిత ప్రేమతో ఒక్క క్షణం విరామం లేని శ్రమ జీవితం గడుపుతూ స్వేదం చిందిస్తూ ఆడంబరమైన అందాల సౌధం కట్టించాను. ఎండలో మాడుతూ వానలో తడుస్తూ తొమ్మిది నెలలు ఏకధాటిగా నిలబడి దగ్గరుండి కట్టించుకున్న నా లగ్జరీ భవంతి ‘నళినీ విలాసం’ నవ మాసాలు మోసి కన్న బిడ్డంత అపురూపం నాకు.
నళినీ విలాసo నా ఆరో ప్రాణం. అది నా కన్నతల్లి పేరుతో వెలిసిన జ్ఞాపకాల పందిరి.
ఆమె త్యాగమయ జీవితానికి సంకేతంగా నిర్మించుకున్న అపురూపమైన తాజ్‌మహల్.
మా అమ్మ కడుపు కట్టుకుని జీవిత కాల పోరాటంలో సాధించిన, గెలుచుకున్న విజయానికి సంకేతం ఆ స్థిరాస్తి.
నా పసితనంలో అమ్మ కొంగు నడుముకి బిగించి, చీర కుచ్చెళ్ళు బొడ్డులో దోపుకుని తన స్వహస్తాలతో చమరించిన గోడలవి.
పాడు పడిపోయి శిధిలావస్థలో వున్నా ఆ ఇంటి అణువణువులో అమ్మ స్మృతులు దాగున్నాయి.
తను కష్టబడి స్వార్జనతో సంపాదించుకున్న ఆ ఆస్తి అంటే అమ్మకు ప్రాణం. అక్కడే తన తనువు చాలించాలని అమ్మ ప్రగాఢ వాంఛ.
అమ్మకిష్టమైన ఆ ఆస్తంటే నాకూ అంతే మక్కువ.
అమ్మకు మేము ఇద్దరమే మిగిలిన సంతానం. నేనూ, నా తరువాత పుట్టిన తమ్ముడూ. అమ్మ తన ఆస్తిని ఇద్దరికీ చెరి సగం రాసింది.
మొదటి నుండీ అమ్మ నాకు ఇచ్చిన వాటాలో నాతో పాటే హాయిగా తృప్తిగా వుండేది. నేను అమ్మ దగ్గర వున్నానో, అమ్మ నా దగ్గర వుందో తెలిసేది కాదు. తమ్ముడు ఉద్యోగ రీత్యా వేరే చోట వుండేవాడు. అమ్మను తన దగ్గరకు రమ్మనమని వాడు ఎన్ని సార్లు ఆహ్వానించినా అమ్మ తన ఇల్లు వదిలి రానంది.
దురదృష్టవశాత్తూ వాడు వాడి కాయాన్నే వదిలి వెళ్ళిపోయాడు.
ఒక రోజున అకస్మాత్తుగా తమ్ముడి వాటా చూడటానికి జనం రావటం మొదలు పెట్టారు. ఎందుకు వస్తున్నారని ఆరా తీస్తే నా మరదలు తన వాటా అమ్మకం పెట్టిందని తెలిసింది.
అమ్మకు తనలో అర్ధభాగాన్ని అమ్మేస్తున్నంత బాధ కలిగింది. కోడలు కూతురు కాలేక, మా అమ్మ దగ్గరకు వచ్చి వుండలేక, మరో చోట ఆస్తి కూడబెట్టుకునే ప్రయత్నంలో భాగమే ఆ అమ్మకం.
అయినా ఎవరికి అనుకూలంగా వున్న చోట వారు స్థిరపడటం, ఆస్తులు కూర్చుకోవటం తప్పెలా అవుతుంది..
కనీసం అమ్మ జీవించి వున్నంత కాలమైనా ఆస్తి అమ్మొద్దని అమ్మను బాధ పెట్టవద్దని వాళ్ళకు నచ్చచెప్పే ప్రయత్నం చేసాను. వారి అవసరాలు వాళ్ళకు వున్నాయన్నారు. నాకు అమ్మ బెంగను తట్టుకోవటం కష్టమైంది.
బాగా ఆలోచించి నా బిడ్డల భవిష్యత్తు కోసం జీవితమంతా కూడబెట్టిన పైకం, స్వచ్ఛంద పదవీ విరమణతో వచ్చిన మొత్తం, మరి కొంత లోను సేకరించి తమ్ముని భాగం కూడా నేనే తీసుకున్నాను. అమ్మ ఆనందానికి అవధులు లేవు. అమ్మ మొహంలో సంతోషం నాకెంతో సంతృప్తినిచ్చింది.
అయితే నలభై ఏళ్ళ క్రితం అమ్మ కట్టించిన ఇల్లవటంతో ఇల్లు శిధిలావస్థలో వుండి రూఫ్ నుండి అక్కడక్కడా పెచ్చులు పెచ్చులుగా ఊడి పడుతూ ప్రమాదకరంగా మారి నివాసయోగ్యం కాకుండా వుంది.
శిధిలావస్థలో వున్న అమ్మ కట్టించిన గోడల మధ్యే చిరకాలం జీవించాలనుకోవటం అవివేకం. అమ్మ సంపాదించిన స్థలంలో ఇంటిని పునర్నిర్మించటం ఎంతైనా అవసరం.
ఇల్లంతా కూలగొట్టి నూతన నిర్మాణం చేయిద్దామని అమ్మకు చెప్పాను. ఆ మాట విన్న ఆమె కళ్ళల్లో మెరుపు చూసాను.
ఏ తల్లికైనా తను కూడబెట్టిన ఆస్తికి తన వారసులు మెరుగులు దిద్దితే మెరుపులు కాక మరేమిటి…
బిల్డరుకి ఇస్తే వాడు కొంత శాతం తీసేసుకుంటాడని పైగా పూర్తి చేయటానికి చాలాకాలం నానుస్తాడని ఈలోపు తను అద్దె కొంపలో తనువు చాలించాల్సి వస్తుందేమోనని వృద్ధాప్యంలో వున్న అమ్మ బెంగ పడింది.
కోడలు అమ్మ ఇచ్చిన ఆస్తిని బయటి వారికి అమ్మితే అంగీకరించని అమ్మ, బిల్డరు సగం ఆస్తి తీసుకుంటే ఎలా సహిస్తుంది..?
అమ్మ కష్టార్జితం మొత్తం వంశపారంపర్యంగా ఆమె జ్ఞాపకంగా కలకాలం కొనసాగాలని నిర్ణయించుకున్న నేను స్వయంగా కన్‍స్ట్రక్షన్ చేపట్టాను.
హోం లోను కోసం విదేశాల్లో మంచి స్థాయిలో స్థిరపడ్డ నా పిల్లలిద్దరి పేర్ల మీదకు ఆస్తి మార్పించాను.
ఇల్లు కట్టడం ఒక మహా యజ్ఞం. ఈ కరప్టెడ్ భారతదేశంలో ఏ అండదండలు లేని ఒంటరి ఆడదానికి ఇల్లు కట్టించటం అంత పెద్ద జటిల పరీక్ష మరొకటి వుండదు.
ఇంటి మునిసిపల్ ప్లాన్ నుండి ప్రారంభమైన లంచాల సమర్పణ గృహప్రవేశం వరకూ కొనసాగింది. బోరింగు, కరంటు మీటర్లు, డ్రైనేజీ, నీళ్ళ కుళాయి లైన్లు, ప్రతీ దాని శాంక్షను లంచగొండుల నుండి రాబట్టుకోవటం ఒక సమస్యే.
ఎంతో శారీరక మానసిక ఒత్తిడిల అనంతరం దాదాపు తొమ్మిది నెలల మానసిక సంక్షోభం తరువాత నళినీ విలాసానికి అమ్మతో టెంకాయలు కొట్టించి గృహప్రవేశం చేయించటం నా జీవన సాఫల్యంగా భావించాను.
సకల సౌకర్యాలతో కొత్త ఇంట్లో అమ్మ ఆఖరి రోజులు సంతృప్తికరంగా గడుపుతుందన్న తృప్తి, అమ్మ ఋణం తీర్చుకున్నానన్న సంతృప్తి నా జన్మను ధన్యం చేసాయి.
పిల్లల అవసరార్థం నేను ప్రేమతో కట్టుకున్న నా ఇంటిని వదిలి అనుకోకుండా విదేశంలో స్థిరపడ్డాను.
ఆ నళినీ విలాసపు అంగాంగంలోనూ నా ప్రేమ, పట్టుదల, శ్రమ వున్నాయి.
పరాయి దేశానికి వలస పోయిన పిల్లలకు ఆ విషయం అర్థం కాదు.
అపార్టుమెంటు పద్ధతిలో ఎవరికి వారు అమ్ముకునే పద్దతిలో కట్టించమన్న రోజున, ఆ సూచనకు నిలువునా నీరై పోయాను. నేను వంశపారంపర్యంగా కొనసాగాలనుకున్న ఆస్తిని పిల్లలు భవిష్యత్తులో అమ్ముకోవాలనుకుoటున్నారని తెలిసినప్పుడు అసలు నేను అంత శ్రమపడటం అవసరమా అనిపించింది.
ఆ క్షణమే ఇల్లు కట్టించాలన్న ఉత్సాహమంతా ఆవిరై పోయింది.
అచ్చం అమ్మ లాగే ఆ ఇంట్లో కడదేరి పోవాలన్న నా కాంక్ష పిల్లల తలకెక్కదు.
మనసుతో ఆలోచిస్తే కదా ఎక్కటానికి. ఈ తరం పిల్లలు మెదడును మాత్రమే ఉపయోగిస్తారు.
అమెరికా ఆస్ట్రేలియాలలో వుంటున్న మనకు ఇండియాలో ఆస్తి ఎందుకని శ్వేత వాదన. తల్లిదండ్రులిచ్చిన ఆస్తిని అభివృద్ధి చేయకపోయినా ఫరవాలేదు గాని అమ్ముకోకుండా వుండాలన్న మన కనీస సంప్రదాయం తెలియకపోవటం, నా తదనంతరం అమ్ముకున్నా కనీసం నేను బ్రతికున్నంత వరకైనా నా మూలాలను పరుల హస్తగతం చేయకూడదన్న ఆలోచన వాళ్ళకు రాకపోవటం నా దురదృష్టం.
స్థిరాస్తి అమ్మేశాక నా దేశంలో నాదంటూ నా అస్థిత్వాన్ని చాటుకునేందుకు ఏమి మిగిలి వుండదు.
నా దేశానికి నేను చుట్టపు చూపుగా వచ్చి హోటలులో నాలుగు రోజులుండి వెళ్ళిపోవటమే.
నా కళ్ళ ముందే నా దేశంలో నా ఉనికి సమాధి అయిపోతుందా…
నా పుట్టిన ఊళ్ళో నా అస్తిత్వపు స్మృతులన్నీ తుడిచి పెట్టుకు పోతాయా…
జన్మభూమి కన్నతల్లితో సమానమంటారే.
ఇల్లు అమ్ముకోవటం అమ్మను అమ్ముకోవటమే కదా.
నళినీ విలాసం అమ్మటం నన్ను నిలువునా హత్య చేయటమే.
అసలు నేనే శాశ్వతం కాని ఈ లోకంలో నాదైన ఇల్లు శాశ్వతంగా వుండాలను కోవటం ఎంతవరకూ సమంజసం.
ఏమో…
బహూశా మనసుకు నచ్చని సంఘటనలు మనలో తాత్విక దృష్టిని రేకెత్తిస్తాయేమో…
భోగి కాని వాడు యోగి కాలేడని కదా అంటారు.
భోగత్వం దక్కని మనిషి కూడా యోగిగా మారతాడంటాను నేను.
ఇప్పుడు నా దేశమన్న ప్రేమా లేదు, నా ఇల్లన్న కోరికా లేదు.
రక్త పాశాల పైన మోహమూ లేదు, సిరి సంపదల పైన వ్యామోహమూ లేదు.
భవ బంధాల పైన అనురక్తి నశించి వైరాగ్యపు చీకట్లు చుట్టుముట్టాయి.
(మళ్ళీ కలుద్దాం)
ఈ రోజుల్లో హైటెక్ వేగంతో నవలలు, కథలు, కవిత్వం, సమీక్షలు రాస్తున్న రచయితల్లో శ్రీమతి ఝాన్సీ కొప్పిశెట్టి ముందు వరుసలో ఉంటారు. ఇప్పటి పాఠకులకు ఝాన్సీగారు కొత్త రచయిత్రి కానీ ఆవిడ యుక్త వయసులోనే రచించిన కథలు, కవితలు వివిధ పత్రికలలో వెలువడ్డాయి. కొన్ని వ్యక్తిగత కారణాల వలన మధ్యలో వారి రచనా వ్యాసంగానికి గండి పడింది. తిరిగి గత రెండేళ్ళుగా మళ్ళీ కలం పట్టిన ఝాన్సీగారి అనేక కథలు కవితలు వివిధ పత్రికల్లో అచ్చయ్యాయి. వీరి కథలు, కవితలు ప్రతిలిపిలో అనేక బహుమతులు గెలుచుకున్నాయి. వీరు హైదరాబాదుకు చెందిన వారైనప్పటికీ ప్రస్తుత నివాసం ఆస్ట్రేలియా. తెలుగు సాహిత్యం పట్ల అమిత ప్రేమ ఉన్న ఝాన్సీగారు ఆంగ్లంలో కూడా పట్టభద్రులు. 2019లో ముద్రితమైన ‘అనాచ్చాదిత కథ’ అనే వీరి తొలినవల అసంఖ్యాక పాఠకుల అభిమానం చూరగొని అంపశయ్య నవీన్ గారి ప్రత్యేక బహుమతిని పొందినది. వీరి రెండో నవల ‘విరోధాభాస’.
ఇది మనసు పెట్టి ఆలోచించే ఎవరినైనా బాధ పెట్టే విషయం. ఇలాంటి వలయం లో చిక్కుకుని బయట పడ్డ అనుభవం నాది.లేదంటే నా ఆలోచనతో ఏకీభవిస్తారు నా పిల్లలు.ఇది నా అదృష్టమే! ఝాన్సీ గారి రచనలను బట్టి వారి జీవితమే ప్రత్యేక మైన ది గా అనిపిస్తూంది. ప్రతీ దీ సవాలుగా తీసుకుని ముందుకు అడుగులు వేసే వ్యక్తిత్వం ఈ రచయిత్రి ది.మనసును బాధ పెట్టే (మనసున్న వారిని) ఈ కథనం చదవడానికి ధైర్యం కావాలి.
అర్ధం చేసుకున్న మీ సహృదయానికి వందనాలు🙏🏻🙏🏻🙏🏻
ఇది చాలా బాదాకరమైన విషయం మేడమ్ . మీరు కట్టించుకున్న ఇల్లు మీ తదనంతరం ఏమిచేసినా పరవాలేదుకానీ మీరు ఉన్నంతవరకు అది ఉండాలి. నా స్వంతవిషయంలో కూడ అలాంటిదే ఉంది. మాది పొలము. మంచిరేటు ఉంది అది అమ్మి సిటీలో మంచి ఇల్లు కొనాలని నాకు ఉంది. కానీ మా నాన్నగారికి వారి నాన్న ఇచ్చిన ఆస్ధి అది. అమ్మడం నాన్నకు ఇష్టంలేదు కాబట్టి, ఆ ప్రతిపాదననూ ప్రక్కనపెట్టా. ఇక మీ విషయంలో పిల్లలు ఆలోచించి మీకు అనుగుణంగా మారుతారేమో? అలా జరుగుతుందని ఆశిద్దాం.
ధన్యవాదాలు సాగర్ గారూ🙏🏻🙏🏻🙏🏻
Jhansi Garu! Manam daggarundi kattinchukunna intini ammaalsiraavadam entha baadhaakaramo nenu koodaa anubhavinchanu! Oka chinna salahaa!! Brahmakumaris gurinchi thelusukondi!!! 🙏🙏🙏
మీ స్పందనకు ధన్యవాదాలు సాంబశివరావు గారూ, ఏమిటో మీరు సలహా తెలుసుకోమన్న బ్రహ్మ కుమారీల ప్రత్యేకత… తెలుసుకుంటాను…
మీరు గొప్ప భావకులు.జీవితాన్ని అందంగా చూడడం,ప్రతి అంశాన్నీ, ప్రతి క్షణాన్ని భావోద్వేగంతో నింపడడం ,బంధాల పట్ల మీ అనురక్తి,గొప్ప గౌరవాన్ని కలిగిస్తాయి.ఇల్లుని,దేహంతో పోలుస్తూ…బంధాలను,భావాలను అద్భుతంగా వర్ణిస్తూ…తాత్వికథ జోడించిన మీ గువ్వ గొంతు చాలా చాలా హార్ట్ టచింగ్ గా ఉండి భావ ప్రవాహంలో ముంచింది మాం👌💐💐💐🙏
……….నాగజ్యోతి
యిది చదివాను గుండెలు పిండినట్లు అయ్యింది నిజమే కదాఅనిపించింది. ఏది అయిన రాయడము లో నీకు నువ్వే సాటి 👍👏👏
……….Shyam Sundari
Hi Jhansi this is an award winning episode re 👏👏👏👏👏👏
………Raj kumari P
డియర్ ఝూన్సీ మేమ్
జీవన శకలాల్ని వేటినైనా రాసేయగల మీ కలం నాకు కొండంత స్ఫూర్తి💖❤💝
….ఫణిమాధవి కన్నోజు
మనసుకు మెదడుకు మధ్య వైరుధ్యం… అక్షరాల ఆవేదనంతా….ఆర్తి భావమై మనసునును పులుము వేళ😔😔😔బాగా వ్రాశారు డియర్👏👏👏
Thank you dear💖💖
ప్రసాద్ సార్ గారు అన్నట్లు ఆర్ద్రమైన ఈ ఎపిసోడ్ చదవడానికి చాలా గుండె ధైర్యం కావాలి ఎందుకంటే చదువుతుంటే నా కళ్ళల్లో కన్నీటి చుక్కలు నా అనుమతి లేకుండా నే జల జలా రాలి పోతున్నాయి .. ఒకటే అర్థం కాదు మన తల్లి దండ్రులకు మన మిచ్చిన విలువ మన పిల్లలు మన కెందుకు ఇవ్వరని… మీరు ఎంతో విలువైన జీవితాన్ని కోల్పోయారు .కనీసం మీ ఇష్టాన్ని పిల్లలు గౌరవిస్తే చాలా సంతోషాన్ని తిరిగి మరు పొందుతారు .ఈ విషయం వాళ్ళు అర్థం చేసుకుంటే ప్రాబ్లం సాల్వ్
సంతోషమైనా దుఃఖమైనా ఆర్ద్రమైనా ఆనందమైనా మీ గువ్వ విప్పే గొంతు అద్భుతం మీ శైలికి మేము దాసోహం … ది డైనమిక్ రైటర్ ఝాన్సీ గారికి హృదయపూర్వక శుభాకాంక్షలు శుభాభినందనలు 💐👏💐👏💐👏💐👏💐
నీ ప్రేమాభిమానాలకు నేను సదా ఫిదా వలీషా💖💖
నీ వేదన అర్ధమవుతున్నది ఝాన్సీ ! ఈ కాలపు పిల్లలు వాస్తవ పరిస్థితులకి ప్రాధాన్యత ఇస్తున్నారు . ప్రస్తుతం మనదేశం లో సామాన్యులు ఆస్తులు కాపాడుకోవడం చాలా కష్టమవుతుంది .ఇక్కడే ఇండియా లో ఉండి రూపాయి రూపాయి కూడబెట్టుకుని కొన్న స్థలాలు కళ్ళముందే పోయాయి .ఇక ఎన్నారై ల ఆస్తులకి దిక్కు లేదు .అద్దెలవాళ్లే ఓనర్స్ ని ఏడిపిస్తున్న కేసులు చాలా చూసాను . నీ సెంటిమెంట్ .బాధ చూసి మనసు ద్రవించింది .నీ అక్షారాలెప్పుడూ ఆర్ద్రత తో నిండివుంటాయి .
…….మన్నెం శారద
మీరు మీ ఇష్టానికి అనుగుణంగా చేస్తారు….ఖంగారు లేదు
….. Virinchi Lakshmi
ఈ సంఘర్షణ బయటి దేశాల్లో ఉంటున్న అందరూ అనుభవిస్తారు అనుకుంటా. బాగా రాసారండి మనసులోని ఘర్షణ,వేధన అంతా.
…. Gorantla Saheb Peera
1.”నళిని విలాసం”, విలాపం కాదది, కాకూడదు ఎప్పటికీ, ఈ పదమే నాకు చాలా ఇబ్బందిగా బాధగా ఉంది. వాస్తవానికి విలాసం కాస్తా విలాపం అయినందుకు అలా రాశారు కావచ్చు. 2. కన్న తల్లి,పుట్టిన ఊరు ఎవరికైనా ఎప్పుడైనా గొప్పవే సందేహం లేదు. 3. అసలు మీ పిల్లలకు, మీకు ఎక్కడో తేడా చాలా స్పష్టంగా కనిపిస్తుంది, మీ పునాదులను మీ మూలాలను కూల్చాలని చూస్తున్నారు అన్న మీ మాటలు చదవగానే నిజంగా నాకు చాలా కోపం వచ్చింది అక్కడ గానీ నేను ఉంటే ఖచ్చితంగా పిల్లల్ని కొట్టే వాడినేమో (మన్నించండి) వారి తండ్రిగారు ఉంటే,వింటే అలాగే చేస్తారు కావచ్చు.
పిల్లలు ప్రాక్టికల్ గా ఆలోచిస్తున్నారు అని అన్నారు కదా, అది ప్రాక్టికల్ కాదు కేవలం స్వార్థం స్వార్ధానికి ముద్దు పేరు ప్రాక్టికల్, బహుశా మారుతున్న కాల ప్రభావం వల్ల ఈనాటి పిల్లలు తల్లిదండ్రులను ముఖ్యంగా పెద్దవారిని సరిగ్గా రిసీవ్ చేసుకోలేకపోతున్నారు. వారిలో సరి అయిన విలువలు సమాజం ఇవ్వలేకపోవడం కావచ్చు. ఈనాటి సమాజంలో స్వార్థం నాలుగు కాళ్లతో నృత్యం చేస్తుంది.
ఈ విషయమై తమరు ఎక్కువ బాధపడుతున్నట్లుగా కనిపిస్తుంది. కానీ సర్వం తెలిసిన మీరు అలా బాధ పడటం లో అర్థం లేదు.
4.అమ్మగారు చాలా గొప్పవారు ఆమె పడిన శ్రమ గురించి మీరే రాశారు ఆ అక్షరాలు చాలు జీవితాంతం అమ్మను పూజించడానికి ఈ విషయంలో మీ అమ్మగారి గురించి మీరు పడుతున్న తపన, ప్రతి భావ పరంపర, అక్షరం అక్షరం, వెలకట్టలేనివి. ఇంత గొప్ప మనసున్న మీరు,మీ వలన మీ చేత ప్రపంచంలోనికి వచ్చిన చిన్న మొక్కల గురించి మీరు ఏ కొచెం బాధ పడిన దానికి అర్థం లేదు.
5.ఎంతో వేదనతో, తాత్వికత తో రాసిన మీ మాటలు మనసును చిద్రం చేస్తున్నాయి. మనసుకు నచ్చని సంఘటనలు ఎదురైనప్పుడు తాత్వికత లోకి వెళ్లి పోతాము అన్న మీ అక్షరాలు అక్షర సత్యాలు. కానీ అంత మాత్రం తోనే జీవితం ముగిసిపోదు. అసలు తమరికి ఏదైనా చెప్పాలంటే నాకు చాలా భయమేస్తుంది, ఒకటికి వందసార్లు ఆలోచించి ప్రతి అక్షరం రాయవలసి వస్తుంది, ఎందుకంటే పెద్ద పర్వతానికి చిన్న ఇసుక రేణువు పాఠం చెప్పినట్టుగా ఉంది. 6. మీ దేశాన్ని మీ ఆలోచనని మీ సంతోషాన్ని మీ మనసుని మీరు ఎట్టి పరిస్థితుల్లో దూరం చేసుకోకండి, అది తర్వాత మిమ్మల్ని ఇంకా ఇంకా విషాదంలోకి నెట్టి వేస్తుంది, మన గురించి మనమే ఆలోచించకపోతే మన గురించి ఇంకెవ్వరూ ఆలోచించరు. మీ సొంత ఆలోచన మీకు బలం, మీ సంతోషమే మీకు అండ. ఈరోజు ఎదిరించిన వారే రేపు అనుసరించక తప్పదు.మీ మార్గంలో మీరుంటే. ఏదో కోల్పోయాను అని ఎక్కువసార్లు బాధపడుతున్నారు కోల్పోయిన దాని గురించి ఆలోచిస్తూ కూర్చుంటే వారు తిరిగి రారు కదా నేస్తం. మన జీవన గమనంలో లక్ష్యం వైపు ప్రయాణించే ఈ జీవన రణరంగంలో శాశ్వతంగా ఉండేవారు తల్లిదండ్రులు మాత్రమే ఎందుకంటే ఈ ప్రపంచాన్ని మనకు పరిచయం చేసింది వారు మాత్రమే మనం ఉన్నంత కాలం వారు మన రూపంలో ఉన్నట్టే, మిగతా వారంతా వారి వారి ప్రదేశాలలో దిగిపోయేవారే, మనకు జీవం ఇచ్చిన వారే గొప్ప, మన జీవాన్ని పంచుకునే వారి కన్నా.. నిస్సందేహంగా…
చివరిగా సాహసించి రెండు మాటలు నా నుంచి.
మీకు తోచింది మీరు చేయండి అది తప్పేమీ కాదు. భారతంలో దృతరాష్ట్రుడి లాగా సంతానం మీద అతి ప్రేమ వద్దు, వీలైతే అర్జునుడి పాత్ర ని ఆదర్శంగా తీసుకోండి, అర్జునుడు కూడా ఇష్టమైన చాలా మందిని కోల్పోయాడు ఒక్క ధర్మాన్ని తప్ప,
రథసారధి భగవంతుని కృప.
……Saleem Mohammad
మన దేశమంటే ఇప్పుడు ప్రేమ కాదు ఝాన్సీ గారూ, మన గతం అనిపిస్తుంది నాకైతే. ఎంతో విలువైన జీవితాన్ని ఖర్చుపెట్టిన గతం. తిరిగి రావడానికో.. నెమరువేసుకోవడానికో.. ఓ చిన్ని పిల్ల దారైనా, చిట్టి గూడైనా ఉండాలనిపిస్తుంది. అదే సమయంలో అంత దూరం నుండి ఆస్తులను మెయింటెయిన్ చేయడమూ మామూలు ఏమీ కాదు. మీ అనుభవమూ.. ఆలోచనలే సరైనవి ఈ పిల్లకాకి కూతలకన్నా.
……Uma Sama
Your email address will not be published. Required fields are marked *
Save my name, email, and website in this browser for the next time I comment.
This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.
All rights reserved - Sanchika™
